Μια ιστορία ενος ξεχωριστού ανθρώπου που μέσα στην ατυχία του να τυφλωθεί, έχει τουλάχιστον την τύχη να ζει σε χώρα που τα ΑΜΕΑ δεν είναι πολίτες Δ Κατηγορίας...
Η δεύτερη ζωή της Τζούλια είναι εντελώς διαφορετική από την πρώτη: χωρίς χρώματα, τον ήλιο, τη βροχή και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης.
Χωρίς καν τη δυνατότητα να βλέπει και ν' απολαμβάνει τα παιδιά της: τον Λορέντσο και την 4χρονη Γκρέτα, γεννημένη στις 20 Δεκεμβρίου του 2006 (έχει σημασία, γιατί ήταν η ημέρα που η μαμά της θα έχανε για πάντα την όρασή της από το ένα μάτι, κι έναν μήνα αργότερα και από το άλλο).
Παρά το δράμα και την απελπισία της, το απόλυτο σκοτάδι, την κατάθλιψη και τον φόβο του αγνώστου, δεν το 'βαλε κάτω ούτε μια στιγμή και σήμερα, στα 43 της, μπορεί να μη βλέπει πια τον κόσμο όπως τον γνώρισε, αλλά τον ακούει. Και τον αισθάνεται. Μέσω της θάλασσας και του ανέμου. Του φουσκώματος των πανιών. Των χτυπημάτων των καταρτιών. Της επαφής του σκάφους με το νερό.
Πρόσφατα, πήρε μάλιστα και το τιμόνι, λίγο στην εκκίνηση, λίγο στη μέση, πολύ περισσότερο στον τερματισμό του ιστιοπλοϊκού αγώνα Παλέρμο - Μόντε Κάρλο διηγούμενη, με μοναδικό χιούμορ, τον εύλογο φόβο της όταν της είπαν: «Τζούλια, εσύ θα το αράξεις!» «Εγώ; Μα είστε σίγουροι; Και πού στο καλό έβαλαν τη σημαδούρα και δεν τη βλέπω; Πέρα από την πλάκα, η εμπειρία ήταν μοναδική. Ναι, εντάξει, είχα δύο τιμονιέρηδες δίπλα μου, αλλά μαζί σχεδιάσαμε τη ρότα, με συμβουλεύτηκαν κι άκουσαν την άποψή μου, και, το σημαντικότερο, είναι πως μ' έκαναν να αισθανθώ το ίδιο με εκείνους, χωρίς την παραμικρή στέρηση ή απώλεια».
Στα 43 της, η Τζούλια Ντι Πιάτσα θυμάται ότι μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου 2006 είχε ζήσει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή. Αλλά κι ότι, περιμένοντας τη γέννηση της Γκρέτα, οι καθιερωμένες εξετάσεις ρουτίνας σε συνδυασμό με συχνούς και δυνατούς πονοκεφάλους θα της επεφύλασσαν τη χειρότερη των ετυμηγοριών: όγκος στο κεφάλι, ευτυχώς καλοήθης.
«Οι γιατροί μού εξήγησαν ότι ήταν τέτοιο το σημείο, ώστε η πολύ λεπτή επέμβαση θα μπορούσε να νεκρώσει το οπτικό νεύρο και το τίμημα θα ήταν η αναπόφευκτη απώλεια της όρασής μου. Αλλά τους ευχαριστώ το ίδιο, γιατί τουλάχιστον μπόρεσα να δω και να θαυμάσω, για έναν ολόκληρο μήνα, την αγαπημένη μου Γκρέτα. Υπήρξα άτυχη, σύμφωνοι, αλλά τελικά και τυχερή, γιατί μόλις έσβησε το φως, άναψε ξαφνικά ένα άλλο», λέει η Τζούλια Ντι Πιάτσα, εξηγώντας ότι βρήκε το κουράγιο να (ξανα)ζήσει και να χαρεί τη ζωή και μέσω της θάλασσας.
Να 'ναι καλά κι ο Σύλλογος Τυφλών του Παλέρμο, που δίνει τη δυνατότητα σε εκατοντάδες παθόντες να επιλέξουν ανάμεσα σε μια σειρά δεκάδων ασχολιών, είτε αθλητικής είτε χειρονακτικής φύσης, έτσι ώστε να μην αισθάνονται ποτέ (πια) μόνοι σ' έναν κόσμο ναι μεν χωρίς χρώματα και ήλιο, αλλά ευτυχώς με θάλασσα και πολλούς φίλους τριγύρω.
«Δοξάζω τον Θεό, επίσης, και για έναν επιπλέον λόγο: γιατί μας χάρισε και την εναλλακτική, ακουστική επαφή με τη θάλασσα και τους θορύβους της, κι όχι μόνο την οπτική. Κι ας μην μπορέσω να (ξανα)δω πού στο καλό έβαλαν εκείνη τη σημαδούρα»
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου