Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να χτυπήσουν κόρνερ επειδή οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας τούς βομβαρδίζουν με αντικείμενα.
Διαιτητές που τρέχουν να κρυφτούν επειδή τους κυνηγούν παράγοντες ομάδων και ζητούν την προστασία του κράτους επειδή δέχονται απειλητικά μηνύματα έπειτα από κάποιο ματς.
Προχθές η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας αποφάσισε να μην κατέβουν οι διαιτητές την ερχόμενη αγωνιστική εξαιτίας τέτοιων απειλών που δέχεται ο κ. Παπαπέτρου, διαιτητής του αγώνα Βόλου – Ολυμπιακού. Ο δε πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Μπαλτάκος, φέρεται να τηλεφώνησε στο Μαξίμου προειδοποιώντας ότι αν δεν γίνει κάτι δραστικό «θα τιναχτεί το πρωτάθλημα στον αέρα».
Εκπληξη;
Ούτε καν.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί κι αυτό πλέον αποτελεί αφόρητη κοινοτοπία. Δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να ασχοληθεί αν το άθλημα δεν προσέλκυε τόσα εκατομμύρια κόσμου στη χώρα μας και βέβαια, πάνω απ’ όλα, αν εξαιτίας όλων όσων συμβαίνουν δεν είχαμε νεκρούς και αναπήρους.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι εντέλει επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τη σωματική μας ακεραιότητα, ακόμη και για τη ζωή μας. Κι αυτό είναι εντελώς παράλογο.
Την περασμένη αγωνιστική του αγγλικού πρωταθλήματος, σε ένα συγκλονιστικό ντέρμπι ανάμεσα στη Μάντσεστερ Σίτι και την Τότεναμ (3-3) και ενώ απομένουν λίγα λεπτά για να λήξει ο αγώνας, ο διαιτητής παίρνει μια αψυχολόγητη απόφαση κόβοντας μια πολύ επικίνδυνη επίθεση της Σίτι. Δεν δέχθηκε απειλές για τη ζωή του αργότερα ούτε η Σίτι βγήκε να κλαυτεί για το «πόσο την πολεμάει το σύστημα»…
Πίσω από τις νέες, πομπώδεις αγγλικές ονομασίες των εθνικών κατηγοριών μας, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Ενίοτε γυρίζει και προς τα πίσω: και μόνο το ότι έχουμε ανάγκη από ξένους διαιτητές για τα λεγόμενα ντέρμπι (όπως τη δεκαετία του ’50, αλλά τότε ήταν επειδή δεν υπήρχε επάρκεια Ελλήνων διαιτητών…) ή ότι οι τελικοί του Κυπέλλου Ελλάδας γίνονται μετά κόπων και βασάνων κεκλεισμένων των θυρών, όλο αυτό είναι κατάντια.
Και είναι κρίμα. Διότι το ποδόσφαιρο είναι συναρπαστικό. Είναι συγκινητικό, γεμάτο ανθρώπινες στιγμές, συλλογικές και ατομικές υπερβάσεις, έχει σασπένς, ο δε συμβολισμός, το βάρος και η ιστορία της εκάστοτε φανέλας είναι ένα ολοκληρωμένο αφήγημα από μόνο του.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ποδόσφαιρο βρίσκεται εκεί που βρίσκεται παγκοσμίως, αλλά στην Ελλάδα, επειδή κατά βάθος δεν αγαπούμε τίποτα και κανέναν, καταφέραμε να μετατρέψουμε ένα ωραίο θέαμα σε ρωμαϊκή αρένα.
Μία ακόμη αφόρητη κοινοτοπία είναι ότι...
το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι κοινοτοπία επειδή είναι αλήθεια.
Θα προσθέταμε: και της ελληνικής πολιτείας, η οποία θα μπορούσε, χρόνια τώρα, να διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα, αλλά δεν υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου