Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η είδηση γράφτηκε στα περίφημα ψιλά, διότι όλο αυτόν τον τελευταίο καιρό έχουμε συνηθίσει να ακούμε για προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας διαφόρων, τους οποίους μάθαμε να αποκαλούμε «αρνητές». Σύμφωνα με αυτή, έξι έλληνες πολίτες ζητούν να σταματήσει η διαδικασία υποβολής των μαθητών και των εκπαιδευτικών στα δωρεάν self tests προκειμένου να μπορούν να επιστρέψουν στις τάξεις τους.
Οι τρεις είναι γονείς παιδιών που πηγαίνουν σχολείο και δεν θέλουν τα παιδιά τους να υποβάλλονται στη διαδικασία. Οι άλλοι τρεις είναι εκπαιδευτικοί και δεν θέλουν να κάνουν το τεστ οι ίδιοι. Μεταξύ των έξι είναι δύο δικηγόροι. Ενας είναι ιερέας.
Αναρωτιέμαι τι ακριβώς διδάσκουν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί στα παιδιά. Την άρνηση ή την ανυπακοή;
Κατανοώ την ευαισθησία των δικηγόρων, οι οποίοι μάλλον ανήκουν στην κατηγορία των περίφημων «δικαιωματιστών» που βλέπουν παντού παγκόσμιες συνωμοσίες. Αλλά κυρίως ομολογώ ότι δεν κατανοώ τον φόβο του ιερέα.
Πρώτον, θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη στον Θεό που θα προφυλάξει όλα τα παιδιά του κόσμου από τα χειρότερα – αλλιώς τι Θεός είναι; Και, δεύτερον, όλα μπορώ να τα καταλάβω για τα self tests, αλλά όχι ότι πρόκειται για «εργαλεία του διαβόλου». Αν είναι τέτοια, δεν νομίζω ότι αντιμετωπίζονται με αποφάσεις του ΣτΕ. Μάλλον θα χρειαζόταν κάποιος εξορκισμός. Ή να διαβάσει η Ιερά Σύνοδος κάποιο ανάθεμα.
Πιάστηκα από την είδηση αυτή γιατί θα ήθελα να ομολογήσω κάτι (να το «εξομολογηθώ» πρέπει να πω, για να διατηρήσω τη θεολογική διάσταση του σημερινού σημειώματος). Τι θέλω να μοιραστώ μαζί σας;
Οτι και εφέτος, όπως ακριβώς και πέρυσι (και σίγουρα περισσότερο από κάθε προηγούμενη χρονιά), πρόσεξα πολύ το κήρυγμα του ιερέα στην εκκλησία της ενορίας μου την ημέρα του Πάσχα γιατί ήμουν βέβαιος ότι η τοποθέτησή του θα είχε να κάνει με την τρέχουσα επικαιρότητα, δηλαδή με την πανδημία, τα μέτρα, τα εμβόλια κ.λπ. Δεν έχει σημασία το όνομα του ναού, διότι πιστεύω ότι στους πιο πολλούς τα κηρύγματα υπήρξαν περίπου τα ίδια.
Πέρυσι ο ιερέας μου εξέφρασε ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του για την απαγόρευση εισόδου των χριστιανών στις εκκλησίες, τα μέτρα που έπρεπε να τηρηθούν εντός τους, τον γενικότερο τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας από τους πολιτικούς και τους γιατρούς. Δεν είπε ότι «δεν υπάρχει κορωνοϊός», ούτε έριξε σε κάποιον κατάρες για το κλείσιμο των εκκλησιών, αλλά ήταν ενάντια σε κάθε περιορισμό – απλά δεν είχε μάλλον το κουράγιο να προσφύγει στο ΣτΕ.
Εφέτος η τοποθέτησή του ήταν κάπως διαφορετική. Ζήτησε από τον κόσμο να μη φοβάται ούτε την πανδημία αλλά ούτε και τα εμβόλια. Το κήρυγμα ήταν η ωραιότερη έκφραση «ίσων αποστάσεων» – για να χρησιμοποιήσω έναν χαρακτηρισμό που βρήκαμε για να περιγράφουμε τοποθετήσεις που ενώ έχουν θέση, δεν έχουν γνώμη. Ωστόσο, και αυτή η τοποθέτηση μαρτυρούσε κάτι: ο καλός μου ιερέας, αποφεύγοντας να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ των εμβολίων, κάλυπτε απλά με φιοριτούρες τον αρνητισμό του. Συμπονάς μόνο όσους τα εμβόλια (ή τα τεστ…) τα αρνούνται: οι άλλοι που τα κάνουν δεν χρειάζονται παρηγοριά.
Η Εκκλησία είχε πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς με την επιστήμη. Κατανοώ κομμάτι τον θυμό της. Η επιστήμη πολλές φορές κατέρριψε θεολογικές απόψεις ή δημιούργησε ερωτηματικά για θέσεις δογματικές. Η Γη κινείται – η Ιερά Εξέταση έκρινε τον Γαλιλαίο άδικα. Ο Δαρβίνος έδωσε μια επιστημονική εξήγηση της καταγωγής του ανθρώπου που δημιούργησε αμφιβολίες για την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας – εκτός αν έχουμε να κάνουμε με δύο ωραία μαϊμουδάκια. Ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως υπάρχει μια κάποια εξωγήινη ζωή – αν αποδειχθεί πως έχουν δίκιο, και σε αυτό θα υπάρξει ανάγκη θεολογικής αναθεώρησης. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Εκκλησία δεν προσπάθησε να οικειοποιηθεί τουλάχιστον την πρόοδο της επιστημονικής αποτελεσματικότητας διακηρύσσοντας το προφανές: ότι δηλαδή αυτή είναι απόρροια μιας βαθιάς, θεόπνευστης διαδικασίας.
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί η Εκκλησία θεωρεί θεόπνευστο π.χ. έναν συνθέτη εκκλησιαστικών ύμνων ή έναν ζωγράφο θρησκευτικών εικόνων ή έναν ευαγγελιστή, αλλά όχι και έναν κατασκευαστή εμβολίων.
Αν διαβάσει κάποιος τον τρόπο λειτουργίας των εμβολίων mRNA, θα καταλάβει περίπου τι εννοώ. Εν συντομία, η κατασκευή του mRNA επιτυγχάνεται με μια σύνθεση του μορίου σε νανοσωματίδια λιπιδίων τα οποία προστατεύουν τη δομή του RNA και βοηθούν την απορρόφησή τους από τα κύτταρα. Μόλις η ουσία εισχωρήσει στα κύτταρά μας, τα ριβοσώματα την αντιλαμβάνονται, την αφομοιώνουν και παράγουν την επιθυμητή πρωτεΐνη. Αυτά τα πρωτεϊνικά μόρια διεγείρουν την προσαρμοστικότητα του οργανισμού μας, δηλαδή τον βοηθούν να αναγνωρίζει και να καταστρέφει τα αντίστοιχα παθογόνα κύτταρα. Γι’ αυτό λέγεται πως μπορεί χάρη στη συγκεκριμένη δράση να βρεθεί και θεραπεία του καρκίνου, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θαυμάσιο στην περίπτωση είναι ότι ο άνθρωπος κατασκευάζει κάτι που δίνει εντολές στα κύτταρα, δημιουργεί μια νέα πρωτεΐνη που κινητοποιεί τον οργανισμό και τον προστατεύει – για τη δημιουργία μάλιστα αυτού του μικρού θαύματος χρειάζεται η σωστή σύνθεση πάνω από 80 ουσιών και η διατήρησή τους στους -70 βαθμούς Κελσίου! Είναι δυνατόν η Eκκλησία να μη βλέπει σε όλη αυτή τη διαδικασία θεϊκή έμπνευση;
Και είναι λογικό να μην ξεκινούν οι ιερείς όλα τους τα κηρύγματα θυμίζοντάς μας ότι το εμβόλιο είναι η απόδειξη πως υπάρχει ένας πραγματικά παντοδύναμος Θεός που βοηθά τον άνθρωπο να νικήσει τον θάνατο;
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειαζόταν για να φανεί ότι το «Θανάτω θάνατον πατήσας» είναι κάτι παραπάνω από πασχαλιάτικη υπενθύμιση;
Δεν θέλω να γενικεύω. Για κάθε «σκεπτικιστή» ή δύσπιστο ή «αρνητή» ιερέα υπάρχει κάποιος που βγαίνει μπροστά και μιλάει στο χριστεπώνυμο πλήθος ευλογώντας την προσπάθεια των επιστημόνων να βρουν λύση στο πρόβλημα, αλλά και τον αγώνα των γιατρών να μας προστατεύσουν με την εισήγηση μέτρων που σε κανέναν δεν αρέσουν. Τις προηγούμενες ημέρες ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος δημοσιοποίησε τον εμβολιασμό του παρακινώντας τους κατοίκους της περιοχής, που τόσο δοκιμάστηκε από τον ιό, να εμβολιαστούν. «Ως ποιμενάρχης αυτής της μαρτυρικής επαρχίας, έχω την υποχρέωση να μιλάω στο ποίμνιο», είπε, τονίζοντας πως «είναι καιρός να σοβαρευτούμε και να αντιμετωπίσουμε αυτή την πανδημία με τη δέουσα σοβαρότητα. Να αποδίδουμε τα του Θεού τω Θεώ και τα των ασθενειών μας να συμβουλευόμαστε τους ιατρούς» είπε.
Ολα αυτά στους καιρούς που ζούμε μου ακούστηκαν ως...
η ωραιότερη εκδοχή του εφετινού «Χριστός ανέστη». Τόσο ώστε όταν τα άκουσα είπα μέσα μου: «Αληθώς, πάτερ μου»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου