Ο Κώστας γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 σε ένα νησί του Αιγαίου από αυτά που «διώχνουν» τα παιδιά τους. Οχι επειδή δεν τα αγαπούν αλλά επειδή δεν μπορούν να τα θρέψουν.
Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχει από τα παιδικά του χρόνια είναι εκείνο το μοναδικό ζευγάρι παπούτσι – αποφόρι από έναν μεγαλύτερο ξάδελφο – σε ένα περίεργο χρώμα που αργότερα έμαθε ότι το λένε μπορντό. Και η αγωνία να μην το φοράει πολύ συχνά και το χαλάσει. Αργότερα απέκτησε και άλλη μία. Το σκέτο ψωμί που του έδινε η μάνα του για προσφάι στο σχολείο. Κάποια παιδιά, πιο «πλούσια», έτρωγαν με το ψωμί τους και σαλάμι. Πόσο το λαχταρούσε τότε ο Κώστας. Αλλά ήταν περήφανος και, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, έπεισε τον εαυτό του – και τους άλλους – ότι δεν του αρέσει το σαλάμι. Ακόμη δεν το τρώει. Κάθε φορά που βλέπει σαλάμι, νιώθει το σφίξιμο του παιδικού παράπονου στο στομάχι.
Δώδεκα ετών ήταν ο Κώστας – μόλις είχε ερωτευτεί μια συμμαθήτριά του – όταν ο πατέρας του αποφάσισε να μην παραδοθεί στη μοίρα του, φόρτωσε οικογένεια και όνειρα σε ένα καράβι και έφυγαν για τις ΗΠΑ. Τη θυμάται και εκείνη την ημέρα ο Κώστας. Να βλέπει το τοπίο του Πειραιά να μακραίνει και να μην ξέρει αν πρέπει να χαίρεται ή να λυπάται.
Δύσκολα τα πρώτα χρόνια σε έναν ξένο τόπο, με μια ξένη γλώσσα, με ξένους συμμαθητές – αυτοί ήταν που τον είπαν Γκας.
Ο πατέρας του έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε για να μην πεινάσει η οικογένεια (που, κάποιες φορές, πείνασε όπως πεινούσε και στο νησί). Σιγά σιγά κάπως βολεύτηκαν. Οχι σπουδαία πράγματα. Δεν γίνονται όλοι οι μετανάστες στις ΗΠΑ κροίσοι.
Ο Κώστας – Γκας δεν σπούδασε. Επρεπε να δουλεύει μαζί με τον πατέρα του σε μια υποτυπώδη επιχείρηση που είχε στήσει, δεν έβγαινε αλλιώς. Παντρεύτηκε μια Ελληνίδα που κι αυτή είχε μεταναστεύσει οικογενειακώς στην Αμερική, έκαναν δύο παιδιά.
Ηταν 27 ετών όταν επέστρεψε για πρώτη φορά στο νησί του για διακοπές. Από τότε ορκίστηκε ότι θα κάνει το σκατό του παξιμάδι αλλά θα έρχεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Δεν τα κατάφερνε πάντα. Αυτό που κατάφερε ήταν να πείσει τα παιδιά του να στήσουν στην πατρίδα τις δουλειές τους. Πριν από χρόνια αποφάσισε κι αυτός να γυρίσει, έμεινε περίπου μια τριετία, δεν πήγαν καλά τα πράγματα εδώ, ξαναγύρισε στις ΗΠΑ.
Ο Κώστας που τον είπαν Γκας είναι σήμερα 65 ετών. Εξακολουθεί να δουλεύει, στις ΗΠΑ, κι αυτός και η γυναίκα του. Εξάλλου, τα χρόνια της κρίσης χρειάστηκε να βοηθήσει τα παιδιά του να κρατήσουν τη δική τους επιχείρηση στην Ελλάδα. «Για να μην απολύσετε κόσμο» τους έλεγε «αυτά τα πέντε, δέκα στόματα που τρώνε ψωμί από εσάς».
Στον Κώστα που τον είπαν Γκας – και στους χιλιάδες σαν κι αυτόν – οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25 στέρησαν προχθές το δικαίωμα να μπορεί να ψηφίσει από τον τόπο που μένει για τον τόπο από τον οποίον δεν «απομακρύνθηκε» ποτέ.
Είναι αυτή η «ψήφος των Πορτοκάλος» όπως λένε κοροϊδευτικά οι οπαδοί τους συνδυάζοντας την καταψήφιση του νομοσχεδίου με το «My fat greek wedding».
Δηλαδή...
για χάρη του κομματικού εντυπωσιασμού, χλευάζουν μετανάστες.
Πανηγυρίζουν μάλιστα διότι θεωρούν ότι πρόκειται για την πρώτη κοινοβουλευτική ήττα του Μητσοτάκη.
Μόνο που οι «νίκες» εις βάρος των ανθρώπων που τους είπαν Γκας, Μπιλ ή Τζορτζ είναι ήττες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου