Η δημιουργία του Ισραήλ εν μέσω των αραβικών λαών αποτέλεσε ακραία πολιτισμική αντίφαση.
Διότι από τη μια πλευρά υπάρχει ένα ομοιογενές φυλετικά και θρησκευτικά σύνολο, το οποίο διασπάσθηκε σε πολλά κράτη με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για ν’ αποφευχθεί η δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κράτους αλλά κυρίως για να εξισορροπηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων με τη διανομή της περιοχής μεταξύ των με το καθεστώς των Εντολών της Κοινωνίας των Εθνών.
Απέναντι σ’ αυτήν την πολιτισμική ομοιογένεια επιβλήθηκε η δημιουργία του Ισραήλ, μιας κραυγαλέας διαφορετικότητας εντελώς αποσυνδεδεμένης από το περιβάλλον της. Διότι οι Εβραίοι της διασποράς απόντες επί δύο χιλιετηρίδες από την Παλαιστίνη διαμόρφωσαν στην Ευρώπη, στη Ρωσία και αλλού διαφορετική πολιτιστική ταυτότητα και η εγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη απετέλεσε βίαιη παρέμβαση στην περιοχή. Αντίθετα η συνύπαρξη Αράβων και Εβραίων επί δύο χιλιετηρίδες, και ιδιαίτερα στις συνθήκες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που αποτέλεσε ενιαίο χώρο, θα είχε επιλύσει τα προβλήματα της συμβίωσής τους που σήμερα φαίνονται αγεφύρωτα. Αυτό εξ άλλου είχε επιτευχθεί μεταξύ των Παλαιστινίων και των εβραίων του αραβικού κόσμου στη διάρκεια των δύο χιλιετηρίδων, οι οποίοι όμως με τη δημιουργία του Ισραήλ θεωρήθηκαν προσωποποίηση της ανατολίτικης “καθυστέρησης” και βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντατικής καμπάνιας “αποαραβοποίησης” και πολιτισμικής αφομοίωσης.
Το Ισραήλ εμφυτεύθηκε ως ξένο σώμα στην Εγγύς Ανατολή για να περιφρουρεί ως χωροφύλακας των αραβικών λαών τα δυτικά συμφέροντα.
Όταν στα τέλη του 19ου αιώνα με την γέννηση του σιωνισμού αποφασίσθηκε η εγκατάσταση των Εβραίων σε μία περιοχή, επιλέχθηκε η Παλαιστίνη και ενθαρρύνθηκε από την Αγγλία η μετεγκατάσταση εκεί.
Γιατί εκεί;
Διότι ήταν ορατή πλέον η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν εντοπισθεί τα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα, ήταν αναγκαίος ο έλεγχος της διώρυγας του Σουέζ για να διασφαλισθεί ο δρόμος προς τις Ινδίες και η σοβιετική Επανάσταση απειλούσε να ενεργοποιήσει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των αραβικών λαών.
Η Διακήρυξη του Μπάλφουρ συμπίπτει χρονικά με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ένας εκ των πατριαρχών του σιωνισμού Τεόντορ Χερτσλ, στην προσπάθειά του να αποσπάσει τη συναίνεση των αποικιοκρατών στην δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έγραφε το 1895 ότι «για την Ευρώπη θα είμαστε εκεί κάτω μια αφετηρία ενάντια στην Ασία» ενώ ο έτερος Χάιμ Βάιζμαν προκειμένου να δελεάσει την Μ. Βρετανία διαβεβαίωνε το 1914 ότι οι Εβραίοι που θα εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη «θα είναι οι φύλακες της διώρυγας του Σουέζ».
Επομένως το κράτος του Ισραήλ δεν δημιουργήθηκε στην Παλαιστίνη επειδή οι Εβραίοι άκουσαν τη φωνή των προγόνων τους αλλά διότι συγκεκριμένα συμφέροντα συνηγόρησαν σε αυτή την επιλογή.
Έτσι όμως, η περίφημη ρήση του Μαρξ, σύμφωνα με την οποία «κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα να καταπιέζει άλλο έθνος», δικαιώθηκε πλήρως στην περίπτωση του Ισραήλ. Διότι ο εβραϊκός λαός έχει παγιδευτεί χάριν ξένων συμφερόντων στην Παλαιστίνη και είναι υποχρεωμένος να ζει δια βίου με το όπλο στο χέρι για να κατορθώνει να επιβιώνει σε ένα εχθρικό περιβάλλον, υποταγμένος ταυτόχρονα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
H υπογραφή των “Συμφωνιών του Αβραάμ’ μεταξύ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ισραήλ, παρά τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, όπως και του Μπαχρέιν, με τη Σαουδική Αραβία και το Ομάν να περιμένουν στη σειρά, αποτελούν ύβρη για τον αγώνα των Παλαιστινίων. Tα μοναρχικά καθεστώτα των αραβικών κρατών της περιοχής, του πολιτισμικού, κοινωνικού και πολιτικού Μεσαίωνα, ανησυχούν περισσότερο από το Ισραήλ για τις εξελίξεις στο Παλαιστινιακό. Διότι ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού, ίσως “αναστήσει” την Αραβική Άνοιξη οδηγώντας στην ανατροπή των κληρονομικών καθεστώτων της περιοχής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αμπού Τζιχάντ, συνιδρυτής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης μαζί με τον Αραφάτ, πριν τη δολοφονία του είχε διατυπώσει την άποψη σύμφωνα με την οποία οι Άραβες ηγέτες δεν επιθυμούν την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους διότι θα είναι κράτος δημοκρατικό, με πληθυσμό που γαλουχήθηκε μέσα στον ένοπλο αγώνα και επομένως θ’ αποτελεί ζωντανή αμφισβήτηση των καθεστώτων των αραβικών κρατών.
Γιατί απαξιώνει η Δύση τα δίκαια των Παλαιστινίων;
“Εκείνο που επέδειξαν οι δυτικές ελίτ όταν αποφάσισαν χωρίς δισταγμούς να βάλουν τους άραβες να πληρώσουν το αντίτιμο των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στην Ευρώπη εναντίον των εβραίων, γράφει ο Ένζο Τραβέρσο, ήταν...
μια αποικιακή προκατάληψη, δηλαδή η θεώρηση του εξευρωπαϊκού κόσμου ως χώρου ιεραρχικά υποταγμένου και επομένως πολιτισμικά και πολιτικά εύπλαστου”. Μόνον που, όπως αποδεικνύεται, οι Παλαιστίνιοι δεν προτίθενται να απεμπολήσουν τα δίκαιά τους.
Τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ισραήλ επιβάλλουν να υπερβεί, ως ασύγκριτα ισχυρότερο, το χάσμα με τους Παλαιστινίους και να συμβιώσει ειρηνικά μαζί τους. Διότι, αν μελλοντικά τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ισχυρών μετατοπισθούν, θα είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει το σύνολο του αραβικού κόσμου, το Ιράν και πιθανότατα και την Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου