Αν υπάρχει μια διαφορά του ολοκληρωτισμού από το «απλό» αυταρχικό καθεστώς είναι, λένε, αυτή: στον ολοκληρωτισμό πουθενά δεν είσαι ασφαλής. Δεν έχει σημασία τι λες ή τι κάνεις για το καθεστώς. Το καθεστώς αποφασίζει τη μοίρα σου, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι.
Ως τέτοια δήλωση ολικής –και ολοκληρωτικής– ανασφάλειας μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη διπλωματικώς αυτοκαταστροφική πειρατεία του Λουκασένκο στο αεροσκάφος της Ryanair. Το λευκορωσικό καθεστώς –και τους ισχυρούς μαριονετίστες που το κατευθύνουν από τη Μόσχα– δεν το ενδιαφέρει η εικόνα του. Το ενδιαφέρει πρωτίστως να μη νιώθει κανένας Λευκορώσος ασφαλής, ακόμη και εξόριστος.
Ακόμη και αν έχει βρει θαλπωρή στα ευρωπαϊκά πάνελ –όπου κοσμοπολίτικα ακροατήρια γυμνάζουν τις μουδιασμένες δημοκρατικές τους ευαισθησίες υποκλινόμενα σε αυτές τις ολίγον ρετρό φιγούρες Ανατολικών αντιφρονούντων– ο αντιστασιακός τώρα ξέρει: δεν υπάρχει καταφύγιο. Πουθενά στη γη. Πουθενά στον αέρα.
Το δεύτερο μήνυμα του Λουκασένκο είναι προς την ένωση κρατών που υπερηφανεύεται ότι συγκροτεί τον χώρο μεγαλύτερης ευημερίας και ελευθερίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο: οι απειλές από τα καθεστώτα του αντίπαλου υποδείγματος δεν είναι μόνο υβριδικές. Δεν είναι μόνο οι ψηφιακές δολιοφθορές (η dezinformatsiya) στην αλγοριθμική αγορά γνώμης μέσα στην οποία αυτοεγκλωβίστηκαν οι δυτικές δημοκρατίες. Δεν είναι μόνο ο ανορθόδοξος πόλεμος στην Ουκρανία. Οι απειλές είναι και συμβατικές, όχι με την καλή έννοια. Προέρχονται από το οπλοστάσιο ωμότητας του προηγούμενου αιώνα – από το οπλοστάσιο χάρη στο οποίο σταδιοδρόμησε κάποτε στη Δρέσδη ο Ρώσος ομόλογος του Λουκασένκο.
Για την Ευρώπη, η πρόκληση δεν είναι (μόνο) στο επίπεδο των αξιών. Δεν πρέπει να απαντήσει για να αποδείξει τάχα την ηθική της υπεροχή. Οι δυνάμεις στην περιφέρειά της την πολεμούν πλέον στυγνά, υποδαυλίζοντας εδώ και χρόνια τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να τη διχάσουν και να τη διαλύσουν, είτε χρηματοδοτούν αντιευρωπαϊκά κόμματα είτε επιχειρούν να προκαλέσουν συνοριακές κρίσεις.
Για την Ελλάδα, οι απειλές αυτές είναι ακόμη πιο ζωτικές. Η αμφιθυμία της Ε.Ε. έναντι της Ρωσίας είναι ανάλογη προς την αμφιθυμία της έναντι της Τουρκίας. Η Ευρώπη απαντά με γραφειοκρατική βραδύτητα στην απειλή, την ώρα που πολλά μέλη της προσπαθούν να διαφυλάξουν διμερείς διευθετήσεις.
Για τη μεθοριακή Ελλάδα, που κλήθηκε στον Εβρο να επωμιστεί το βάρος της αποτροπής απέναντι σε μια υβριδική επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Ευρώπης, η αεροπειρατεία κατέστησε ορατό και έναν επιπλέον κίνδυνο:
Αν μας ενοχλεί που τέσσερις πράκτορες ξένης δύναμης μπορούν να δρουν χαλαροί στην Αθήνα, τότε...
γιατί δεν μας έχουν ενοχλήσει τα τελευταία χρόνια τόσα στρατηγήματα έκδηλου παραγοντισμού;
Πότε έρχεται εκείνη η στιγμή που, όντως, «enough is enough»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου