Το σχήμα είναι γνωστό. Εδώ και μερικούς μήνες και με οποιαδήποτε αφορμή, ο Τσίπρας εμφανίζεται να υπερασπίζεται τους νέους, τους οποίους υποτίθεται ότι καταδιώκει ο Μητσοτάκης (άγνωστο για ποιο λόγο…), καλεί σε συγκεντρώσεις, λέει ότι «δέχεται το ρίσκο» μετάδοσης του ιού για λόγους δημοκρατικής εγρήγορσης, μετά καταγγέλλει την κυβέρνηση για την εξάπλωση της πανδημίας, φιτιλιάζει ο ίδιος τη συζήτηση και μετά εγκαλεί την κυβέρνηση για αυτό – και πάει λέγοντας. Είτε με αφορμή τα συλλαλητήρια για την Παιδεία, είτε για τον Κουφοντίνα, είτε για την αστυνομική βία, είτε για το ΑΠΘ, είτε για οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί, ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο μπροστάρης της «εξέγερσης» και ο επίδοξος ηγέτης της επανάστασης που έρχεται, αλλά κάπου μένει στον δρόμο.
Σε όλα αυτά, υπάρχει ένα μεγάλο λάθος. Ο Τσίπρας είναι γνωστός λάτρης του μπάχαλου και όπου το βρει θα σπεύσει να το εκμεταλλευτεί. Εστω και χάριν μόνο του ίδιου του μπάχαλου, καθώς όλα αυτά που κάνει και λέει σήμερα δεν βρίσκουν το εύφορο κοινωνικοπολιτικό έδαφος της προηγούμενης δεκαετίας. Αυτή ακριβώς η ιδιότητά του παραγνωρίζεται και στους λόγους του δίνεται περισσότερη σημασία από όσο τους αναλογεί. Έχει έτσι σχηματιστεί η πλασματική εντύπωση ότι ο Τσίπρας κατεβάζει κόσμο στο δρόμο. Η πραγματικότητα είναι ότι μπορεί να κατεβάσει μόνο τον Παππά, τον Σπίρτζη και τον Ραγκούση. Και αν…
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμία απήχηση ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε στις πλατείες, ούτε στους νέους, ούτε στους εξαθλιωμένους πολίτες, όπως θέλουν να τους εμφανίζουν, ως θύματα της νεοφιλελεύθερης (sic) πολιτικής του Μητσοτάκη.
Όσο η κυβέρνηση μοιράζει δισ. δεξιά και αριστερά, όταν μιλάει ο Τσίπρας για το δράμα, δεν απευθύνεται περίπου σε κανέναν, και πάντως κανείς δεν περιμένει κάτι από αυτόν.
Όσο μιλάει για την αποτυχία της διαχείρισης της πανδημίας, τα στοιχεία τον διαψεύδουν και πάντως το πεδίο δεν προσφέρεται για πολιτική σπέκουλα.
Όταν εμφανίζεται ως μπροστάρης της φοιτητικής εξέγερσης, δεν έχει καν κοινό μεταξύ των φοιτητών ή όσων εμφανίζονται ως τέτοιοι.
Όταν προσπαθεί να καβαλήσει στο κύμα της αντίδρασης στην αστυνομική βία, απλώς τζογάρει και προσπαθεί να καπελώσει μία ετερόκλητη μάζα, που αποτελείται από ένα μείγμα χουλιγκάνων, αναρχοαυτόνομων, επαναστατών χωρίς αιτία και πιτσιρικάδων που έχουν βαρεθεί τη ζωή τους και που, πάντως, μόνο μαζί του δεν ασχολούνται. Εν προκειμένω δεν έχει σημασία αν θα έχει πολιτικό όφελος από την απόφασή του να εκπροσωπήσει πολιτικά τον Κουφοντίνα και τους οπαδούς του ή από τη νοσταλγία του για την εποχή των καταλήψεων. Ισως και να μην τον νοιάζει αυτό. Το μπάχαλο είναι που έχει σημασία.
Μεγαλύτερη σημασία έχει, όμως, να κατανοήσουν όσοι τον ακούν ότι...
απλώς ζει και κινείται, όπως και πολλοί από αυτούς, στο παράλληλο σύμπαν του twitter, που φαίνεται ότι για τον «χώρο» έχει υποκαταστήσει για τα καλά το «Dolce» της Σκουφά. Τα όσα εχθροπαθή γράφονται εκεί, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, απλώς τροφοδοτούν και ανακυκλώνουν μία δήθεν πολιτική συζήτηση, την οποία δεν παρακολουθεί κανείς, πέραν των επαγγελματιών των κοινωνικών δικτύων και της πολιτικής.
Θα πει κάποιος, «μα είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να μην του δώσει κανείς σημασία».
Ο συλλογισμός δεν είναι λανθασμένος. Μόνο που ο ίδιος ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να μην παίξει τον θεσμικό ρόλο του, αλλά κάποιον άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου