Η Κατερίνα χθες ξύπνησε αργά, όταν κατάλαβε ότι δονούταν επίμονα το τηλέφωνό της. Είχε ξεχάσει να βάλει ξυπνητήρι και την είχε πάρει ένας γλυκός ύπνος.
Στην άλλη γραμμή ήταν ο συναγωνιστής Μυλόπουλος. Εκείνη είχε ακόμη μια μαχμουρλίδικη διάθεση και δεν καταλάβαινε τι της έλεγε. Φώναζε, όμως, και ήταν προφανώς έξαλλος:
"Κατερίνα, ξύπνα! Η αστυνομία μπήκε στο ΑΠΘ και εμείς δεν πήραμε χαμπάρι!"
Η Κατερίνα τότε συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί. Με τρόμο κοίταξε το κινητό της και διαπίστωσε ότι είχε πάει 10:30.
Ένιωθε απαρηγόρητη, αλλά ήταν πλέον αργά. Δεν προλάβαινε να τρέξει και να ορθώσει για ακόμη μια φορά το ανάστημά της μαζί με τους συντρόφους Μυλόπουλο και Αμανατίδη.
Πώς τους έπιασαν έτσι, κυριολεκτικά στον ύπνο;
Με τι μούτρα θα αντίκριζε τώρα τους ταπεινωμένους καταληψίες, τους ανιδιοτελείς υποστηρικτές του πολυαγαπημένου στο κόμμα της κατά συρροή δολοφόνου;
Από τα λάθη μας μαθαίνουμε όμως. Και η Κατερίνα το είχε πια πάρει απόφαση πως η επανάσταση απαιτούσε πρωινό ξύπνημα και διαρκή εγρήγορση. Δεν θα την ξαναπατούσε έτσι.
Αντιλαμβανόταν ότι η επιτυχία της αγωνιστικής δράσης προϋπόθετε την αδιάλειπτη επιφυλακή όλων και δεν αρκούσε να στηρίζονται στους ημεδαπούς και αλλοδαπούς, Ιρακινούς και άλλους, αγωνιστές του δρόμου, για να έρθει η ανατροπή.
Καλά παιδιά, πρόθυμα και εξαιρετικοί σπρίντερ, αλλά...
χρειάζονταν την καθοδήγηση τη δική της και της λοιπής ηγεσίας.
Δεν θα τους απογοήτευαν ποτέ ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου