Σκέψου το σενάριο: να μην είχαμε τον Πιερρακάκη και την άυλη συνταγογράφηση και να είχαμε στη θέση του κανέναν Γαβρόγλου που δεν ήξερε καν τι είναι το κομπιούτερ και να ανακάτευε τώρα τα χαρτούδια πάνω στο γραφείο του να βρει ποιος έχει σειρά να εμβολιαστεί. Και τι ξύλο της αρκούδας θα έπεφτε στα κέντρα εμβολιασμού για την προτεραιότητα. Γι αυτό είχε πει προφητικά και ο Παΐσιος για τη συνταγογράφηση: άλλο το άυλον κι άλλο το νάιλον.
Σκέψου το σενάριο: νεαντερτάλειοι τύποι, προπολεμικοί αντι-ευρωπαϊστές, να έπρεπε να αντιμετωπίσουν το πολυκέφαλο τέρας της πανδημίας - άγιο είχαμε, δεν ξέρω αν ήταν ο Παΐσιος, ο Φανούριος, ή ο φιλανθής Αγιος Βαλεντίνος, ισαπόστολος της Καψούρας. Ασε το τι θα γινότανε με την Τουρκία αν ήταν στα πράγματα οι λεβέντες που λέγανε πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα και πως το Αιγαίο ανήκει στις τσέρουλες. Και θα είχαν εισβάλλει αλαλάζοντας και καμιά 300.000 ετερόχθονες και πράκτορες της ΜΙΤ απ' τον Εβρο για να μας εκπολιτίσουν πατόκορφα και να μας μυήσουν στο οθωμανικό δίκαιο.
Αγιο είχαμε. Σκέψου το σενάριο: να ήτανε στα πράματα Κουφοντιναίοι και δέκα μικροί Κουφομήτσοι και να άρχιζαν να κάνουνε ταξικούς εμβολιασμούς στον κόσμο με βάση το σύνθημα «ή τους μπολιάζουμε ή μας μπολιάζουν». Ή, το άλλο που έλεγε ότι δεν μας ψηφίσατε άρα προηγούνται οι δικοί μας και τα κόκκινα ρομπότ, τελευταίοι, δε, οι δικηγόροι διότι είναι απ' το κίνημα της γραβάτας. Κι αν περισσέψουν εμβόλια θα κάνουν και οι λοιποί που είναι μακεδονομάχοι, οι έτεροι που είναι κεφαλαιοκράτες τραπεζίτες, εφόσον προηγείται ο λαός και «το μπόλι είναι το δίκιο του εργάτη».
Μας φαίνονται εξωφρενικά όλα αυτά;
Μπορεί να είναι, μπορεί όχι. Διότι άνθρωποι που βγήκαν και δόξασαν ευθέως έναν killer που δολοφόνησε έντεκα ανθρώπους, γιατί να ορρωδήσουν, πια, μπροστά σε οτιδήποτε άλλο;
Η σκέψη είναι αρκετά λογική - άσε που στην πρόσφατη Ιστορία έχουν συμβεί πολύ χειρότερα. Διότι, ως ξέρετε, το θέμα είναι πάντα ταξικό. (Ρατσισμός της τάξης). Πρόσφατα, απελπισμένοι που δεν ζούμε στα 1945, δώσανε γραμμή και την πήραν αυτόματα όλοι οι υποκλινείς γραμμιτζήδες και την αναπαράγουν πανομοιότυπα παντού κράζοντας εν χορώ όπως οι χήνες του Καπιτωλίου. Σωματεία, τρολ και λοιποί. Και κάνουν εφτά πορείες τη μέρα διευκολύνοντας τον ιό, με αυτονόητο κίνδυνο (και ενδεχόμενο αποτέλεσμα) τον πιθανό θάνατο ελλήνων πολιτών, μήπως και, τελικά, μπορέσουν να αποδείξουν πως για όλα φταίει το κασκορσέ του Τσιόδρα.
Αυλη συνταγογράφηση, άυλη αντιπολίτευση: όταν ο αρχηγός, ενώ η χώρα είναι εμπερίστατη, αυτός ασχολείται μέσα στη Βουλή με το αν πήγε ο Γεωργιάδης σε μια βάφτιση όπου παρίσταντο έξι άτομα κι αν το νερό στην κολυμπήθρα ήταν Ζαγόρι ή Βίκος. Ή, προσπαθούν να μετατρέψουν ένα καταφανώς τροχαίο ατύχημα που έκανε φρουρός της Μπακογιάννη, σε εκδοχή κάποιου φαντασιακού αυταρχικού κράτους - ευτυχώς δεν προέκυψε ακόμα κανένα δυστύχημα με μαγκάλι οπότε θα είχαμε νέες ταξικές αναλύσεις του λιγνίτη στην Κοζάνη και το πώς η ψησταριά διαχωρίζει τη βάση και το εποικοδόμημα του ψησίματος. Ή, θα έμπλεκαν το πρόβλημα της γούνας στην Καστοριά με τον Κορνήλιο Καστοριάδη.
Πώς να καταλάβουν οι υλιστές την άυλη συνταγογράφηση;
Δυσκολεύονται, διότι αυτά τα μυστήρια πράματα δεν αναφέρονται ρητά στα τσιτάτα του 1920. Γίνεται μπέρδεμα.
Κι έχουνε μια περίεργη, εμμονική εχθροπάθεια με τις ιδιωτικές κλινικές. Δεν ξέρω, μικροί ζήλευαν εκείνους που σπούδαζαν γιατροί, έχουν κάποια μεταφυσική αντιπάθεια για τους κλινικάρχες (αλλά μόλις αρρωστήσουν, σε ιδιωτικές κλινικές τρέχουν για νοσηλεία), πιστεύουν πως αν επιτάξουν μερικά ιδιωτικά νοσοκομεία θα αρχίσει η επανάσταση;
Μυστήριο.
Και μυθοποιούν την κρατική υγεία στα κάποτε σταλινικά κράτη - το 1986 πήγα στη Σοβιετία, στη Μόσχα, και μπήκαμε με τον συνάδερφο Νίκο Δημαρά σε ένα κρατικό νοσοκομείο από δημοσιογραφική περιέργεια: με δυο λέξεις η κατάσταση θύμιζε Ελλάδα του 1950, το πολύ. Τέτοια καθυστέρηση. Βρήκανε, λοιπόν, τώρα ως πανάκεια την επίταξη και το επαναλαμβάνουν συνέχεια - μα το θέμα είναι βέβαια η νοσηλεία, αλλά το πιο σημαντικό είναι η μη-μετάδοση και αυτήν δεν φαίνεται να την πολεμούν ιδιαίτερα, απεναντίας. Αλλά το κόλλημα-κόλλημα με τις κλινικές. (Κλινική περίπτωση;).
Ολα αυτά μπορεί να είναι ολίγον γλαφυρά, αλλά κάνει εντύπωση σε έναν κοινό νου, πώς σε μια εθνική προσπάθεια που αφορά όλον τον ελληνικό λαό, η όποια αντιπολίτευση, αντί να βοηθήσει και μετά να έρθει δικαίως και να δρέψει κέρδη, να πει ότι κι εμείς σταθήκαμε δίπλα και πολεμήσαμε σοβαρά και απροκατάληπτα, παντί σθένει, οπότε τώρα έχουμε μερίδιο στην επιτυχία βάζοντας πάνω απ' όλα το συμφέρον όλων, κάνει το αντίθετο, από ακατανόητη, τυφλή εχθροπάθεια ή από ξεπερασμένα εμφυλιοπολεμικά ρεφλέξ. Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυία να το καταλάβει κανείς αυτό - ειδικά όταν βλέπει στις δημοσκοπήσεις πως ο αρνητισμός και η υπονόμευση δεν φέρνουν πολιτικά κέρδη. Αντίθετα. Οπότε, εν καιρώ θα έρθουν οι κυβερνώντες και θα μπορούν να πούνε, νικήσαμε πολεμώντας άπαντες οι Ελληνες - πλην Λακεδαιμονίων.
Το χειρότερο βέβαια δεν είναι η μη-συμπαράταξη, αλλά και επιπλέον, η υπονόμευση.
Θα πεις: υπάρχει άραγε υγειονομικός δωσιλογισμός; Το να «συνεργάζεται» δηλαδή κάποιος με τον ιό, να τον διευκολύνει σε βάρος της χώρας του;
Είναι υπερβολικό και μη αποδεκτό να δεχτούμε μια τέτοια ορολογία. Δεν μπορούμε να το πούμε έτσι, αλλά ωστόσο υπάρχει κάποιο μπέρδεμα, όπως με τις επιστολές Ζαχαριάδη όσον αφορά το Αλβανικό. Πάντως οι ομοϊδεάτες του...
καμαρώνουν ακόμα για την πρώτη επιστολή, όπου απερίφραστα συντάχθηκε με την εθνική προσπάθεια - αυτό δεν αποτελεί πολιτικό μάθημα;
Ούτε είναι ιστορικό-πολιτικό μάθημα το «πλην Λακεδαιμονίων»;
Ισως ο πολυδαής κ. Γαβρόγλου να έχει την απάντηση - δύσκολο όμως να μας απαντήσει μέσω τηλεκπαίδευσης. (Τι είναι αυτό;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου