Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η χρονική διάρκεια προβολής της πανδημίας στα μέσα μαζικής ηλεκτρονικής επικοινωνίας είναι πολλαπλάσια της αντίστοιχης χρονικής προβολής των τουρκικών τετελεσμένων στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί εκ νέου την εκστρατεία τρομοκρατίας μέσω της καλλιέργειας του κλίματος της «ιοφοβίας», παρότι όλοι γνώριζαν ότι μετά το άνοιγμα των συνόρων τα ιογενή κρούσματα θα πολλαπλασιάζονταν.
Είναι προφανές ότι η σημερινή καλλιέργεια της υστερικής ιοφοβίας έχει στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τη μονομερή αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία, με σκοπό την εμπέδωση της εντύπωσης ότι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας είναι υπόθεση ήσσονος σημασίας.
Στον δημόσιο λόγο παραγνωρίζεται σκοπίμως ότι η κατοχή εθνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου μέσω των μαζικών παραβιάσεων δεν αποτελεί πράξη παρθενογένεσης, αλλά είχε παρουσιαστεί ήδη από το 2001 ως η εθνική θέση της Τουρκίας μέσα από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, το «Στρατηγικό βάθος».
Δεν αποτελεί παραδοξολογία ότι το τότε δεξί χέρι του Ερντογάν μέσα από το πολιτικό και ιδεολογικό πόνημά του προσδιόρισε με σαφήνεια τη νέα τουρκική αναθεωρητική πολιτική, υπερτονίζοντας ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου την επιχειρούμενη μονομερή αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάννης εις βάρος της Ελλάδας.
Αυτό, όμως, που αποτελεί παραδοξολογία, μοναδικό παράδειγμα βλακείας και δοσιλογισμού στην παγκόσμια Ιστορία είναι η στάση του ελληνικού λαού και του πολιτικού συστήματος απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό μέσα από την έκδοση του βιβλίου του Νταβούτογλου.
Εκείνη την εποχή, από την περίοδο του Σημίτη μέχρι το τέλος της περιόδου Καραμανλή, εκτός από κάποιες ρηχές αναλύσεις των ελληνοτουρκικών σχέσεων από το πολιτικό σύστημα, τους ακαδημαϊκούς και τις γερμανικές δεξαμενές σκέψης στην Αθήνα, η οποιαδήποτε αναφορά για την ανάγκη ένοπλης απάντησης στον τουρκικό αναθεωρητισμό χαρακτηριζόταν «φασιστική και εθνικιστική», όχι μόνο από την Αριστερά αλλά και από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα.
Ενώ ήταν η εποχή που ο Ερντογάν άρχισε να θέτει τα θεμέλια της επεκτατικής πολιτικής του μέσω της ανάπτυξης της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας και η αρχή των πράξεων της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας, στην Ελλάδα ένα νέο μεταλλαγμένο είδος Νεοέλληνα, ο Homo Pasokus Hellenicus, εθίζετο από το πολιτικό σύστημα στο να σπαταλά τα χρήματα που δανειζόταν η χώρα στα μπουζούκια, στα γερμανικά πολυτελή αυτοκίνητα, στο να χτίζει βίλες σε δάση και αιγιαλούς, να κλείνει τα εργοστάσιά του, να καταστρέφει τη γεωργική παραγωγή του και ταυτόχρονα να υποδέχεται «προοδευτικά, δημοκρατικά και αντιρατσιστικά» τους πρώτους εισβολείς του υβριδικού πολέμου του Ερντογάν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Ήταν η εποχή που, ενώ η Τουρκία εξοπλιζόταν με φρενήρεις ρυθμούς, οι γερμανόφιλοι πολιτικοί, οι ελίτ, οι ακαδημαϊκοί και οι πράκτορες της γερμανικής κυβέρνησης στην Αθήνα, βιολογικοί απόγονοι των δασολόγων της Κατοχής οι ίδιοι, είχαν πείσει τον Homo Pasokus Hellenicus, μέσω των ηλεκτρονικών μέσων μαζικής αποβλάκωσης, να υιοθετήσει ένα διαρκές κυνήγι μαγισσών σε ανύπαρκτους «φασίστες και ταγματασφαλίτες», ώστε να μπορούν οι ίδιοι να βάζουν ανενόχλητοι το μεγαλύτερο μέρος των δανεικών χρημάτων στις τσέπες τους.
Το αποτέλεσμα ήταν το νέο είδος ανθρώπου, ο Homo Pasokus Hellenicus, να...
διαιωνίζει στην εξουσία, τα τελευταία 150 χρόνια, τις ίδιες πολιτικές οικογένειες κοτζαμπάσηδων. Παππούς πρωθυπουργός, γιος πρωθυπουργός, εγγονός πρωθυπουργός, ανιψιός δήμαρχος, θεία υπουργός, αποτελεί ένα πολιτικό σχήμα μη ευρισκόμενο πουθενά στον κόσμο, αντικατοπτρίζοντας το πολιτικό επίπεδο του λαού.
Είναι τέτοια η κατάντια της χώρας, του πολιτικού συστήματος και των ελίτ, που ακόμα και η Αριστερά του Τσίπρα μιμήθηκε την «επάρατη Δεξιά» ακολουθώντας τις οδηγίες του Βερολίνου στην υπόθεση των Σκοπίων και του εποικιστικού προβλήματος, ενώ ανερυθρίαστα καταπάτησε τις δημοκρατικές διαδικασίες με την απόρριψη του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων.
Η χώρα, λοιπόν, δεν έφτασε τυχαία στη σημερινή πολιτική, εθνική και κοινωνική εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος μιας δεύτερης Τουρκοκρατίας, επειδή η ίδια η κοινωνία -και η ηγεσία της- απεδείχθη τη μετάλλαξή της σε ένα φοβικό και άβουλο Homo Pasokus Hellenicus, που δεν αντιδρά όταν του δημεύουν την περιουσία μέσω του ΕΝΦΙΑ, όταν μένει άνεργος, όταν του κόβουν τη σύνταξη, όταν μέσω του εθνοκτόνου PSI τού κλέβουν τις οικονομίες για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες.
Τέλος, κρίνοντας εκ του γεγονότος της συμμετοχής στην κυβέρνηση πολιτικού ο οποίος δήλωνε στο παρελθόν ότι «ο καθένας έχει το δικαίωμα να καίει την ελληνική σημαία», η θέση της χώρας έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού θα είναι η τακτική υποχώρηση.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί εκ νέου την εκστρατεία τρομοκρατίας μέσω της καλλιέργειας του κλίματος της «ιοφοβίας», παρότι όλοι γνώριζαν ότι μετά το άνοιγμα των συνόρων τα ιογενή κρούσματα θα πολλαπλασιάζονταν.
Είναι προφανές ότι η σημερινή καλλιέργεια της υστερικής ιοφοβίας έχει στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τη μονομερή αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία, με σκοπό την εμπέδωση της εντύπωσης ότι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας είναι υπόθεση ήσσονος σημασίας.
Στον δημόσιο λόγο παραγνωρίζεται σκοπίμως ότι η κατοχή εθνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου μέσω των μαζικών παραβιάσεων δεν αποτελεί πράξη παρθενογένεσης, αλλά είχε παρουσιαστεί ήδη από το 2001 ως η εθνική θέση της Τουρκίας μέσα από το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, το «Στρατηγικό βάθος».
Δεν αποτελεί παραδοξολογία ότι το τότε δεξί χέρι του Ερντογάν μέσα από το πολιτικό και ιδεολογικό πόνημά του προσδιόρισε με σαφήνεια τη νέα τουρκική αναθεωρητική πολιτική, υπερτονίζοντας ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου την επιχειρούμενη μονομερή αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάννης εις βάρος της Ελλάδας.
Αυτό, όμως, που αποτελεί παραδοξολογία, μοναδικό παράδειγμα βλακείας και δοσιλογισμού στην παγκόσμια Ιστορία είναι η στάση του ελληνικού λαού και του πολιτικού συστήματος απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό μέσα από την έκδοση του βιβλίου του Νταβούτογλου.
Εκείνη την εποχή, από την περίοδο του Σημίτη μέχρι το τέλος της περιόδου Καραμανλή, εκτός από κάποιες ρηχές αναλύσεις των ελληνοτουρκικών σχέσεων από το πολιτικό σύστημα, τους ακαδημαϊκούς και τις γερμανικές δεξαμενές σκέψης στην Αθήνα, η οποιαδήποτε αναφορά για την ανάγκη ένοπλης απάντησης στον τουρκικό αναθεωρητισμό χαρακτηριζόταν «φασιστική και εθνικιστική», όχι μόνο από την Αριστερά αλλά και από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα.
Ενώ ήταν η εποχή που ο Ερντογάν άρχισε να θέτει τα θεμέλια της επεκτατικής πολιτικής του μέσω της ανάπτυξης της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας και η αρχή των πράξεων της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας, στην Ελλάδα ένα νέο μεταλλαγμένο είδος Νεοέλληνα, ο Homo Pasokus Hellenicus, εθίζετο από το πολιτικό σύστημα στο να σπαταλά τα χρήματα που δανειζόταν η χώρα στα μπουζούκια, στα γερμανικά πολυτελή αυτοκίνητα, στο να χτίζει βίλες σε δάση και αιγιαλούς, να κλείνει τα εργοστάσιά του, να καταστρέφει τη γεωργική παραγωγή του και ταυτόχρονα να υποδέχεται «προοδευτικά, δημοκρατικά και αντιρατσιστικά» τους πρώτους εισβολείς του υβριδικού πολέμου του Ερντογάν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Ήταν η εποχή που, ενώ η Τουρκία εξοπλιζόταν με φρενήρεις ρυθμούς, οι γερμανόφιλοι πολιτικοί, οι ελίτ, οι ακαδημαϊκοί και οι πράκτορες της γερμανικής κυβέρνησης στην Αθήνα, βιολογικοί απόγονοι των δασολόγων της Κατοχής οι ίδιοι, είχαν πείσει τον Homo Pasokus Hellenicus, μέσω των ηλεκτρονικών μέσων μαζικής αποβλάκωσης, να υιοθετήσει ένα διαρκές κυνήγι μαγισσών σε ανύπαρκτους «φασίστες και ταγματασφαλίτες», ώστε να μπορούν οι ίδιοι να βάζουν ανενόχλητοι το μεγαλύτερο μέρος των δανεικών χρημάτων στις τσέπες τους.
Το αποτέλεσμα ήταν το νέο είδος ανθρώπου, ο Homo Pasokus Hellenicus, να...
διαιωνίζει στην εξουσία, τα τελευταία 150 χρόνια, τις ίδιες πολιτικές οικογένειες κοτζαμπάσηδων. Παππούς πρωθυπουργός, γιος πρωθυπουργός, εγγονός πρωθυπουργός, ανιψιός δήμαρχος, θεία υπουργός, αποτελεί ένα πολιτικό σχήμα μη ευρισκόμενο πουθενά στον κόσμο, αντικατοπτρίζοντας το πολιτικό επίπεδο του λαού.
Είναι τέτοια η κατάντια της χώρας, του πολιτικού συστήματος και των ελίτ, που ακόμα και η Αριστερά του Τσίπρα μιμήθηκε την «επάρατη Δεξιά» ακολουθώντας τις οδηγίες του Βερολίνου στην υπόθεση των Σκοπίων και του εποικιστικού προβλήματος, ενώ ανερυθρίαστα καταπάτησε τις δημοκρατικές διαδικασίες με την απόρριψη του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων.
Η χώρα, λοιπόν, δεν έφτασε τυχαία στη σημερινή πολιτική, εθνική και κοινωνική εξαθλίωση, με αποτέλεσμα να είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος μιας δεύτερης Τουρκοκρατίας, επειδή η ίδια η κοινωνία -και η ηγεσία της- απεδείχθη τη μετάλλαξή της σε ένα φοβικό και άβουλο Homo Pasokus Hellenicus, που δεν αντιδρά όταν του δημεύουν την περιουσία μέσω του ΕΝΦΙΑ, όταν μένει άνεργος, όταν του κόβουν τη σύνταξη, όταν μέσω του εθνοκτόνου PSI τού κλέβουν τις οικονομίες για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες.
Τέλος, κρίνοντας εκ του γεγονότος της συμμετοχής στην κυβέρνηση πολιτικού ο οποίος δήλωνε στο παρελθόν ότι «ο καθένας έχει το δικαίωμα να καίει την ελληνική σημαία», η θέση της χώρας έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού θα είναι η τακτική υποχώρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου