ΠΑΣΧΑ: Η Ανάσταση δεν πρέπει να είναι μόνο για μας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Θοδωρής Γιάνναρος

Μοριακός Βιολόγος-Γενετιστής,

email: theogiannaros@gmail.com,

Twitter: @theogiannaros1,

FaceBook: Theo Giannaros

Ο  μικρός Άρης ήταν αυτιστικός και πάλευε, με τον τρόπο του, να επιβιώσει συναισθηματικά μέσα στη χλεύη και την κοροϊδία των άλλων παιδιών και να αντιμετωπίσει την απόρριψη που δεχόταν από τους δασκάλους, που τον θεωρούσαν βαρίδι στην προκοπή της τάξης. 

Η δασκάλα του χωριού πολύ συχνά εκνευριζόταν με την εικόνα και την εν γένει συμπεριφορά του στην τάξη - ο μικρός Άρης ήταν αλλού... στον κόσμο του, εκεί που δραπέτευε για να ξεφεύγει από τον περίεργο κόσμο που τον απέρριπτε!

Ο μικρός ήταν υπερκινητικός κατά τη διάρκεια του μαθήματος και φαινόταν πως μίλαγε στον εαυτό του με δυσνόητες για τους άλλους εκφράσεις ή λέξεις που έπλαθε, διασπώντας έτσι την προσοχή των συμμαθητών του, οι οποίοι όμως το έβρισκαν διασκεδαστικό - βλέπετε, κανένας  δεν ασχολήθηκε να τους εξηγήσει πως ο Άρης ήταν διαφορετικός και πως το μόνο που επιζητούσε ήταν λίγη προσοχή, ότι κι αυτός υπήρχε.

Τελικά η δασκάλα απηυδισμένη αποφάσισε να καλέσει τους γονείς του μικρού μαθητή και να τους μιλήσει για το πρόβλημα που δημιουργούσε ο γιος τους μέσα στην τάξη και που καθυστερούσε την εξέλιξη των υπολοίπων παιδιών. Ήταν ανεπιθύμητος κατά κάποιον τρόπο από τη δασκάλα, τους συμμαθητές του, αλλά και από το ίδιο το σύστημα που τα παιδιά αυτά ήδη τα είχε απορρίψει!

Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να αντιληφθούν οι υπεύθυνοι πως ο μικρός μαθητής δεν ήταν σαν τα άλλα τα παιδάκια... ότι αντιμετώπιζε σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες και χρειαζόταν εντελώς  άλλη προσέγγιση.  Δεν ήταν σε θέση  να ακολουθήσει τους συνομήλικούς του. Η δασκάλα του θεωρούσε πως δεν ήταν δυνατό να τον έχει στην ίδια τάξη με τα αλλά τα παιδιά που ήταν αρκετά μικρότερα στην ηλικία. Έτσι, συμβούλεψε τους γονείς του Άρη  να τον στείλουν σε ένα ειδικό σχολείο στην πόλη... για καθυστερημένα παιδιά.

Οι γονείς προσπάθησαν, αλλά μάταια, να της εξηγήσουν πως στη γύρω περιοχή ένα τέτοιο σχολείο δεν υπήρχε, ότι ο αυτισμός δεν έχει καμία σχέση με νοητική στέρηση, αλλά και ότι ο Άρης ήταν εξαιρετικά ευφυής... Αν τον στέλνανε κάπου μακριά, αντί να βελτιωνόταν, θα χειροτέρευε, αλλά και από την άλλη δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν κάτι τέτοιο, που σήμαινε ξερίζωμα για όλους και μετακόμιση στην πόλη. Στο χωριό όμως ήταν όλη τους η ζωή... το σπίτι τους, τα χωράφια... το βιος τους. Ήξεραν πόσο του άρεσε το σχολείο και πόσο προσπαθούσε, έστω και με το δικό του τον ακαταλαβίστικο για τους άλλους τρόπο...

Όταν η δασκάλα έμεινε μόνη, προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τουλάχιστον στον εαυτό της... Από τη μία και βέβαια έπρεπε -βαθιά μέσα της γνώριζε και ήθελε να δείξει κατανόηση στον Άρη, όμως από την άλλη σκεφτόταν... "τι έφταιγαν τα αλλά τα παιδιά, που έπρεπε να προχωρήσουν παρακάτω, με τους ρυθμούς που της επέβαλε το υπουργείο”;  

Αν και η ίδια προσπαθούσε πολύ  -αυτή ήταν και η αλήθεια-, ο Άρης δεν διέθετε τις ίδιες ικανότητες με τα άλλα παιδιά και έτσι οι κόποι της ήταν και θα συνέχιζαν να είναι μάταιοι. Το αίσθημα ενοχής όμως την είχε κυριεύσει... ήθελε από τα βάθη της καρδιάς της να τον αποδεχτεί όπως ήταν και να τον βοηθήσει όσο μπορούσε να προχωρήσει.

Από τη μέρα εκείνη προσπάθησε να παραβλέψει όλα τα στραβά, να δικαιολογήσει ακόμα και τις σποραδικές του εκρήξεις και να του δείξει μόνο αγάπη. Οι μέρες περνούσαν και η μια διαδεχόταν την άλλη... Έτσι, κάποια στιγμή, που είχε μόλις χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος, ο Άρης πλησίασε δειλά την έδρα και δυνατά φώναξε:

"Σ’ αγαπάω, κυρία!”

Τα παιδιά γέλασαν με την καρδιά τους, αλλά η δασκάλα ένιωσε την ανταπόκρισή του στον καινούργιο τρόπο προσέγγισής του...

Ήρθε η άνοιξη, που διαδέχθηκε έναν κρύο και μελαγχολικό χειμώνα και η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν προ των πυλών - σε λίγες μέρες ξεκινούσαν οι πασχαλινές διακοπές.

Τότε η δασκάλα αποφάσισε να διηγηθεί στα παιδιά την ιστορία της Ανάστασης του Χριστού, προσπαθώντας να δώσει έμφαση στον άδειο τάφο του και στην καινούργια ζωή που αρχίζει μετά το μεγάλο ταξίδι. Στο τέλος, τους έδωσε από ένα κόκκινο ξύλινο αυγό που άνοιγε στα δύο αν το έστριβες, και που καθένα πάνω του είχε ζωγραφισμένο το όνομα του μαθητή που θα το έπαιρνε:

"Αύριο θα φέρετε στην τάξη το αυγό, αφού ο καθένας και η καθεμία από σας βάλει μέσα μέσα κάτι που νιώθει πως συμβολίζει την καινούργια ζωή”.

Όλα τα παιδιά χάρηκαν με την προτροπή της δασκάλας και το αντιμετώπισαν σαν παιχνίδι! 

Όλα ανταποκρίθηκαν χαρούμενα, εκτός από τον Άρη, που κοίταγε σκεφτικός έξω από το παράθυρο, χωρίς να έχει πει κουβέντα - ούτε λέξη δεν βγήκε απ’ το στόμα του...

Η δασκάλα δεν ήταν και τόσο σίγουρη αν ο Άρης είχε καταλάβει την ιστορία της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού. Σκέφτηκε λοιπόν να τηλεφωνήσει στους γονείς του, για να τους εξηγήσει τι ακριβώς είχε ζητήσει, ώστε εκείνοι να καθοδηγήσουν τον Άρη... Όμως στη διάρκεια της μέρας το ξέχασε!

Την επομένη -την τελευταία πριν τις πασχαλινές διακοπές-, τα παιδιά έβαλαν τα ξύλινα κόκκινα αβγά σ’ ένα μικρό κοφίνι που βρισκόταν πάνω στην έδρα της δασκάλας.

Εκείνη κάθισε στην έδρα, πήρε το μικρό κοφίνι μπροστά της και άνοιξε το πρώτο αυγό. Μέσα ήταν ένας όμορφος ανθός από γιασεμί.

"Το γιασεμί είναι σημάδι της άνοιξης, αλλά και  της καινούργιας ζωής, όπως όλα τα λουλούδια”, είπε η δασκάλα στα χαμογελαστά παιδάκια.

"Το αυγό αυτό είναι δικό μου”, φώναξε με καμάρι ένα κορίτσι και έτρεξε στην έδρα να πάρει το αυγό της.

Το επόμενο αυγό είχε μέσα του μια πολύχρωμη πεταλούδα. Η δασκάλα την πήρε στα χέρια της με προσοχή, την έδειξε στα παιδάκια και είπε:

"Η πεταλούδα μεταμορφώνεται σε αυτό το υπέροχο πλάσμα που βλέπετε,  από μια άσχημη κάμπια που ήταν πριν.  Είναι και αυτό ένα δείγμα της καινούργιας ζωής.

Ένα αγόρι αυτή τη φορά φώναξε από τα πίσω θρανία πως το αυγό με την πεταλούδα ήταν δικό του...

Η δασκάλα άνοιξε με προσοχή το επόμενο ξύλινο αυγό, που όμως ήταν άδειο, ακριβώς όπως το είχε δώσει. Ήταν  σίγουρη πως ήταν του Άρη... που τη στιγμή που το άνοιγε έστρεψε το βλέμμα του για ακόμα μια φορά έξω από το παράθυρο. Ήξερε πως πιθανότατα δεν θα είχε καταλάβει, μιας και είχε ξεχάσει να τηλεφωνήσει στους γονείς του, σκέφτηκε και το έβαλε με τρόπο στην άκρη.  Άπλωσε το χέρι της, για να πάρει το επόμενο, αλλά δεν πρόλαβε! Η φωνή του Άρη ακούστηκε - μιλούσε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, αργά, και την κοιτούσε στα μάτια:

"Δεν είπατε τίποτα για το δικό μου αυγό,  κυρία!”

Η δασκάλα εμφανώς σαστισμένη που ο Άρης, ακόμα και αν δεν του φαινόταν, παρακολουθούσε κάθε αυγό που άνοιγε και κάθε δικιά της λέξη. Του απάντησε: "Τι να πω για το δικό σου αυγό βρε Άρη μου... αφού είναι άδειο".

Τότε ο Άρης σηκώθηκε από το θρανίο του και με το γνώριμο τρόπο να σέρνει της λέξεις είπε:

"Ναι, κυρία, αλλά και του Χριστού ο τάφος ήταν άδειος όταν τον ανοίξανε...” απάντησε αφοπλιστικά.

Η δασκάλα έχασε τη μιλιά της για λίγο, αλλά γρήγορα συνήλθε και ξεροκατάπιε, για να διώξει τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί στον λαιμό της.

"Ξέρεις, Άρη μου,  γιατί ο τάφος του Χριστού ήταν άδειος όταν τον γυρέψαμε και τον άνοιξαν;”

"Τον Χριστό τον σκότωσαν και τον έβαλαν στον τάφο, αλλά ο Θεός τον ανέστησε".

Το κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά βγήκαν στην αυλή να παίξουν. 

Η δασκάλα συγκινημένη κοίταξε έξω από το παράθυρο τον Άρη, που καθόταν μόνος του στα σκαλοπάτια - είχε πάλι δραπετεύσει στον δικό του κόσμο, εκεί που ένιωθε ασφαλής.  

Ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια της. Ο Άρης είχε καταλάβει. Οι κόποι της δεν είχαν πάει στράφι - πλέον ήταν σίγουρη γι’ αυτό.

Έναν χρόνο αργότερα, λίγο πριν το Πάσχα ο Άρης έφυγε για το μεγάλο ταξίδι - ήταν βαριά άρρωστος, αλλά παρόλο που το γνώριζε, δεν ήθελε να το ξέρουν οι άλλοι, μη και τον απορρίψουν... Ήθελε να ρουφήξει και την τελευταία του στιγμή, γνωρίζοντας πως κάποιοι τον αγαπούσαν.

Οι συμμαθητές του πήγαν όλοι μαζί να τον αποχαιρετήσουν στο ταξίδι... που για μια ακόμη φορά θα πήγαινε μόνος.

Καθένα από τα παιδιά έριξε μέσα στο φρεσκοσκαμμένο μνήμα από ένα άδειο ξύλινο αβγό.... "Δεν ήταν εκεί, γιατί, όπως τους είχε ήδη πει, η ζωή συνεχίζεται”.