Απόσπασμα από το κείμενο του Paul B. Preciado με τίτλο "The Losers Conspiracy" που δημοσιεύτηκε στο Αrt Forum
Αρρώστησα στο Παρίσι την Τετάρτη 11 Μαρτίου, πριν ανακοινωθούν από την γαλλική κυβέρνηση τα μέτρα απομόνωσης του πληθυσμού.
Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι στις 19 Μαρτίου, κάτι παραπάνω από μια εβδομάδα μετά, ο κόσμος είχε αλλάξει. Όταν χώθηκα στο κρεβάτι μου ο κόσμος έμοιαζε ακόμα κοντινός, συλλογικός, παχύρρευστος, βρώμικος. Όταν σηκώθηκα, είχε γίνει μακρινός, ατομικός, στεγνός και κλινικός.
Στη διάρκεια της αρρώστιας, δεν μπορούσα να αποτιμήσω αυτό που συνέβαινε από πολιτική ή οικονομική σκοπιά αφού ο πυρετός και η δυσφορία είχαν καταβάλλει κάθε ζωτική μου ενέργεια. Κανείς δεν κάθεται να φιλοσοφήσει την ώρα που το κεφάλι του κοντεύει να εκραγεί. Κάποιες στιγμές κατάφερνα να παρακολουθήσω για λίγο ειδήσεις, πράγμα που χειροτέρευε την κατάστασή μου. Ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από ένα κακό όνειρο, και τα πρωτοσέλιδα με τάραζαν πιο πολύ από τα πυρετώδη παραληρήματά μου. Στο τέλος, αποφάσισα, ως μια αγχολυτική μέθοδο απελπισίας, να μην επισκεφτώ ούτε μια ιστοσελίδα για δύο ολόκληρες μέρες. Εν μέρει, αποδίδω την σωτηρία μου σ΄ αυτήν την απόφαση...
Δεν ήταν τόσο ότι είχα δυσκολία στην αναπνοή, όσο ότι μου φαινόταν δύσκολο να πιστέψω ότι θα συνεχίσω να αναπνέω. Δεν φοβόμουν ότι θα πεθάνω. Φοβόμουν ότι θα πεθάνω μόνος...
Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν σηκώθηκα τελικά μετά από μια βδομάδα που μου φάνηκε πελώρια και παράξενη όσο μια ανεξερεύνητη ήπειρος, ήταν να ρωτήσω τον εαυτό μου: Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιον τρόπο αξίζει πλέον να ζει κανείς;...
Με τη νέα μορφή που έχουν πάρει τα πράγματα μετά τον ιό, αυτό που έμοιαζε με προσωρινό lockdown, φαίνεται ότι θα συνεχιστεί για την υπόλοιπη ζωή μας. Ίσως αλλάξουν και πάλι τα πράγματα στο μέλλον, αλλά μάλλον όχι για εμάς που έχουμε ήδη περάσει τα σαράντα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Η ζωή μετά από την μεγάλη μετάλλαξη...
Με τη νέα μορφή που έχουν πάρει τα πράγματα μετά τον ιό, αυτό που έμοιαζε με προσωρινό lockdown, φαίνεται ότι θα συνεχιστεί για την υπόλοιπη ζωή μας. Ίσως αλλάξουν και πάλι τα πράγματα στο μέλλον, αλλά μάλλον όχι για εμάς που έχουμε ήδη περάσει τα σαράντα. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα. Η ζωή μετά από την μεγάλη μετάλλαξη...
Το δεύτερο πράγμα που έκανα, πριν μπορέσω να απαντήσω στο ερώτημα που υπέβαλλα στον εαυτό μου, ήταν να κάτσω και να γράψω ένα ερωτικό γράμμα. Από όλες τις σχετικές με την πανδημία θεωρίες συνωμοσίας, η πιο ελκυστική για μένα είναι αυτή σύμφωνα με την οποία ο ιός δημιουργήθηκε σε ένα εργαστήριο έτσι ώστε όλοι οι losers του πλανήτη να ξανακερδίσουν τους/τις πρώην τους, χωρίς να είναι απαραίτητα υποχρεωμένοι να βρεθούν ξανά μαζί.
Με όλο τον λυρισμό και την αγωνία που είχε συσσωρευτεί μέσα μου όλη την εβδομάδα που ήμουν άρρωστος, φοβισμένος και αβέβαιος για όλα, το γράμμα στην πρώην μου δεν ήταν μόνο μια ποιητική και απελπισμένη διακήρυξη αγάπης, ήταν πάνω από όλα ένα ντροπιαστικό ντοκουμέντο για αυτόν που το υπέγραφε. Αν όμως τα πράγματα δεν αλλάξουν ποτέ, αν όσοι ζουν μακριά δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, τι σημασία έχει αν γίνεται κανείς γελοίος εξ αποστάσεως;
Τι νόημα έχει να δηλώνεις στο πρόσωπο που αγαπάς ότι το αγαπάς, γνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα σε έχει ξεχάσει ή σε έχει αντικαταστήσει, και ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν θα μπορέσεις να το ξαναδείς;
Η νέα κατάσταση των πραγμάτων, στην γρανιτένια ακινησία της, ανεβάζει σε νέα επίπεδα το «δεν γαμιέται», παρά το ρίσκο της γελοιοποίησης.
Έγραψα λοιπόν στο χέρι αυτό το ωραίο και φριχτά αξιοθρήνητο γράμμα, το έβαλα σε έναν λαμπερό, λευκό φάκελο, πάνω στον οποίο σημείωσα με το πιο καλλιγραφικό μου γράψιμο το όνομα και την διεύθυνση της πρώην μου. Ντύθηκα, έβαλα τη μάσκα, τα γάντια και τα παπούτσια μου που τα είχα αφήσει έξω από την πόρτα, και κατέβηκα στην είσοδο.
Βγαίνοντας, κοντοστάθηκα και αντί να συνεχίσω προς τον δρόμο, έστριψα στον ακάλυπτο χώρο που είναι ο κάδος σκουπιδιών του κτιρίου.
Άνοιξα τον κάδο ανακύκλωσης και...
έριξα εκεί το γράμμα στην πρώην μου – το χαρτί της επιστολής είναι ανακυκλώσιμο.
Μετά, επέστρεψα αργά στο διαμέρισμά μου. Άφησα τα παπούτσια στην εξώπορτα, μπήκα μέσα, έβγαλα το παντελόνι μου και το έβαλα σε μια πλαστική σακούλα. Έβγαλα τη μάσκα, την άφησα να αεριστεί στο μπαλκόνι, έβγαλα τα γάντια, τα πέταξα στα σκουπίδια και μετά έπλυνα τα χέρια μου για δύο ατέλειωτα λεπτά.
Επέστρεψα στον υπολογιστή μου και άνοιξα τα email μου: το πρώτο που αντίκρυσα ήταν ένα μήνυμα από εκείνη με τίτλο «Σε σκέφτομαι συνέχεια μέσα σ΄ αυτή την κρίση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου