Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω την έκπληξη με την οποία αντιμετωπίστηκε η υποστήριξη (δεδομένη αν κανείς σκεφτεί πόσες μέρες έχουν περάσει χωρίς διάψευση) του συναγωνιστή Μεϊμαράκη στην υποψηφιότητα του συντρόφου Παπαδημούλη για μια από τις θέσεις των αντιπροέδρων του Ευρωκοινοβουλίου.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θα δικαιολογούσε την έκπληξη του οποιουδήποτε ενημερώνεται έστω και περιστασιακά για την πολιτική στην Ελλάδα θα ήταν η άρνηση του συναγωνιστή Μεϊμαράκη να στηρίξει τον σύντροφο Παπαδημούλη.
Μπορεί ο σύντροφος Παπαδημούλης να μιλάει με τον χειρότερο τρόπο για το κόμμα με το οποίο έχει εκλεγεί ο συναγωνιστής Μεϊμαράκης, αλλά το κάνει ακριβώς επειδή οι απόψεις του συναγωνιστή Μεϊμαράκη δεν είναι πια οι κυρίαρχες. Γιατί και οι δύο αυτοί ευρωβουλευτές εκπροσωπούν και εκφράζουν ακριβώς το ίδιο κομμάτι της Ελλάδας.
Και ο συναγωνιστής Μεϊμαράκης και ο σύντροφος Παπαδημούλης εκφράζουν την Ελλάδα που όχι μόνο φρόντισε η χώρα να είναι ανυπεράσπιστη στην κρίση, αλλά εμπόδισε και να γίνουν όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν προκειμένου η κρίση να διαρκέσει όσο το δυνατόν λιγότερο. Και ο συναγωνιστής Μεϊμαράκης και ο σύντροφος Παπαδημούλης είναι δύο (από τα πολλά) απομεινάρια του παλαιοκομματισμού και της πολιτικής συντήρησης. Δυο κρατιστές που ταυτίζουν το δημόσιο με το κυβερνητικό, δύο υπερασπιστές του καταστροφικού μοντέλου στο οποίο το κράτος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το λάφυρο του νικητή των εκλογών και κυρίως χρησιμεύει στην εξυπηρέτηση των κομματικών αναγκών (χωρίς να αδιαφορεί πλήρως για τις ανάγκες των πολιτικών αντιπάλων ώστε σε μια δύσκολη στιγμή ο ένας να στηρίξει τον άλλο, καλή ώρα).
Η άρνηση στήριξης του Παδημούλη από τον Μεϊμαράκη θα ήταν στην πραγματικότητα πράξη αυτοκτονική, καθώς εδώ και χρόνια η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα τη Δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στον συντηρητισμό της παλαιοκομματικής σαπίλας και στην επιθυμία η Ελλάδα να γίνει ένα κομμάτι των χωρών για τις οποίες ο 21ος αιώνας είναι κάτι περισσότερο από μια ημερολογιακή ένδειξη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίες οι πολύ καλές σχέσεις που είχε ο συναγωνιστής Μεϊμαράκης με τον σύντροφο Τσίπρα και τις οποίες, αν κανείς δεν τις θυμάται ή έλειπε για χρόνια στο εξωτερικό, μπορεί εύκολα να τις διαπιστώσει με μια απλή αναζήτηση στο Google. Χαριεντισμοί και γελάκια συνόδευαν κάθε τους συνάντηση και η καλή διάθεση του ενός για τον άλλο ήταν αδύνατο να κρυφτεί.
Προφανώς ο συναγωνιστής Μεϊμαράκης δεν είναι ο μόνος συνοδοιπόρος του συντρόφου Παπαδημούλη στη Νέα τη Δημοκρατία. Ο γαλάζιος ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από πολλούς (καραμανλικοί, λαϊκοί δεξιοί κλπ) και παρά την επικράτηση του Μητσοτάκη είναι ακόμα ισχυρός και θα κάνει...
ό,τι μπορεί ώστε η Ελλάδα να μείνει για πάντα κολλημένη στο εξαιρετικά συμφέρον για τους ίδιους και τους υποστηρικτές του παρελθόν. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Υπάρχει μια εκδοχή σύμφωνα με την οποία η ψήφος στον σύντροφο Παπαδημούλη ήταν επιβεβλημένη επειδή είναι Έλληνας. Δεν αποκλείω κάποιοι ψηφοφόροι του Παπαδημούλη να είχαν αυτό το κίνητρο καθώς ο εθνικισμός ταιριάζει στον τρόπο σκέψης της λαϊκής κρατικιστικής δεξιάς. Απλώς νομίζω ότι δεν πρέπει να χάσουμε τον χρόνο μας εξηγώντας το γιατί είναι λάθος. Ένας άνθρωπος που ψήφισε με αυτό το κριτήριο ή το επικροτεί, δεν είναι σε θέση να καταλάβει γιατί ένας προοδευτικός και ικανός ξένος είναι πολύ προτιμότερος από έναν παλαιοκομματικό συντηρητικό Έλληνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου