Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ούτε τον ήθελε ούτε τον μπορούσε. Ο Τσίπρας δεν ήθελε τον ανασχηματισμό. Του προέκυψε ως πολιτικό ατύχημα μόλις αποκαλύφθηκε το μισθωτικό πλεονέκτημα του ζεύγους Παπαδημητρίου.
Ακόμη όμως κι αν τον ήθελε, δεν θα μπορούσε να του δώσει πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο.
Το σχήμα ήταν πολύ ανελαστικό για να μπορεί ουσιωδώς να ανασχηματιστεί. Αμετακίνητος ο Καμμένος, αμετακίνητος ο Κοτζιάς, υπεραμετακίνητος ο Τσακαλώτος. Γι’ αυτό και προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα αμελητέων μετακινήσεων – ο ανασχηματισμός της λεωφορειακής συνώθησης: «Προχωρήστε λίγο πιο μπροστά, έχει χώρο. Μπάτε, να μπούμε κι εμείς».
Ο λίγος χώρος που άδειασε δεν στάθηκε δυνατό να γεμίσει με νέους επιβάτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε ότι δεν έχει πάγκο. Επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται, πλέον, σε τέτοια τροχιά που δεν μπορεί παρά να ανακυκλώνει πρόσωπα από τις ρηχές του εφεδρείες – όπως ο Βίτσας ή ο Δραγασάκης.
Κανείς δεν επιβιβάζεται σε λεωφορείο που πάει στην κατηφόρα χωρίς φρένα.
Ο διορισμός του αλησμόνητου πρώην προέδρου της ΔΗΜΑΡ σε θέση αναπληρωτή του Πάνου Καμμένου ακούστηκε στην αρχή σαν κατόρθωμα σαδιστικού χιούμορ. Αισθητικά, η σύμμειξη αριστερίζουσας ναρκοληψίας και μιλιταριστικής επιληψίας έμοιαζε έμπνευση διεστραμμένης ιδιοφυΐας.
Πολιτικά, όμως, η ανάσυρση του Κουβέλη από την Ψυττάλεια της πολιτικής δεν έχει τίποτε χαριτωμένο. Αντιθέτως.
Για τον Τσίπρα, η επιλογή του Κουβέλη σηματοδοτεί την αδυναμία του να βρει νέες πηγές πολιτικού κεφαλαίου. Το γεγονός ότι η πιο ηχηρή είσοδος στη νέα του κυβέρνηση είναι ένας πρώην πολιτικός δείχνει ότι ο επικοινωνιακά επιδέξιος πρωθυπουργός δεν μπορεί πια να εκμεταλλευτεί ούτε καν τις λίγες αφορμές για να πάρει μια επικοινωνιακή ανάσα.
Ο μόνος λόγος που μπορεί να είχε ο Τσίπρας για να στρατολογήσει τώρα τον πρώην πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ είναι η ανταπόδοση: Να ξεπληρώσει την απαράμιλλη κουβελική συμβολή στο συριζαϊκό εγχείρημα.
Ομως, αν η πρωθυπουργική ψυχή μπορούσε όντως να είναι έδρα τέτοιων ελατηρίων, θα είχε αφήσει τον ευεργέτη του να διασύρεται τρία χρόνια τώρα;
Δεν θα είχε φροντίσει να τον ανταμείψει όσο εκείνος ήταν ακόμη κάπως χρήσιμος – προτού δηλαδή κάψει και τα τελευταία λάδια της πολιτικής του υπόστασης;
Το ότι η τσιπρική ευγνωμοσύνη καθυστέρησε τόσο ώστε να αποβεί άστοργη, δεν σημαίνει ότι είναι και άμοιρη συμβολισμών. Με την υποκαμμενοποίηση του Κουβέλη, κλείνει ένας ιστορικός κύκλος:
Ο συναυτουργός της περιπέτειας του 2015 –ο άνθρωπος που προσφέρθηκε ως εκατοστό εικοστό πρώτο κουκί στον σάκο του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής– επιστρέφει στη σκηνή για να αναγγείλει την αυλαία. Για να επιβεβαιώσει την αλληλουχία μεταξύ του μοιραίου και του γελοίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου