Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο Καρλ Κράους έλεγε ότι το μυστικό του δημαγωγού είναι να
παρουσιάσει τον εαυτό του τόσο ανόητο όσο είναι οι ακροατές του, ώστε να
πιστέψουν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο αυτός. Ο δημαγωγός έχει δηλαδή
ανάγκη από μια «αγωγή» – μια στρατηγική αποπλάνησης. Δεν είναι σκέτος
λαϊκιστής. Ο σκέτος λαϊκιστής δεν οδηγεί· απλώς αντανακλά το κοινό του.
Σε αυτή την ωμή μορφή λαϊκισμού χωρίς δημαγωγική επεξεργασία φαίνεται
να βασίζεται πλέον η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει συσπειρωμένο τον
κορμό του.
Η προσπάθεια κατατείνει μάλλον σε αντισυσπείρωση: Σε
περιχαράκωση ενός σώματος που θα συγκροτείται στη βάση της απέχθειας για
τους αντιπάλους, παρά στην ταύτιση με το κόμμα.
Αγωγοί αυτής της απέχθειας είναι και τα πρόσωπα που διαμορφώνουν τη
φυσιογνωμία της κυβέρνησης. Περισσότερο από τον Δραγασάκη, τον τόνο
δίνουν οι Πολάκηδες και οι Καρανίκες. Πρόκειται για πρόσωπα που δεν
κρύβουν αυτό που είναι – δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μεταφράσουν τις
αναρτήσεις τους στα ελληνικά. Το μήνυμα που δηλώνεται χωρίς να
αρθρώνεται είναι ότι για να ασκεί κάποιος εξουσία δεν απαιτείται να
είναι κάτι περισσότερο από Καρανίκας – κάτι περισσότερο από
επαγγελματίας Συριζαίος.
Οπως δεν χρειάζεται να είναι κάτι περισσότερο
από ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ για να διοικήσει νοσοκομείο. «Γιατί,
δηλαδή; Οι άλλοι ήταν καλύτεροι;».
Το νέο στοιχείο είναι ότι...
η εμφυλιακή διάζευξη («ή εμείς ή αυτοί»)
δεν λειτουργεί πια υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.
Η δραστική ουσία του
μίσους δεν ταυτίζεται αυτόματα με την κομματική ετικέτα. Γι’ αυτό και η
διασπορά της ουσίας δεν ευνοεί –αν ευνοεί– εκλογικά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι μια παράμετρος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να υπολογίζει.
Αντιθέτως. Εχει κινήσει μια νομοτέλεια που θα τον οδηγεί σε ολοένα και
πιο βάναυση όξυνση, ακόμη κι αν δεν μπορεί να την κεφαλαιοποιήσει.
Φαίνεται έτσι να δικαιώνονται όσοι έλεγαν ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα
είναι λιγότερο επικίνδυνο από την αρχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου