Οι ψευδαισθήσεις αποτελούν απαραίτητο συστατικό του πολιτικού λόγου.
Ενίοτε και τα ψέματα. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, η συμπεριφορά
στελεχών της κυβέρνησης δείχνει να ξεπερνάει άλλες φορές κάθε όριο
θρασύτητας κι άλλες κάθε όριο γελοιότητας.
Ο Βαρουφάκης, που ήταν asset (κεφάλαιο) για τη χώρα, τώρα δεν κάνει για
πολιτικός.
Η Ζωή, την οποία αποθέωναν όλοι, ξαφνικά την αποκαλούν
«δικτάτορα».
Ο Λαφαζάνης, στον οποίο δόθηκε η ευθύνη της παραγωγικής
ανασυγκρότησης της χώρας, είχε τελικά ως σχέδιο Β’ την «εισβολή» στα…
σεντούκια του Νομισματοκοπείου.
Ο Καμμένος, που μιλούσε για
γερμανοτσολιάδες στα… τέσσερα, παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές
λύσεις.
Οι «39» αντάρτες δεν ψηφίζουν το Μνημόνιο, αλλά… στηρίζουν την
κυβέρνηση.
Οσοι είχαν βαφτίσει την τρόικα… θεσμούς θα συναντιούνται από
Δευτέρα στα υπουργικά γραφεία με την τρόικα.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι δημοσιογραφικά συμπεράσματα. Αποτελούν κυνική
ομολογία του πρωθυπουργού και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Και δεν τρέχει
τίποτα. Η κυβέρνηση… ανασχηματίζεται.
Και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ρωτάει επιτακτικά τους διαφωνούντες αν
υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, θέλοντας να τους αποδείξει την αναγκαιότητα
της συμφωνίας. Οταν, βέβαια, η μισή Ελλάδα έθετε το ίδιο ερώτημα στον
πρωθυπουργό, εκείνος σφύριζε αδιάφορα.
Και το πιο επικίνδυνο;
Τώρα που η οικονομία έχει υποστεί ανεπανόρθωτη
ζημιά από τις επιλογές του, και πάλι σφυρίζει αδιάφορα.
Σχεδιάζει
πρόωρες εκλογές για να σώσει κόμμα και καρέκλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου