ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σε αναμονή «σωτήρων»

Γράφει ο Βασίλης Μαγκλάρας

Διδάσκων Πολιτικών Επιστημών στο ΕΑΠ
maglar@yahoo.com

Η αμερικανική φολκλόρ παράδοση έχει ένα ενδιαφέρον, τεξανής μάλλον προέλευσης, ρητό. Το «big hat no cattle». Στην ελληνική, εάν θα επιχειρούσαμε να μεταφέρουμε το νόημα της φράσης αυτό θα ήταν κάπως έτσι: «μεγάλη σκιά, μικρό μπόι». 

Χωρίς προσβλητική διάθεση για έναν περήφανο και εθνικά ανεξάρτητο λαό, σε αντίθεση με την Ελλάδα των μνημονίων, αυτό το ρητό συνοψίζει μάλλον με πολύ πετυχημένο τρόπο την προσπάθεια της Ρωσίας σήμερα να παίξει τον ρόλο που θεωρεί πως της ανήκει, εάν όχι σε παγκόσμιο, τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο.

Με την οικονομία της όμως σε μέγεθος λίγο παραπάνω από την ισπανική οικονομία και την ίδια σε βαθιά οικονομική κρίση και μ’ έναν ανοιχτό πόλεμο που επιφέρει εκτός των άλλων και οικονομικές κυρώσεις, δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του σωτήρα, ειδικά για το ελληνικό οικονομικό μέγεθος. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η Ρωσία είναι πλέον μια λίγο πολύ ενσωματωμένη στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα οικονομία και τα συμφέροντά της με την υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι μικρά και δεν μπορούν να τεθούν προς διακινδύνευση τουλάχιστον όχι για την Ελλάδα. Είναι καλό λοιπόν και χρήσιμο να κοιτάμε και αλλού και να διεκδικούμε μια πολύπλευρη εξωτερική πολιτική και ρόλο, αλλά καλύτερα ας μην κρεμάσουμε όλες μας τις ελπίδες σε «μπροστάτζες» και ας μην επενδύσουμε το μέλλον μας σ’ έναν ψευδεπίγραφο αντιαμερικανισμό και αντιευρωπαϊσμό.

Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν μας υποδεικνύουν κανέναν δρόμο για το τι πρέπει να κάνουμε, παρά μόνο για το τι δεν πρέπει να κάνουμε. 

Για τη λύση δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε την εθνική μας ιστορία, τουλάχιστον τη σύγχρονη.

Το «ανήκουμε στη Δύση» που μας έχει τόσο πολύ καθορίσει είχε τουλάχιστον τρεις πτυχές. 

Ανήκουμε στη Δύση  

-Για να μπορούμε να διασφαλίσουμε με πιο αποτελεσματικό τρόπο την εδαφική μας ακεραιότητα,  

-Για να εμπεδώσουμε τη δημοκρατία και 

-Για να ενισχύσουμε την οικονομική μας ευημερία. 

Σήμερα και οι τρεις αυτοί λόγοι για τους οποίους θέλαμε να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Δύση έχουν ατροφήσει:  

Η ιδέα του ευρωστρατού έχει πλήρως υποκατασταθεί από την αμυντική Συμμαχία του ΝΑΤΟ και στα θέματα της άμυνας είμαστε απλώς μεγαλοπελάτες αμυντικού υλικού. 

Στα θέματα δημοκρατίας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα με τη λογική των δανειστών εταιρών μας να υποδεικνύει ότι η πληρωμή του χρέους είναι πάνω από τις δημοκρατικές διαδικασίες, το κράτος πρόνοιας, την κοινωνική συνοχή, για να μη θυμηθούμε το ευρωπαϊκής εκδοχής regime change του 2011 και τις συνεχείς αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. 

Τέλος, η οικονομική μας ευημερία θυσιάστηκε και αυτή σε ένα σχέδιο αύξησης των γερμανικών εξαγωγών, με την Ελλάδα να αποτελεί τον καλύτερο πελάτη με την τσέπη γεμάτη και κράτος παρία με την τσέπη άδεια.

Η παγκόσμια ιστορία μάς διδάσκει πως ο αδύναμος και ετεροκαθοριζόμενος λαός δεν έχει ποτέ σπουδαίο ρόλο, τουλάχιστον όχι για πολύ, και η τύχη του δεν είναι άλλη από την περιπέτεια και τα δεινά. 

Η λύση σε όλα μας τα προβλήματα είναι :

Nα ξαναγίνουμε χώρα με δικό μας σχέδιο και δικά μας συμφέροντα εντός της Ευρώπης, όχι να βρούμε νέους προστάτες. Να γίνουμε ένα Ισραήλ στην Ε.Ε.