Oπως πολλοί από εσάς, έχω μια αλλεργική αντίδραση σε κάποιες
εξουσιαστικές συμπεριφορές πολιτικών προσώπων:
Αυταρχισμός, αφ’ υψηλού
αντιμετώπιση, επιδειξιομανία, υπερπροβολή, προσβλητικό ύφος, μηδενική
ανοχή στη δημόσια κριτική, επιθετικότητα, οίηση, ειρωνεία ή και
χλευασμός προς τους κατώτερους– γλείψιμο και αποθέωση στον αρχηγό κ.ά.
Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με τα όσα έχω δει ή βιώσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν έχει νόημα, όσο έχει η συμπύκνωση με το αρχαίο ρητό: Αρχή άνδρα δείκνυσι… Ποτέ δεν ξέρεις στα αλήθεια έναν πολιτικό αν δεν τον δεις να διαχειρίζεται την εξουσία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πλην του εμπειρικού που δυστυχώς αφορά κυριολεκτικά «στου κασίδη το κεφάλι».
Εχοντας λοιπόν δεκάδες φορές αντιδράσει δημόσια και ιδιωτικά στα κάθε λογής ψώνια και τους Λουδοβίκους της εξουσίας, απέκτησα όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι μια σχεδόν αλάνθαστη ματιά από τα πρώτα κιόλας δείγματα, αυτά που δεν γίνονται γνωστά στην κοινή γνώμη, διότι δεν είναι σημαντικά. Από το πώς δεν απαντά πια ο ίδιος στο κινητό αλλά το σηκώνει… η βοηθός, μέχρι το εκνευρισμένο ύφος για κάτι που είπες ή έγραψες για την Αυτού Μεγαλειότητα. Κι από το «αεράτο» περπάτημα στην είσοδο του υπουργείου μέχρι το στυλ «εγώ αποφασίζω» στις υποτιθέμενες ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες.
Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με τα όσα έχω δει ή βιώσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν έχει νόημα, όσο έχει η συμπύκνωση με το αρχαίο ρητό: Αρχή άνδρα δείκνυσι… Ποτέ δεν ξέρεις στα αλήθεια έναν πολιτικό αν δεν τον δεις να διαχειρίζεται την εξουσία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πλην του εμπειρικού που δυστυχώς αφορά κυριολεκτικά «στου κασίδη το κεφάλι».
Εχοντας λοιπόν δεκάδες φορές αντιδράσει δημόσια και ιδιωτικά στα κάθε λογής ψώνια και τους Λουδοβίκους της εξουσίας, απέκτησα όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι μια σχεδόν αλάνθαστη ματιά από τα πρώτα κιόλας δείγματα, αυτά που δεν γίνονται γνωστά στην κοινή γνώμη, διότι δεν είναι σημαντικά. Από το πώς δεν απαντά πια ο ίδιος στο κινητό αλλά το σηκώνει… η βοηθός, μέχρι το εκνευρισμένο ύφος για κάτι που είπες ή έγραψες για την Αυτού Μεγαλειότητα. Κι από το «αεράτο» περπάτημα στην είσοδο του υπουργείου μέχρι το στυλ «εγώ αποφασίζω» στις υποτιθέμενες ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες.
Ολα αυτά όμως αφορούσαν στο
παρελθόν και σε δύο κόμματα που ομολογώ ότι έγραψαν ιστορία στο pompous
ύφος εξουσίας.
Οχι κατ’ ανάγκην της ηγεσίας, για την ακρίβεια οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί τους πλην μίας, ίσως τραβηγμένα δύο εξαιρέσεων ήταν κανονικοί άνθρωποι, αλλά πολλών κορυφαίων στελεχών.
Οχι κατ’ ανάγκην της ηγεσίας, για την ακρίβεια οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί τους πλην μίας, ίσως τραβηγμένα δύο εξαιρέσεων ήταν κανονικοί άνθρωποι, αλλά πολλών κορυφαίων στελεχών.
Θεωρούσα λοιπόν ότι
αν σε έναν τομέα το νέο ισχυρό συγκυβερνών κόμμα θα έχει ένα πρώτο
πλεονέκτημα, θα είναι αυτό.
Κατ’ αρχάς διότι η αριστερά έχει a priori
«αλλεργία» στην εξουσιαστική πομποφανία.
Επίσης διότι έχοντας ζήσει
πολιτικά εκτός εξουσίας για πολλά πολλά χρόνια, δύσκολα φοράς το
κουστούμι της και μεταλλάσσεσαι εν μία νυκτί.
Τέλος, διότι είχαν το
παράδειγμα προς αποφυγήν των άλλων, των δύο κυβερνώντων μέχρι πρότινος
κομμάτων.
Λοιπόν για να μην πλατειάζω, η κατάσταση αρχίζει να φέρνει έντονα πια προς ένα εφιαλτικό déjà vu. Γιατί δεν είναι ούτε οι… μη-γραβάτες ούτε το άνετο look, αυτά που κάνουν τη διαφορά. Είναι :
Λοιπόν για να μην πλατειάζω, η κατάσταση αρχίζει να φέρνει έντονα πια προς ένα εφιαλτικό déjà vu. Γιατί δεν είναι ούτε οι… μη-γραβάτες ούτε το άνετο look, αυτά που κάνουν τη διαφορά. Είναι :
Oλα όσα γιγαντώθηκαν μέσα
σε λίγες εβδομάδες τελικά, όλα όσα κουβάλαγες εν υπνώσει μέσα σου και
ξύπνησαν μόλις οι συνθήκες το επέτρεψαν. Και έγιναν ειρωνείες,
σκαιότητα, δημοσιοσχεσίτικες φούσκες, βαρύγδουπη ανοησία, αυταρχική
συμπεριφορά…
Ολο και πληθαίνουν τα κρούσματα, όλο και επιτίθενται
θιγμένοι οι νέοι(;) άρχοντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου