Toυ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Στις καθαρίστριες πήγε η Δούρου.
Στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας συμπαραστάθηκε η Παπαρήγα.
Στους μεταλλωρύχους στέκεται ο Άδωνις.
Τα μέσα ενημέρωσης που βρίσκονται απέναντι στην κυβέρνηση προβάλλουν την πορεία των μεταλλωρύχων στην Αθήνα.
Τα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται σε «πορεία πρόκληση». Και ας είναι εργάτες αυτοί που διαδηλώνουν.
Στα social media, ως συνήθως, μεταφέρεται το ελληνικό καφενείο στη χειρότερη εκδοχή του.
Οι του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικοί παπαγάλοι και απλοί χρήστες, μνημονεύουν τον Μπόμπολα και δεν αναγνωρίζουν στους μεταλλωρύχους το δικαίωμα στην εργασία.
Οι απέναντι, ημιαπασχολούμενοι παπαγάλοι και απλοί χρήστες, εστιάζουν στην αντίφαση που βγάζει μάτι: είναι δυνατόν μία κυβέρνηση της Αριστεράς να τηρεί αρνητική στάση απέναντι σε εργάτες που θέλουν να διατηρήσουν τις δουλειές τους;
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι περίεργο, στην Ελλάδα ζούμε.
Η προηγούμενη κυβέρνηση έστελνε τα ΜΑΤ στα σπίτια των διαμαρτυρόμενων κατοίκων επειδή γνώριζε ότι δεν αποτελούν πελατειακό της ακροατήριο.
Η σημερινή κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι δεν θα πάρει ούτε ψήφο από τους μεταλλωρύχους. Πράττει, λοιπόν, όπως υποδεικνύει το κομματικό συμφέρον. Έτσι γίνονται οι δουλειές στην Ελλάδα.
Μένει, βέβαια, να μιλήσει ο πρωθυπουργός που, μετά την επίσκεψη του, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, στο Άγιον Όρος, απέφυγε να σταματήσει στην Ιερισσό. Τώρα, όμως, είναι υποχρεωμένος να μιλήσει. Όχι με μισόλογα για την αφαίρεση της αρχιτεκτονικής άδειας. Αλλά με ξεκάθαρη πολιτική βούληση.
Μία σοβαρή Πολιτεία διαθέτει μηχανισμούς που αξιολογούν τις επενδυτικές προτάσεις, εξετάζουν τις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις (δεν γίνεται να μην υπάρχουν), βλέπουν τα οικονομικά οφέλη και πράττουν αναλόγως.
Τόσο δύσκολο είναι να βγει στην τηλεόραση ένας υπουργός και να μας ενημερώσει;
Ας το πράξει, λοιπόν, η Πολιτεία και ας μείνουν στην άκρη εμμονές που εκπορεύονται από ιδεολογικά κίνητρα και, κυρίως, διχάζουν τις τοπικές κοινωνίες.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εργάτες, καλοί και κακοί κάτοικοι. Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν εκείνο που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για τους ίδιους και τον τόπο τους. Εν προκειμένω το πρόβλημα μας είναι:
H δυσπιστία. Σε ένα κράτος που αλλάζει ιδιοκτήτες δεν υπάρχει έδαφος για να καλλιεργηθεί η εμπιστοσύνη.
Στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας συμπαραστάθηκε η Παπαρήγα.
Στους μεταλλωρύχους στέκεται ο Άδωνις.
Τα μέσα ενημέρωσης που βρίσκονται απέναντι στην κυβέρνηση προβάλλουν την πορεία των μεταλλωρύχων στην Αθήνα.
Τα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται σε «πορεία πρόκληση». Και ας είναι εργάτες αυτοί που διαδηλώνουν.
Στα social media, ως συνήθως, μεταφέρεται το ελληνικό καφενείο στη χειρότερη εκδοχή του.
Οι του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητικοί παπαγάλοι και απλοί χρήστες, μνημονεύουν τον Μπόμπολα και δεν αναγνωρίζουν στους μεταλλωρύχους το δικαίωμα στην εργασία.
Οι απέναντι, ημιαπασχολούμενοι παπαγάλοι και απλοί χρήστες, εστιάζουν στην αντίφαση που βγάζει μάτι: είναι δυνατόν μία κυβέρνηση της Αριστεράς να τηρεί αρνητική στάση απέναντι σε εργάτες που θέλουν να διατηρήσουν τις δουλειές τους;
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι περίεργο, στην Ελλάδα ζούμε.
Η προηγούμενη κυβέρνηση έστελνε τα ΜΑΤ στα σπίτια των διαμαρτυρόμενων κατοίκων επειδή γνώριζε ότι δεν αποτελούν πελατειακό της ακροατήριο.
Η σημερινή κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι δεν θα πάρει ούτε ψήφο από τους μεταλλωρύχους. Πράττει, λοιπόν, όπως υποδεικνύει το κομματικό συμφέρον. Έτσι γίνονται οι δουλειές στην Ελλάδα.
Μένει, βέβαια, να μιλήσει ο πρωθυπουργός που, μετά την επίσκεψη του, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, στο Άγιον Όρος, απέφυγε να σταματήσει στην Ιερισσό. Τώρα, όμως, είναι υποχρεωμένος να μιλήσει. Όχι με μισόλογα για την αφαίρεση της αρχιτεκτονικής άδειας. Αλλά με ξεκάθαρη πολιτική βούληση.
Μία σοβαρή Πολιτεία διαθέτει μηχανισμούς που αξιολογούν τις επενδυτικές προτάσεις, εξετάζουν τις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις (δεν γίνεται να μην υπάρχουν), βλέπουν τα οικονομικά οφέλη και πράττουν αναλόγως.
Τόσο δύσκολο είναι να βγει στην τηλεόραση ένας υπουργός και να μας ενημερώσει;
Ας το πράξει, λοιπόν, η Πολιτεία και ας μείνουν στην άκρη εμμονές που εκπορεύονται από ιδεολογικά κίνητρα και, κυρίως, διχάζουν τις τοπικές κοινωνίες.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εργάτες, καλοί και κακοί κάτοικοι. Υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν εκείνο που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για τους ίδιους και τον τόπο τους. Εν προκειμένω το πρόβλημα μας είναι:
H δυσπιστία. Σε ένα κράτος που αλλάζει ιδιοκτήτες δεν υπάρχει έδαφος για να καλλιεργηθεί η εμπιστοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου