ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Φαίνεσθαι και είναι

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Το φαίνεσθαι βρίσκεται στον αντίποδα του είναι. Κυριαρχεί, στην χώρα, το φαίνεσθαι. Η κυβέρνηση, αρχικά, εξήγησε ότι δεν επιθυμεί την προς αυτή εκταμίευση της δόσης. Είχε προβάλει ότι η Ελλάς, ως ναρκομανής, υπήρξε εξαρτημένη από την καταβολή της εκάστοτε δόσης, επί πενταετία. Έτσι, η νέα κυβέρνηση ζήτησε προθεσμία τεσσάρων μηνών προς διατύπωση άλλων όρων συνεννόησης με τους πιστωτές. Λίγο, όμως, αργότερα, το “στερητικό σύνδρομο” έγινε οξύτατο. 

Έκτοτε πολλαπλασιάζει καθημερινά τις εκκλήσεις για βοήθεια (!). 

 

Αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία στο εσωτερικό δεν υπάρχουν.Οι εδώ αξίες έχουν τσακισθεί. Ελπίδα ανάκαμψης παρέχουν αποκλειστικά οι ιδιωτικοποιήσεις προς διεθνή κεφάλαια. Ακούσαμε: ότι ανακαλούνται οι ιδιωτικοποιήσεις.Έπειτα ότι θα σταματήσουν μόνον οι εφ’εξής.Ήδη, ότι η αξία της δημόσιας περιουσίας έχει περίπου σημασία μεταφυσική, εκτός αγοράς.Εν τούτοις παγκοσμίως: η τήρηση των προϋποθέσεων δημοσίων διαγωνισμών άγει σε αμάχητο – περίπου – τεκμήριο ότι η διαγωνιστικά αναδειχθείσα αξία είναι και η εύλογη.Η μη συμμόρφωση προς τα διεθνώς κρατούντα στερεί την χώρα πόρων. Παραγνωρίζεται, εξ άλλου, πως οφείλεται στους πιστωτές μας ο ρευστοποιήσιμος πλούτος.

Ανάλογες φαντασιακές αντιλήψεις οδήγησαν σε αύξηση αμοιβών κορυφαίας δημόσιας επιχείρησης.Αυτό χωρίς αύξηση παραγωγικότητας.Άρα, κατ’ανάγκη, μ’ επίταση ελλειμμάτων (!!!).

Ερωτώμενος συνδικαλιστής του κλάδου απάντησε ότι οι διαμαρτυρόμενοι “ας πιουν ξυδάκι”. 

Διέφυγε ότι αποδέκτες των δηλώσεων είναι οι πιστωτές μας.Έναντι αυτών έχουμε δεσμευθεί να μηδενίσουμε τα ελλείμματα (!).

Αυτό τούτο το χρέος μας αναδεικνύει, κατ’εξοχήν, φαινομένη διάσταση.Δέκα οκτώ εταίροι μας συμφώνησαν σε παράταση των υφισταμένων συμβατικών δεσμεύσεων.Εν τούτοις, ο λαός μας, δημοσκοπικά, κατά 70,3%, πανηγυρίζει για “νέα” (;) συμφωνία (Εστία 4 τρεχ.).Η κατά προσδοκία αντίληψη των πραγμάτων συνιστά οπτασία.

Γενική υπήρξε επίθεση κατά κ. Draghi. Αρνήθηκε να επιλέξει και τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα αγοράς της Κεντρικής Τράπεζας. Είναι, εν τούτοις, η απάντηση απλή και αριστοτελική: “τα όμοια ομοίως τέμνονται”. Τα δικά μας ομόλογα είναι τα μόνα – ουσιαστικά – εκτός αγορών, ως αναξιόχρεα.

Συλλογική υπήρξε η υποκρισία των πολιτικών δυνάμεων. Όλοι συγκάλυψαν την αληθή αιτία του δράματος. Ενοχοποιείται, γενικώς, έναςδιάχυτος ανθελληνισμός (!).  

Δεν πρόκειται περί αυτού. Περάσαμε στην ευρωζώνη με απάτη. Με ψεύτικα στοιχεία (αντί πολλών, Κ. Τράκας ε.τ. Αντιπ. Ελ. Συνεδρίου – Εστία 8.5.12).

Περιώνυμα έχουν καταστεί τα “GreekStatistics”. Έτσι, λοιπόν, ασθενείς και ανέτοιμοι σαρωθήκαμε από την του 2008 κρίση. Έγινε τότε σαφέςότι η ένταξή μας στην Ζώνη υπήρξε μόνον ονομαστική. Χωρίς, δηλαδή, ικανότητα χρηματοδότησης στο κοινό νόμισμα (!).Έτσι απλά έχει το ζήτημα (!).

Οι έκτοτε προσπάθειες δεν είναι άλλο τι παρά νέα ευκαιρία – οργανικής – μας ένταξης στην Ζώνη του ευρώ.  
Το πρόβλημα είναι γνωστό: 

Ανάγεται στον δραστικό περιορισμό του πανάκριβου πελατειακού κράτους. Έτσι ώστε ν’ απελευθερωθούν δυνάμεις στην παραγωγή. Να πέσει, λοιπόν, το ελληνικό κόστος. Να γίνουμε ανταγωνιστικοί.  

Ο πρωτουργός του σακατέματος, Ανδρ. Παπανδρέου, αναδεικνύει την αδυναμία στο “Βήμα” της 25.10.87. Υποσχέθηκε αποκατάσταση παραγωγικότητας δια περιορισμού του κράτους. Ουδέν έγινε. Ζήτημα σήμερα είναι πως ο Σύριζα αποτελεί μετάλλαξη του Πασόκ. Όλο το εκεί κρατικοδίκαιο κατεστημένο απορροφήθηκε στον Σύριζα. Τέτοιαμαζική κομματική μετάλλαξη είχαμε να δούμε από το 1956, όταν ο Ελληνικός Συναγερμός μετουσιώθηκε σε ΕΡΕ.

Ασφαλώς, κάθε κυρίαρχο κράτος δικαιούται να διατηρεί τον δημόσιο τομέα επιλογής του. Δεν δικαιούται, όμως, να επιρρίπτει σ’ άλλους την χρηματοδότησή του (!!!). Ούτενα παραβιάζει, έναντι εταίρων, συμφωνημένες προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας ώστε και οι εταίροι να εισπράξουν το λαβείν τους. Λάβροι έναντί μας είναι οι πτωχοί: Λιθουανοί, Φινλανδοί, Τσέχοι. Ζουν με 300 € μηνιαίως. Αρνούνται να πληρώσουν ώστε εδώ ν’ αποκατασταθεί κατώτερος μισθόςευρώ 751 (!!!).

Όλες οι χώρες υπό “πρόγραμμα” ορθοπόδησαν. Συνολικά, με πολύ λιγώτερα χρήματα. Εμείς αποτύχαμε. Όχι διότι φταίει το “μνημόνιο”. Αποκλειστικά διότι δεν το εφαρμόσαμε. Ουδείς ετόλμησε να περιορίσει το δημόσιο (!).

Τα ψέματα τελειώνουν: 

Οι άλλοτε αγέρωχοι νέοι κυβερνήτεςστέλνουν απανωτά αγωνιώδεις εκκλήσεις βοήθειας. Χρήμα δεν φαίνεται. Το ζήτημα έγινε ξεκάθαρο. Ουδείς θα μας διώξει. Ουδείς, όμως, θα χρηματοδοτήσει αντισυμβατικές δαπάνες.

Η επιλογή βρίσκεται σ’ εμάς. Το φαίνεσθαι είναι πρόδηλο. Μας αρέσει η ασφάλεια της Ευρωζώνης. Το είναι ανάγεται στην αυτοπειθαρχία ένταξης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αν (και) τώρα αποτύχουμε, παρτίδες, πλέον, θ’ ανοίξουμε με την Τουρκία.

ΕΣΤΙΑ