ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η μεταπολίτευση; Ξαναπέθανε

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε ένα ισχυρό προσοντολόγιο αποτελεί σώνει και καλά εχέγγυο ευδοκίμησης. Η αξιοσύνη αρδεύεται από πολλές πηγές, σερβίρει τα διαπιστευτήριά της στα σαλόνια, αλλά εξετάσεις δίνει στα αλώνια της ζωής. Οι ξεσκολισμένοι, κάστα ανειδίκευτων στη χρήση ορθού λόγου, δυσλεκτικών στην ανάγνωση βιογραφικών, το λένε χύμα: «Να τα βράσω τα πτυχία άμα είναι βλάκας», προκαλώντας συζήτηση φιλόξενη στην αναρχία επιχειρημάτων. Εδώ, βλέπετε, δεν ισχύει το «πας μη Ελλην βλαξ», η εγχώρια κριτική μαίνεται. Ενας αναίμακτος εμφύλιος, με συμμαχίες να αλλάζουν, στρατόπεδα να ενισχύονται με ιδεολογικές μετοικεσίες και κόμματα κάτω από τον ήλιο να στήνουν τέντα ξομπλιαστή.  

Η εκλαΐκευση είναι τέχνη ζόρικη, θέλει τον αρχιμάστορα στην πρώτη γραμμή, να εμπνέει σεβασμό στους καλφάδες του. Με ηγετικό μπόι στη σκιά του οποίου ακόμα σκοντάφτουν οι επίγονοι, οι μνημονευόμενοι ως κορυφαίοι πολιτικοί δολιχοδρόμοι της μεταπολεμικής Ελλάδας, από τα γεννοφάσκια τους δεν συγγένευαν σε τίποτα. 

Γιος δασκάλου, χωριατόπαιδο, με τίτλο τιμής της Νομικής, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εντάχθηκε ευθύκορμος στην αστική τάξη κοιτώντας την κατάματα, διεύρυνε τα σύνορα της μεσαίας τάξης, κερδίζοντας υπερόπτες αριστοκράτες και παλλόμενες λαϊκές μάζες. Με διδακτορικό στον κοινό νου, κάτοχος της έδρας διορατικότητας και ενστίκτου, επέστρεψε από το Παρίσι διαβασμένος, ρηξικέλευθος, υπογράφοντας νοερώς δήλωση μετανοίας για παλαιές αστοχίες.
 

Πρωθυπουργοπαίδι ο διαλεκτικός αντίπαλος, φλέρταρε από τα εφηβικά θρανία με τον μαρξισμό, φιλήδονος των ρήξεων, μετανάστης πολυτελείας στις ΗΠΑ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναγνωρίστηκε ως κορυφαίος οικονομολόγος, αλλά επέλεξε να μην επενδύσει σε αυτό επιστρέφοντας στην πατρίδα. Αντιθέτως, εμφύσησε στο ιστορική αδεία διψασμένο για «αλλαγή» κοινό την μήνιν για το προπατορικό κατεστημένο, επιτυγχάνοντας μεγαλειώδες ψηφοσυλλεκτικό ματ. Ευνούχισε την Αριστερά, βοηθούντος του μεγάλου αντιπάλου, ο οποίος διαβλέποντας τα επερχόμενα (ήττα, φρενοκομείο κ.λπ.) φρόντισε εγκαίρως να αναρρηθεί στο ύπατο αξίωμα. Κατόπιν, με τη φυσική απουσία των δύο «χαρισματικών», σήμανε το πρώτο –«ντράγκα ντρουγκ»– καμπανάκι του τέλους της μεταπολίτευσης, που έμελλε να ηχήσει πολλές φορές κατόπιν. 

 Βοήθησαν, και αυτό πρέπει να τους αναγνωρισθεί, οι, συνεπώνυμοι των δύο μεγάλων, πρωθυπουργεύσαντες, κομιστές από τα σπάργανα του ακόμα καλύτερου. 

Οι δραματικές εξελίξεις επιτάχυναν την ιστορία, ώστε το αμάλγαμα του ΣΥΡΙΖΑ να εκτοξευθεί και ο Αλέξης να θυμίσει Ανδρέα, πριν αποτρανευθεί ο εκλιπών. Ως μη ψηφοφόρος του, υποκλίθηκα στο πώς διαχειρίσθηκε επικοινωνιακά τη θεομηνία –σαν σπρίντερ– και το σώριασμα του γεφυριού της Πλάκας, που κατέστη εθνικό στοίχημα, δείγμα ταχείας ευαισθησίας. Ο Μοροζίνης να ξαναβομβάρδιζε την Ακρόπολη τόσοι κρουνοί δεν θα είχαν διαχυθεί. Ο σαραντάρης πρωθυπουργός έδειξε πολύ πιο ευέλικτος από «επώνυμους» πρώην και τέως. Και «δικτυωμένος»...