Κοιτάζουμε και ξανακοιτάζουμε τη
φωτό που έπεσε στα χέρια μας κι αδυνατούμε να πιστέψουμε πως δεν είναι
προϊόν μοντάζ.
Ενας συμπαθητικός χαμογελαστός τριανταπεντάρης αγκαλιά με
τη γυναίκα και το παιδί του φωτογραφίζεται όλο χαρά σε κάποια παραλία
της Κρήτης.
Αν δεν συνέβαινε ο εν λόγω τουρίστας να είναι ο πρωθυπουργός
της Εσθονίας Ταάβι Ρούιβας, που ήρθε για διακοπές και δεν ήταν
ξυπόλυτος, το θέαμα δεν θα μας ενδιέφερε και δεν θα διέφερε από ανάλογα
ενσταντανέ που στολίζουν το φωτογραφικό άλμπουμ διακοπών του μισού
πλανήτη.
Αλλά ένας πρωθυπουργός, έστω και μικρής χώρας, χωρίς φανφάρες
και φουσκωτούς, χωρίς λιμουζίνες και τα συνακόλουθα... αξεσουάρ, σου
ανοίγει την καρδιά, πολύ περισσότερο όταν τυγχάνει ξυπόλυτος.
Αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που σου στερούν τα παπούτσια, αυτή
η ανάγκη να πατάς τη γη και να οπλίζεσαι με δύναμη σαν τον Ανταίο, αυτό
το μοναδικό προνόμιο να τσαλαβουτάς σε κρυστάλλινα νερά, να βρέχεσαι,
να λερώνεσαι και πάλι να λερώνεσαι διασχίζοντας γυμνόπους στεριές και
θάλασσες, είναι η άλλη πλευρά της χαράς που κρύβεται στα μικρά, τα απλά
και τα ανθρώπινα μέτρα.
Κι όπως οι συνθήκες αλλάζουν από γιαλό σε γιαλό κι από γωνιά σε
γωνιά, λίγο ανατολικότερα στην καθημαγμένη Λωρίδα της Γάζας, ένα άλλο
ζευγάρι παπούτσια στα πόδια ενός νεκρού Παλαιστίνιου έγινε το αδιάψευστο
τεκμήριο της ταυτότητάς του, αυτής που δεν κατάφερε να εξαφανίσει η
οβίδα που κυριολεκτικά τον διέλυσε. Τα καινούργια καφετιά δερμάτινα
παπούτσια που φορούσε έγιναν το δαχτυλικό του αποτύπωμα για τη δύστυχη
γυναίκα που στεκόταν δίπλα στο πτώμα χωρίς να αναγνωρίζει τον άντρα της.
Μέχρι που το βλέμμα της έπεσε στα καινούργια καφετιά δερμάτινα παπούτσια...
Ή στο ένα παπουτσάκι, μαύρο και σκονισμένο, της μικρής Αζχρά -το
άλλο ποιος ξέρει πού βρισκόταν πεταμένο- που στόλιζε το ποδαράκι της
στο μικρό φέρετρο. Κι όσο πατέρας και μάνα σπάραζαν πάνω από το μικρό
κιβούρι, εκείνο το γυμνό ποδαράκι μάς συγκλόνισε περισσότερο από την
ίδια την τραγωδία.
Και μια και μιλάμε για παιδιά, θέλουμε να σας θυμίσουμε τις
συγκλονιστικές φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου από την Ελλάδα των
δεκαετιών του '50 και του '60. Με τη δύναμη του φακού της και τη βαθιά
αγάπη της για αυτή την πέτρα που την πυρώνει ο ήλιος και τη δέρνει η
βροχή, η Παπαϊωάννου ζωντάνεψε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα μέσα από
στιγμιότυπα που δεν έχουν ταίρι στην ιστορία της φωτογραφίας.
Αρκεί να κοιτάξεις τη φωτό με τα δύο κοριτσάκια 4 ή 5 ετών,
μπροστά στον καθρέφτη που κρατάει κάποια μεγαλύτερη, να αστραποβολούν
από χαρά καθώς απολαμβάνουν... εις διπλούν τα πρώτα τους παπούτσια,
εκείνα που δένανε με κουμπάκι στο πλάι.
Ή την άλλη, πάλι κοριτσιού λίγο μεγαλύτερου, που, έκθαμβο στη
θέα αυτών των μικρών μαύρων θαυμάτων, σηκώνει το μικρό της πόδι και το
κοιτάζει από πίσω.
Κι όλοι εμείς οι χορτάτοι, οι γκρινιάρηδες, οι σχολαστικοί και
μονίμως δυσαρεστημένοι, που χαζεύουμε τα λάφυρα μιας καταναλωτικής
μανίας που μας έριξε στα αβαθή, την ώρα που αναρωτιόμαστε ποιο ζευγάρι
παπούτσια ταιριάζει στη ζώνη μας, ας δούμε τις φωτογραφίες του Εσθονού
πρωθυπουργού ή των μικρών κοριτσιών κι ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Γεννηθήκαμε ελεύθεροι αλλά καθεύδουμε ντυμένοι και
παπουτσωμένοι, χωρίς να τολμούμε να πατήσουμε ξυπόλυτοι, να νιώσουμε
ξανά ευάλωτοι κι ανθρώπινοι.
Και δεν κοστίζει πολύ η ευτυχία:
Μόλις σαράντα ευρώ ημερησίως.
Σαράντα ευρώ κοστίζει το δίκλινο σε μια μακρινή παραλία που
αγναντεύει το Λιβυκό, είτε είσαι πρωθυπουργός της Εσθονίας είτε ανήσυχος
Ελληνας που κάπου κάπου θυμάται να πετάει τα παπούτσια του και να
βουτάει γυμνός στην αγκαλιά μιας θάλασσας από όπου λείπουν το κρύο και η
σιωπή. Τα αυτοκίνητα και τα τηλέφωνα. Η τηλεόραση και οι «ειδήσεις». Οι
πρωθυπουργοί και οι υπουργοί τους. Οι διαδηλώσεις, οι δηλώσεις, οι
απεργίες, οι ανεργίες, το αζύγιστο και το ζυγισμένο ψωμί, τα εκατομμύρια
των τουριστών, οι κινέζικοι γάμοι και το ηλιοβασίλεμα της Θήρας.
«Μας φτάνει μόνο ένα κύμα στ' ακρογιάλι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου