Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Η διαμάχη για τα φάρμακα και την ελληνική φαρμακοβιομηχανία που
εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου του
ελληνικού προβλήματος.
Κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε πως στο σύμπαν που ζούμε δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν. Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε δωρεάν υγεία, ούτε δωρεάν παιδεία, ούτε τίποτα άλλο δωρεάν...
Δωρεάν υγεία π.χ. σημαίνει απλά πως αντί κάποιος να επιλέγει γιατρό και νοσοκομείο και να πληρώνει απευθείας για τις υπηρεσίες, πληρώνει φόρους και ένας δαιδαλώδης γραφειοκρατικός κρατικός μηχανισμός αναλαμβάνει να μετατρέψει τους φόρους σε δωρεάν υπηρεσίες υγείας...
Όπως είθισται στα των ανθρώπων, ο δαιδαλώδης μηχανισμός έχει κάθε συμφέρον να διαχειριστεί τους φόρους προς ίδιον όφελος πρωτίστως και κατά δεύτερον για το συμφέρον των ασφαλισμένων και φορολογουμένων.
Ο μηχανισμός είναι γραφειοκρατικός ακριβώς για να δυσκολεύει κάποιον να έχει τις υπηρεσίες για τις οποίες έχει πληρώσει μέσω των φόρων και να τον εξαναγκάζει να πληρώνει και άμεσα για δεύτερη φορά.
Έτσι, αν δεν βρίσκεις κρεβάτι να χειρουργηθείς στον ορατό χρονικό ορίζοντα, πληρώνεις φακελάκι και ως εκ θαύματος το κρεβάτι και το χειρουργείο βρίσκονται.
Κάποιος πληρώνει δηλαδή φόρους αλλά χρειάζεται να πληρώσει και φακελάκι, ενίοτε με ένα ποσό ανάλογο με αυτό που θα πλήρωνε αν πήγαινε στον ιδιωτικό τομέα απευθείας.
Έτσι ένα σύστημα πολιτικών, ασφαλιστικών ταμείων, γιατρών, φαρμακοβιομηχάνων, φαρμακείων κερδίζει από ένα μηχανισμό οποίος λειτουργεί ανεξέλεγκτα και ληστρικά.
Μόνος ζημιωμένος ο ασθενής και φορολογούμενος, που συνήθως είναι και το ίδιο πρόσωπο.
Από το 2000 μέχρι το 2008 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη, τα χρήματα δηλ. που πληρώνει το δημόσιο για φάρμακα ανέβηκε από τα 800 εκατ. ευρώ στα περίπου 5,1 δισ. ευρώ το χρόνο.
Η άνοδος αυτή δεν βελτίωσε τις υπηρεσίες υγείας αλλά κυρίως αύξησε τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων (κέρδη αισχροκέρδειας που δεν αντιπροσωπεύουν προσπάθεια, έρευνα, καινοτομία, αλλά διαφθορά). Αύξησε τα έσοδα των γιατρών και των φαρμακείων που υπερσυνταγογραφούσαν με δόλο και εκτελούσαν συνταγές με προκαθορισμένο ποσοστό κέδρους.
Οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα υγείας ενώ τα γνωρίζουν όλα αυτά δεν διστάζουν να καταλαμβάνουν νοσοκομεία και να «διαφημίζουν» την έλλειψη γαζών. Αυτό είναι ανήθικο και εμπεριέχει μεγάλη δόση ιδιοτέλειας.
Τα γενόσημα...
Τα γενόσημα έχουν την ίδια δράση και αποτελεσματικότητα με τα πρότυπα. Ένα πρότυπο φάρμακο έχει δικαιώματα αποκλειστικής εκμετάλλευσης 12-15 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτή η εταιρεία που το ανακάλυψε έχει το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης. Να το πουλά δηλαδή αποκλειστικά σε όποια τιμή κρίνει σκόπιμο. Έτσι κάνει απόσβεση στο κόστος έρευνας και βγάζει και κέρδος όπως δικαιούται.
Όταν λήξει αυτή η περίοδος, όποια εταιρεία θέλει μπορεί να παράγει το ίδιο φάρμακο και να το διαθέτει σε όποια τιμή θέλει. Από άποψη δραστικής ουσίας και αποτελέσματος είναι το ίδιο φάρμακο, μόνο που τιμή του είναι πολύ χαμηλότερη, καθώς δεν υπάρχει κόστος έρευνας να αποσβεστεί.
Υπάρχει μόνο κόστος παραγωγής, το οποίο συνήθως είναι πολύ μικρό. Ένα φάρμακο που πουλιέται 10 ή 20 ευρώ μπορεί να έχει κόστος παραγωγής 2-3 ευρώ ή και χαμηλότερα. Αν λήξει η πατέντα αποκλειστικής εκμετάλλευσης, το φάρμακο αυτό θα μπορούσε να πωλείται και 5-10 ευρώ και να βγάζει σημαντικό κέρδος.
Αν ο φαρμακοβιομήχανος, το φάρμακο που του στοιχίζει 2-3 ευρώ (πρότυπο ή γενόσημο δεν έχει σημασία) το πουλάει 30 ευρώ, καταφέρει να «πείθει» τους γιατρούς να γράφουν το δικό του φάρμακο, τότε κερδίζει «αισχρά». Ο συνηθέστερος τρόπος να πείσει τους γιατρούς είναι να τους πληρώνει ένα ποσοστό επί των ποσών που συνταγογραφούν.
Αν μάλιστα καταφέρει να πείσει ένα ολόκληρο ασφαλιστικό σύστημα να πληρώνει χωρίς περιορισμούς και δικλείδες ασφαλείας για φαρμακευτική δαπάνη, τότε η φαρμακοβιομηχανία έχει ανακαλύψει τον παράδεισο.
Όποιος πάει να μειώσει αυτή τη δαπάνη, είναι βέβαιο πως θα βρει αντιμέτωπους όλους αυτούς που χάνουν, φαρμακοβιομήχανους, γιατρούς, φαρμακεία και όσους ζουν και εργάζονται κοντά σε αυτούς.
Η εθνική φαρμακοβιομηχανία
Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από 5,1 δισ. το 2009 έχει μειωθεί ελέω μνημονίου στα 2,3 δισ. και υπάρχουν ακόμη περιθώρια μείωσης, χωρίς ο ελληνικός πληθυσμός να αντιμετωπίσει πρόβλημα ελλείψεων...
Τα φάρμακα που ξοδεύαμε στην Ελλάδα ήταν κυρίως εισαγόμενα πρότυπα και γενόσημα (περίπου το 85%) και ένα μικρότερο ποσοστό παραγόμενα γενόσημα από ελληνικών συμφερόντων εταιρείες. Όταν μειώνονται οι φαρμακευτικές δαπάνες όλοι χάνουν και οι ξένες εταιρείες και οι εγχώριες.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με παρόμοια μεγέθη με το Βέλγιο και ως εκ τούτου τα στοιχεία του κ. Ηλία Μόσιαλου που διδάσκει οικονομικά υγείας στο LSE: «Το Βέλγιο, που πλήρωνε λιγότερα από εμάς, το 2009, κατόρθωνε με λιγότερα χρήματα, να έχει 940 εκατομμύρια ευρώ επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη. Στην Ελλάδα, ήταν 30 εκατομμύρια και τα περισσότερα πήγαιναν σε ιατρικά συνέδρια, όχι σε πραγματική έρευνα. Το Βέλγιο είχε τριπλάσιους εργαζόμενους σε αυτό τον τομέα σε σχέση με την Ελλάδα και υπήρχε ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο 7,7 δισ., ενώ εμείς είχαμε αρνητικό 2,5 δισ. ευρώ. Επομένως, η συζήτηση που γίνεται τώρα είναι ελάσσονος σημασίας. Ακούω εκπροσώπους κομμάτων που λένε ότι τα γενόσημα είναι κακά για την υγεία...».
Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει την άποψη πως η μείωση των τιμών των φαρμάκων θα πλήξει την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία. Αυτό είναι αλήθεια. Τα κέρδη από την εσωτερική αγορά θα μειωθούν και άρα αν δεν αναπληρώσουν το κενό με εξαγωγές, θα χρειαστεί να μειώσουν και θέσεις εργασίας. Ενδεχομένως κάποιες δεν θα επενδύσουν σε αστέρες του μπάσκετ ή του ποδοσφαίρου.
Από την άλλη πλευρά όμως όταν ένα φάρμακο που μπορούμε να το αγοράσουμε 10 το πληρώνουμε 30 ευρώ κάποιος καταβάλει το κόστος. Αν η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από 2,3 δισ. που είναι σήμερα ανέβει πάλι στα 5,4 δισ. ευρώ, τα 3 δισ. διαφορά σημαίνουν 3 δισ. περισσότεροι φόροι. Όσα δηλ. υπολογίζονται τα έσοδα από τον φόρο ακινήτων.
Η σκληρή φορολόγηση των ακινήτων έχει προκαλέσει καθίζηση στην αγορά ακινήτων. Η καθίζηση στην αγορά ακινήτων έχει καταστρέψει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Πολύ περισσότερες απ’ όσες ενδεχομένως απειλούνται στην εγχώρια φαρμακοβιομηχανία.
Όλοι επιθυμούμαι να υπάρχει και να μεγαλώσει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, όπως και κάθε άλλη παραγωγική κυρίως δραστηριότητα.
Για να μην στηρίζεται αυτή όμως σε πήλινα πόδια, θα πρέπει να είναι ανταγωνιστική και όχι προστατευμένη από την αισχροκέρδεια σε βάρος των φορολογουμένων.
Κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε πως στο σύμπαν που ζούμε δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν. Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε δωρεάν υγεία, ούτε δωρεάν παιδεία, ούτε τίποτα άλλο δωρεάν...
Δωρεάν υγεία π.χ. σημαίνει απλά πως αντί κάποιος να επιλέγει γιατρό και νοσοκομείο και να πληρώνει απευθείας για τις υπηρεσίες, πληρώνει φόρους και ένας δαιδαλώδης γραφειοκρατικός κρατικός μηχανισμός αναλαμβάνει να μετατρέψει τους φόρους σε δωρεάν υπηρεσίες υγείας...
Όπως είθισται στα των ανθρώπων, ο δαιδαλώδης μηχανισμός έχει κάθε συμφέρον να διαχειριστεί τους φόρους προς ίδιον όφελος πρωτίστως και κατά δεύτερον για το συμφέρον των ασφαλισμένων και φορολογουμένων.
Ο μηχανισμός είναι γραφειοκρατικός ακριβώς για να δυσκολεύει κάποιον να έχει τις υπηρεσίες για τις οποίες έχει πληρώσει μέσω των φόρων και να τον εξαναγκάζει να πληρώνει και άμεσα για δεύτερη φορά.
Έτσι, αν δεν βρίσκεις κρεβάτι να χειρουργηθείς στον ορατό χρονικό ορίζοντα, πληρώνεις φακελάκι και ως εκ θαύματος το κρεβάτι και το χειρουργείο βρίσκονται.
Κάποιος πληρώνει δηλαδή φόρους αλλά χρειάζεται να πληρώσει και φακελάκι, ενίοτε με ένα ποσό ανάλογο με αυτό που θα πλήρωνε αν πήγαινε στον ιδιωτικό τομέα απευθείας.
Έτσι ένα σύστημα πολιτικών, ασφαλιστικών ταμείων, γιατρών, φαρμακοβιομηχάνων, φαρμακείων κερδίζει από ένα μηχανισμό οποίος λειτουργεί ανεξέλεγκτα και ληστρικά.
Μόνος ζημιωμένος ο ασθενής και φορολογούμενος, που συνήθως είναι και το ίδιο πρόσωπο.
Από το 2000 μέχρι το 2008 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη, τα χρήματα δηλ. που πληρώνει το δημόσιο για φάρμακα ανέβηκε από τα 800 εκατ. ευρώ στα περίπου 5,1 δισ. ευρώ το χρόνο.
Η άνοδος αυτή δεν βελτίωσε τις υπηρεσίες υγείας αλλά κυρίως αύξησε τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων (κέρδη αισχροκέρδειας που δεν αντιπροσωπεύουν προσπάθεια, έρευνα, καινοτομία, αλλά διαφθορά). Αύξησε τα έσοδα των γιατρών και των φαρμακείων που υπερσυνταγογραφούσαν με δόλο και εκτελούσαν συνταγές με προκαθορισμένο ποσοστό κέδρους.
Οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα υγείας ενώ τα γνωρίζουν όλα αυτά δεν διστάζουν να καταλαμβάνουν νοσοκομεία και να «διαφημίζουν» την έλλειψη γαζών. Αυτό είναι ανήθικο και εμπεριέχει μεγάλη δόση ιδιοτέλειας.
Τα γενόσημα...
Τα γενόσημα έχουν την ίδια δράση και αποτελεσματικότητα με τα πρότυπα. Ένα πρότυπο φάρμακο έχει δικαιώματα αποκλειστικής εκμετάλλευσης 12-15 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτή η εταιρεία που το ανακάλυψε έχει το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης. Να το πουλά δηλαδή αποκλειστικά σε όποια τιμή κρίνει σκόπιμο. Έτσι κάνει απόσβεση στο κόστος έρευνας και βγάζει και κέρδος όπως δικαιούται.
Όταν λήξει αυτή η περίοδος, όποια εταιρεία θέλει μπορεί να παράγει το ίδιο φάρμακο και να το διαθέτει σε όποια τιμή θέλει. Από άποψη δραστικής ουσίας και αποτελέσματος είναι το ίδιο φάρμακο, μόνο που τιμή του είναι πολύ χαμηλότερη, καθώς δεν υπάρχει κόστος έρευνας να αποσβεστεί.
Υπάρχει μόνο κόστος παραγωγής, το οποίο συνήθως είναι πολύ μικρό. Ένα φάρμακο που πουλιέται 10 ή 20 ευρώ μπορεί να έχει κόστος παραγωγής 2-3 ευρώ ή και χαμηλότερα. Αν λήξει η πατέντα αποκλειστικής εκμετάλλευσης, το φάρμακο αυτό θα μπορούσε να πωλείται και 5-10 ευρώ και να βγάζει σημαντικό κέρδος.
Αν ο φαρμακοβιομήχανος, το φάρμακο που του στοιχίζει 2-3 ευρώ (πρότυπο ή γενόσημο δεν έχει σημασία) το πουλάει 30 ευρώ, καταφέρει να «πείθει» τους γιατρούς να γράφουν το δικό του φάρμακο, τότε κερδίζει «αισχρά». Ο συνηθέστερος τρόπος να πείσει τους γιατρούς είναι να τους πληρώνει ένα ποσοστό επί των ποσών που συνταγογραφούν.
Αν μάλιστα καταφέρει να πείσει ένα ολόκληρο ασφαλιστικό σύστημα να πληρώνει χωρίς περιορισμούς και δικλείδες ασφαλείας για φαρμακευτική δαπάνη, τότε η φαρμακοβιομηχανία έχει ανακαλύψει τον παράδεισο.
Όποιος πάει να μειώσει αυτή τη δαπάνη, είναι βέβαιο πως θα βρει αντιμέτωπους όλους αυτούς που χάνουν, φαρμακοβιομήχανους, γιατρούς, φαρμακεία και όσους ζουν και εργάζονται κοντά σε αυτούς.
Η εθνική φαρμακοβιομηχανία
Η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από 5,1 δισ. το 2009 έχει μειωθεί ελέω μνημονίου στα 2,3 δισ. και υπάρχουν ακόμη περιθώρια μείωσης, χωρίς ο ελληνικός πληθυσμός να αντιμετωπίσει πρόβλημα ελλείψεων...
Τα φάρμακα που ξοδεύαμε στην Ελλάδα ήταν κυρίως εισαγόμενα πρότυπα και γενόσημα (περίπου το 85%) και ένα μικρότερο ποσοστό παραγόμενα γενόσημα από ελληνικών συμφερόντων εταιρείες. Όταν μειώνονται οι φαρμακευτικές δαπάνες όλοι χάνουν και οι ξένες εταιρείες και οι εγχώριες.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με παρόμοια μεγέθη με το Βέλγιο και ως εκ τούτου τα στοιχεία του κ. Ηλία Μόσιαλου που διδάσκει οικονομικά υγείας στο LSE: «Το Βέλγιο, που πλήρωνε λιγότερα από εμάς, το 2009, κατόρθωνε με λιγότερα χρήματα, να έχει 940 εκατομμύρια ευρώ επενδύσεις σε έρευνα και ανάπτυξη. Στην Ελλάδα, ήταν 30 εκατομμύρια και τα περισσότερα πήγαιναν σε ιατρικά συνέδρια, όχι σε πραγματική έρευνα. Το Βέλγιο είχε τριπλάσιους εργαζόμενους σε αυτό τον τομέα σε σχέση με την Ελλάδα και υπήρχε ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο 7,7 δισ., ενώ εμείς είχαμε αρνητικό 2,5 δισ. ευρώ. Επομένως, η συζήτηση που γίνεται τώρα είναι ελάσσονος σημασίας. Ακούω εκπροσώπους κομμάτων που λένε ότι τα γενόσημα είναι κακά για την υγεία...».
Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει την άποψη πως η μείωση των τιμών των φαρμάκων θα πλήξει την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία. Αυτό είναι αλήθεια. Τα κέρδη από την εσωτερική αγορά θα μειωθούν και άρα αν δεν αναπληρώσουν το κενό με εξαγωγές, θα χρειαστεί να μειώσουν και θέσεις εργασίας. Ενδεχομένως κάποιες δεν θα επενδύσουν σε αστέρες του μπάσκετ ή του ποδοσφαίρου.
Από την άλλη πλευρά όμως όταν ένα φάρμακο που μπορούμε να το αγοράσουμε 10 το πληρώνουμε 30 ευρώ κάποιος καταβάλει το κόστος. Αν η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη από 2,3 δισ. που είναι σήμερα ανέβει πάλι στα 5,4 δισ. ευρώ, τα 3 δισ. διαφορά σημαίνουν 3 δισ. περισσότεροι φόροι. Όσα δηλ. υπολογίζονται τα έσοδα από τον φόρο ακινήτων.
Η σκληρή φορολόγηση των ακινήτων έχει προκαλέσει καθίζηση στην αγορά ακινήτων. Η καθίζηση στην αγορά ακινήτων έχει καταστρέψει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Πολύ περισσότερες απ’ όσες ενδεχομένως απειλούνται στην εγχώρια φαρμακοβιομηχανία.
Όλοι επιθυμούμαι να υπάρχει και να μεγαλώσει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, όπως και κάθε άλλη παραγωγική κυρίως δραστηριότητα.
Για να μην στηρίζεται αυτή όμως σε πήλινα πόδια, θα πρέπει να είναι ανταγωνιστική και όχι προστατευμένη από την αισχροκέρδεια σε βάρος των φορολογουμένων.
Δηλαδή, θα πρέπει να μπορεί να κερδίζει πουλώντας το
ίδιας ποιότητας φάρμακο στην ίδια τιμή με τις ξένες εταιρείες.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πιστεύω πως έλαβε την θέση που έχει για το θέμα των φαρμάκων επειδή εξυπηρετεί συμφέροντα, αλλά εξ αντανακλάσεως όπως συμβαίνει στα περισσότερα θέματα. Όπερ, τι λένε ή τι κάνουν αυτοί, εμείς θα πούμε τα αντίθετα. Αυτό ίσως είναι ακόμη πιο επικίνδυνο γιατί δείχνει τη ρηχότητα με την οποία οι πολιτικοί μας συλλήβδην πολιτεύονται.
Η ορθή προσέγγιση
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πιστεύω πως έλαβε την θέση που έχει για το θέμα των φαρμάκων επειδή εξυπηρετεί συμφέροντα, αλλά εξ αντανακλάσεως όπως συμβαίνει στα περισσότερα θέματα. Όπερ, τι λένε ή τι κάνουν αυτοί, εμείς θα πούμε τα αντίθετα. Αυτό ίσως είναι ακόμη πιο επικίνδυνο γιατί δείχνει τη ρηχότητα με την οποία οι πολιτικοί μας συλλήβδην πολιτεύονται.
Η ορθή προσέγγιση
Όταν το ελληνικό προϊόν είναι εφάμιλλο ποιοτικά και στην ίδια τιμή, θα
πρέπει να προτιμάται σαν προϊόν που δίνει δουλειά στην Ελλάδα, γιατί
κάθε θέση εργασίας στην Ελλάδα είναι μια θέση εργασίας που στηρίζει τη
δική μας θέση εργασίας και το δικό μας μισθό.
Αν όμως το ελληνικό προϊόν είναι ακριβότερο, τότε προτιμώντας το κάνουμε
ζημιά στον εαυτό μας αλλά και στην εταιρεία που το παράγει.
Κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας γιατί πληρώνουμε ακριβότερα κάτι που θα μπορούσαμε να το έχουμε φθηνότερα και να είμαστε πλουσιότεροι κατά τη διαφορά της τιμής.
Κάνουμε ζημιά στην εταιρεία που το παράγει γιατί της στερούμε την ευκαιρία να προσπαθήσει να γίνει καλύτερη και ανταγωνιστικότερη, κάτι που αν συσσωρευτεί συν τω χρόνω θα την οδηγήσει στην κατάρρευση.
Υπάρχει μια στρατηγική που διαφημίστηκε πριν από λίγα χρόνια, αυτή των εθνικών πρωταθλητών. Δηλαδή της στήριξης από την εσωτερική αγορά κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων προκειμένου να διαπρέψουν και στις διεθνείς αγορές.
Κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας γιατί πληρώνουμε ακριβότερα κάτι που θα μπορούσαμε να το έχουμε φθηνότερα και να είμαστε πλουσιότεροι κατά τη διαφορά της τιμής.
Κάνουμε ζημιά στην εταιρεία που το παράγει γιατί της στερούμε την ευκαιρία να προσπαθήσει να γίνει καλύτερη και ανταγωνιστικότερη, κάτι που αν συσσωρευτεί συν τω χρόνω θα την οδηγήσει στην κατάρρευση.
Υπάρχει μια στρατηγική που διαφημίστηκε πριν από λίγα χρόνια, αυτή των εθνικών πρωταθλητών. Δηλαδή της στήριξης από την εσωτερική αγορά κάποιων μεγάλων επιχειρήσεων προκειμένου να διαπρέψουν και στις διεθνείς αγορές.
Η στρατηγική αυτή εφαρμόστηκε κυρίως στη Γαλλία και οι συνέπειες σήμερα, μερικά χρόνια αργότερα, αποδεικνύονται καταστροφικές.
Οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες αναγκάζονται να κλείσουν εργοστάσια,
καθώς δεν έχει βελτιώσει τους κινητήρες, το σχεδιασμό ενώ οι τιμές
παραμένουν υψηλότερες. Το κράτος επιβαρύνει το κόστος εργασίας με φόρους
και εισφορές που φτάνουν το 43% του μεικτού μισθού όπως στην Ελλάδα. Η
προστασία από το γαλλικό κράτος αποδεικνύεται λάθος για τη γαλλική
οικονομία.
Η Γαλλία είναι ο επόμενος μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης που σύντομα θα κάνει αισθητή την παρουσία του στο αναρρωτήριο.
Τα φάρμακα είναι ένα κλάδος με σημαντικές προοπτικές στην ελληνική οικονομία. Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί μέσω της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας.
Τα φάρμακα είναι ένα κλάδος με σημαντικές προοπτικές στην ελληνική οικονομία. Αυτό όμως μπορεί να επιτευχθεί μέσω της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου