ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Φώφη ,οι Πανέλληνες του Μυστρά και η φοβία των Κοντολαίμηδων!

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Εχω την εντύπωση ότι εξακολουθεί να υφίσταται ο λαβύρινθος των αναρίθμητων νομικών ρυθμίσεων και γραφειοκρατικών κανονισμών, που έχουν σκοπό, αφενός, να επιτρέπουν στο κράτος να διατηρεί μεγάλο αριθμό υπαλλήλων και, αφετέρου, να κάνουν δύσκολη τη ζωή σε επιχειρηματίες και επενδυτές. 

Επίσης, νομίζω ότι οι απειλές του ΣΥΡΙΖΑ προς υποψηφίους επενδυτές παραμένουν σε ισχύ - δεν αντελήφθην παρέμβαση του Θεού της Ελλάδος, ώστε Λαφαζαναίοι και Στρατούληδες να υποστούν τη μεταστροφή του Σαούλ καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό.  

Ακόμη, ο κίνδυνος απεργιών ή καταλήψεων υφίσταται ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε στην ελληνική επικράτεια. 

Γενικώς, αν δεν απατώμαι, το μέλλον παραμένει αβέβαιο, σε περίπτωση που η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει και ακολουθήσει επιστροφή στην πολιτική αστάθεια. Δεν νομίζω να πέφτω έξω σε όλα αυτά, εκτός αν, τις δύο ημέρες που αναγκαστικά έλειψα λόγω ίωσης και δεν παρακολουθούσα τα νέα, συνέβησαν κοσμοϊστορικές εξελίξεις. Αλλά το θεωρώ μάλλον απίθανο. Κάτι θα είχα ακούσει - δεν μπορεί!

Συνεπώς, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσω κάπως την άποψή μου περί ψεκασμών. Να δεχθώ έστω ότι, ακόμη και αν δεν γίνονται οι ψεκασμοί του ελληνικού πληθυσμού όπως ανησυχούν οι «Ανεξέλεγκτοι», η πεποίθηση ότι πράγματι συμβαίνουν επιφέρει, διά της αυθυποβολής, ανάλογες επιπτώσεις. 

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, ναι. Μπορώ να αρχίσω να φαντάζομαι ότι καταλαβαίνω τι έκανε τον Β. Καπερνάρο των «Ανεξέλεγκτων» να ενδιαφερθεί, με ερώτησή του στη Βουλή, για τη μετατροπή του αεροδρομίου Καλαμάτας σε «βάση εκτόξευσης επανδρωμένων πυραύλων (sic) στο Διάστημα, για τουριστικούς λόγους».

Αν υπάρχει όμως ένα πράγμα στη συγκεκριμένη υπόθεση, το οποίο καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά, είναι τι έκανε τη Φώφη τη Γεννηματά να είναι η μόνη από τους συναρμοδίους επί του θέματος υπουργούς που πήρε την ερώτηση απολύτως σοβαρά και προσέδωσε στο γεγονός μια περαιτέρω διάσταση με ανακοίνωσή της, η οποία κάποτε -είμαι βέβαιος- θα βρει την αρμόζουσα θέση της στην ανθολογία των αθάνατων κειμένων του Νέου Ελληνισμού:

«Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας εξετάζει με τη δέουσα προσοχή τη σκοπιμότητα υλοποίησης τέτοιου τύπου επενδύσεων, εφόσον αυτές είναι υπαρκτές, εντός του πλαισίου των προβλέψεων (...) Το υπουργείο Εθνικής Αμ

υνας, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα απόκτησης εθνικής τεχνογνωσίας αιχμής όπως η αεροδιαστημική, αλλά και της εθνικής παρουσίας σε ανώτατα ιδρύματα του εξωτερικού που τελούν υπό την αιγίδα διεθνών οργανισμών, προχώρησε την 11η Νοεμβρίου του 2013 στην υπογραφή μνημονίου συνεργασίας με τη «Μεσσηνιακή Αμφικτιονία», μεταξύ των δραστηριοτήτων της οποίας είναι και η συνεργασία με τον καθηγητή αεροδιαστημικής κ. Παπαδόπουλο (...) Συμφωνήθηκε αμοιβαία στήριξη Ελλήνων για σπουδές σε υψηλού κύρους εκπαιδευτικό ίδρυμα του εξωτερικού στους τομείς της αεροναυτικής, της αεροδιαστημικής, της περιβαλλοντικής επιστήμης κ.ά., ώστε εν συνεχεία η εμπειρία και η γνώση αυτή να επαναπατρισθεί, παρέχοντας τη βάση για ένα νέο τομέα ανάπτυξης». 

Μάλιστα...

Με αυτά λοιπόν καταγίνεται η Φώφη. Προσοχή, όμως! Μην παρασυρθείτε από την εξεζητημένη γλώσσα και τον στόμφο της ανακοίνωσης και νομίσετε ότι πρόκειται για μια συνήθη ανακοίνωση, από αυτές που επιχειρούν να κρύψουν το τίποτα με τον βερμπαλισμό και να το παρουσιάσουν ως κάτι. (Κάτι ακατάληπτο από τους πολλούς και, γι’ αυτό ακριβώς, σεβαστό...) Κάθε άλλο! Το τέχνασμα της παραπλάνησης συνίσταται στο ότι η ανακοίνωση περιβάλλει με στόμφο την αλήθεια, αντί να επιχειρεί να την κρύψει, ώστε ο αναγνώστης να σπεύσει αμέσως να την απορρίψει ως προφανή και η αναζήτησή του να στραφεί σε δρόμους άγονους.

Επομένως, στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια βρίσκεται στην επιφάνεια. Βλέπουμε, δηλαδή, μια Φώφη της οποίας η στρατηγική ανάλυση δεν εμποδίζεται από πρόσκαιρες αντιξοότητες, εντελώς άνευ σημασίας μέσα στην αιωνιότητα του Ελληνισμού (π.χ. χρεοκοπίες κ.λπ.). Μια Φώφη η οποία κοιτάζει με τόλμη μακριά, πέρα από τον ιστορικό ορίζοντα, και σχεδιάζει από τώρα την απόκτηση «εθνικής τεχνογνωσίας αιχμής», μέσω της συνεργασίας με τη «Μεσσηνιακή Αμφικτιονία». Τολμώ να υποθέσω, ως εκ τούτου, ότι η Φώφη η Γεννηματά ίσως είναι η γυναίκα που -κατά τις προφητείες των Γεροντάδων- θα συνεγείρει τους «Πανέλληνες του Μυστρά» και θα προλειάνει το έδαφος για «Εκείνον που Πρέπει»! Δεν αποκλείω, μάλιστα, να είναι εξέχον μέλος της Ομάδας Εψιλον. Εν τω μεταξύ ψάχνουμε για καύσιμα, όταν είναι να κινήσουμε τα άρματα για την παρέλαση...

Η φοβία των Κοντολαίμηδων

Οι φοβίες είναι μία διαδεδομένη ψυχολογική διαταραχή, από την οποία υπολογίζεται ότι πάσχει ένα ποσοστό μεταξύ 5 ώς 12% του παγκόσμιου πληθυσμού. Συχνότατες είναι οι φοβίες που προκαλούνται από τη θέα εμβίων όντων, όπως π.χ. αράχνες, νυχτερίδες, σκύλοι, γάτες, άλογα, ποντίκια, μέλισσες, σκουλήκια, οδοντίατροι κ.ά. (Ελπίζω η σεβαστή μου οδοντίατρος να μη διαβάζει αυτές τις γραμμές και, αν τις διαβάζει, να μου αναγνωρίζει τουλάχιστον το ελαφρυντικό της υποχρέωσής μου να καταγράφω επακριβώς τα δεδομένα της πραγματικότητας...)

Με ένα τόσο υψηλό ποσοστό πασχόντων, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι φοβικούς βρίσκουμε ακόμη και στην κυβέρνηση. Τέτοια, λ.χ., είναι η περίπτωση του Δημήτρη Σταμάτη, ο οποίος πάσχει από μία σπανιότατη μορφή φοβίας, την οποία προκαλεί η θέα του Κοντολαίμη ή και μόνο η απλή αναφορά σε αυτόν. Προσοχή: ο Κοντολαίμης δεν είναι πτηνό, όπως ο κοκκινολαίμης ή ο κιτρινολαίμης· είναι άνθρωπος και δη κυπριακής καταγωγής, ο οποίος μάλιστα ακούει στο όνομα Ζήνων! Ο Ζήνων Κοντολαίμης είναι στέλεχος της τρόικας, στενός συνεργάτης του Ματίας Μορς, και θεωρείται υπάλληλος που διακρίνεται για τη σχολαστικότητα και την επιμονή του στην τήρηση των συμπεφωνημένων. Εξ ου και το πρόβλημα του Δ. Σταμάτη, που με τον καιρό έχει εξελιχθεί σε φοβία και πλέον αρκεί μία αναφορά σε οιαδήποτε απαίτηση της τρόικας για να ακολουθήσει έκρηξη θυμού - διότι ο θυμός είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζει το αίσθημα φόβου ένας άνδρας που σέβεται το μουστάκι του: «Αμάν πια με αυτούς τους Κοντολαίμηδες! Δεν αντέχω άλλο τους Κοντολαίμηδες!» κ.ο.κ.

Ο φόβος του Κοντολαίμη έχει προσλάβει τέτοιες διαστάσεις στον ψυχολογικό κόσμο του υπουργού Επικρατείας, ώστε ακόμη και η γενική αναφορά στην τρόικα να λειτουργεί μέσα του ως αντίστροφη συνεκδοχή. Φθάνει, δηλαδή, να αναφέρει κάποιος την λέξη τρόικα και ο Δ. Σταμάτης βλέπει Κοντολαίμηδες. Παράδειγμα πρόσφατο, από την προετοιμασία της κυβέρνησης λίγο πριν από την τελευταία επίσκεψη της τρόικας. Ο πρωθυπουργός είχε συγκεντρώσει στο Μαξίμου υψηλόβαθμους αξιωματούχους διαφόρων υπουργείων και τους υπέβαλε σε νουθεσίες για τη σημασία της ομαλής συνεργασίας με τους εκπροσώπους τους ελεγκτές. Ξαφνικά, εμφανίζεται ο Δ. Σταμάτης και ρωτά τι συμβαίνει. Του εξηγούν και αμέσως ο Δ. Σταμάτης εκρήγνυται: «Δεν θα μας πούνε εμάς τα τροϊκανάκια και οι Κοντολαίμηδες τι να κάνουμε» κ.ο.κ.  

Θα συνιστούσα να κόψει τους πολλούς καφέδες ή, ακόμη καλύτερα, να τους αντικαταστήσει με λουίζα, που καταπραΰνει τα νεύρα. Αλλά φοβάμαι ότι είναι αργά πια και χρειάζεται κάτι πιο δραστικό. Ισως θα βοηθούσε αν ζητούσε τις συμβουλές του Δ. Βαρτζόπουλου, που είναι και Θεσσαλονικιός και ψυχίατρος...