Ξημερώνοντας η 21η Απριλίου 1967
βρήκε την Αθήνα όχι μόνο με τανκς, αλλά και με γιγαντοαφίσες πάνω στα
μεγάλα κτήρια και τα κεραμίδια γύρω από το Σύνταγμα, όπου γνωστή φίρμα
ξυραφιών με σήμα τα διασταυρούμενα σπαθιά διαφημιζόταν με το σλόγκαν «Σε
γνωρίζω από την κόψη»!
Για δεκαπέντε και παραπάνω μέρες, όσες εξάλλου προέβλεπε
προφανώς η σύμβαση χρήσης των διαφημιστικών χώρων-ταμπλώ, ο εξευτελισμός
του «Εθνικού Υμνου» παιάνιζε ενώ στους δρόμους περιέφεραν την
«πατριωτική» τους κτηνωδία τα λαμόγια του πραξικοπήματος.
Ποιος δεν θυμάται τον γελοίο ταξίαρχο της τότε τρόικας να
σταματάει στη Βασιλίσσης Σοφίας το τζιπ, να κατεβαίνει και να
χαστουκίζει οδηγούς που είχαν πετάξει τις γόπες τους στην άσφαλτο!
Πράγματι υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα ηθικής τάξεως με κάποια
πολύτιμα, σεβαστά κείμενα ή άλλα τιμαλφή του πνευματικού μας βίου.
Δεν είναι δυνατόν π.χ. να προστατεύεται η πρόσοψη ενός
νεοκλασικού κτηρίου και να απαγορεύεται κάθε αλλοίωση ακόμη και του
χρώματος των παντζουριών και να μπορεί καθένας να κάνει περιτύλιγμα
σοκολάτας τη Μόνα Λίζα, διαφήμιση ηλεκτρικής σκούπας με την άρια της
Κάρμεν, πολιτικό κομματικό σήμα τον Σκαλκώτα.
Αλλο πράγμα τα πνευματικά δικαιώματα, το δικαίωμα του δημιουργού
να αμείβεται για το έργο του αυτός και οι κληρονόμοι του για 70 χρόνια
μετά το θάνατό του και άλλο το ηθικό δικαίωμα της προστασίας, πιστεύω
εσαεί, από όποια αθέμιτη χρήση κυρίως ενός έργου: λογοτεχνικού,
εικαστικού, μουσικού κ.τ.λ. που πρέπει να τύχει της ίδιας προστασίας με
ένα διατηρητέο κτήριο.
Παραλογισμός:
Διατηρητέα η στρατώνα του Μακρυγιάννη στο Αργος, μπάτε σκύλοι αλέστε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου