RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Δεσμοί αίματος διοικητικών

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ

d.fyssas@gmail.com

Τριακόσιοι δέκα τρεις διοικητικοί, μόνο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έχουν το ίδιο επώνυμο με καθηγητές των σχολών του λόγω συγγένειας από αρρενογονία, αποκάλυψε πρόσφατα ο υπουργός παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλος. Αν λογαριάσει κανείς και πόσοι δεν έχουν το ίδιο επώνυμο, είτε λόγω θηλυγονίας, είτε λόγω αγχιστείας (εγγόνια από κόρες, γαμπροί, ανίψια κλπ κλπ), καθώς και τις κουμπαριές και τις στενές φιλίες (περιπτώσεις όπου προφανώς απουσιάζει η συνεπωνυμία), γίνεται αντιληπτή η αιτία της «αυθόρμητης» συμπαράστασης πολλών καθηγητών στους διοικητικούς.

Ο υπουργός θύμισε, επίσης, ότι στο ίδιο Πανεπιστήμιο μόνο 12 διοικητικοί υπάλληλοι έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν μονιμοποιηθεί με αποφάσεις πρυτανικών αρχών.

Και όλα τα Πανεπιστήμια, παγίως, λένε «θέλω κι άλλους», παρόλο που σε τουλάχιστον οκτώ απ΄ αυτά επιχωριάζουν υπεράριθμοι - πολλοί υπεράριθμοι.

Φυσικά, το φαινόμενο δεν αφορά μόνο διοικητικούς. Αφορά και το διδακτικό προσωπικό. Η χειρότερη περίπτωση υπήρξε, βέβαια, το «περίφημο» τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, όπου όλοι σχεδόν, διοικητικοί και διδάσκοντες -τουλάχιστον τέσσερα χρόνια πριν- ήταν συγγενείς, με επίκεντρο την οικογένεια των καθηγητών Παναγιώτη και Ελένης Χριστινάκη.

Πληροφορίες που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο υποστηρίζουν ότι στις Ιατρικές Aθήνας και Θεσσαλονίκης, οι γιοι και οι κόρες ξεπερνάνε το 30% του συνόλου των εργαζομένων, ενώ στους 140 καθηγητές της Ιατρικής Αθήνας οι μισοί έχουν ως συνάδελφο στο Πανεπιστήμιο κάποιον συγγενή τους - κοντινό ή μακρινό. Μόνο τα τελευταία 15 χρόνια, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας έχουν διοριστεί 44 παιδιά διδασκόντων. Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε σύνολο 189 καθηγητών, οι 69 είναι συγγενείς, ενώ σε τμήμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου υπάρχουν δέκα ζευγάρια καθηγητών.

Τα παραπάνω είναι ελάχιστα και ενδεικτικά. Λεπτομερέστερη έρευνα δείχνει πολύ περισσότερα και σε όλα σχεδόν τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας.

Ωστόσο, αυτά δεν είναι η εξαίρεση, μα ο κανόνας στην ελληνική κοινωνία. Όλοι όσοι μπορούν (μπορούσαν;) διορίζουν τους δικούς τους στο Δημόσιο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχοντες ή μη έχοντες τα προσόντα. Πρωταθλητές είναι βέβαια ο χώρος που εκπροσωπεί αυτό τον καιρό ο κ. Αρβανιτόπουλος, οι πολιτικοί. (Δεν εννοώ κατ΄ ανάγκην τον ίδιο, που δεν είναι και ακριβώς επαγγελματίας πολιτικός, μα η κύρια ιδιότητά του είναι πανεπιστημιακός. Φαντάζομαι μάλιστα ότι, για να έχει το θάρρος να στρέφεται ενάντια στους συναδέλφους του, ο ίδιος δεν έχει διορίσει δικούς του στο Πάντειο). Οι πολιτικοί μέχρι το 2010 διόριζαν, όπως όλοι ξέρουμε, αφειδώς τους ψηφοφόρους τους σε διάφορες δημόσιες θέσεις (συμπεριλαμβανομένων των αριστερών σε δήμους, σωματεία, Πανεπιστήμια). Μετά το 2010, μερικοί, ιδίως από τους νεότερους, ξεχώρισαν και δεν το (ξανα)κάνανε, ενώ άλλων η φόρα κάπως μετριάστηκε. (Δεν κουράζομαι να ξαναθυμίζω την ηθική στάση του Ηλία Μόσιαλου που κανένα δε διόρισε και κανένα ρουσφέτι δεν έκανε, όσο ήταν βουλευτής Επικρατείας και υπουργός. Ουδείς ποτέ τόλμησε να τον διαψεύσει). Αλλά το κακό είχε γίνει

Δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι ο κ. Πολύδωρας της Νέας Δημοκρατίας, στη μία μέρα που διάρκεσε η Βουλή του Μάη του 13, στην οποία ήταν πρόεδρος, πρόλαβε και διόρισε την κόρη του- ο κ. Πολύδωρας είναι και σήμερα βουλευτής, συνάδελφος του κ. Αρβανιτόπουλου στο ίδιο κόμμα.

Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι αποτελέσματα θα έδινε μια παραβολή στα επώνυμα και στις συγγένειες υπαλλήλων της Βουλής με τους βουλευτές, ανάλογος με τον έλεγχο που κάνανε οι υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας για τη σχέση διοικητικών - πανεπιστημιακών. Δε θα εκπλαγώ καθόλου αν τ΄ αποτελέσματα αποδειχτούν χειρότερα. Που βεβαίως είναι ήδη χειρότερα όσον αφορά τις απολαβές- κανείς δεν τολμάει να πειράξει τους υπαλλήλους της Βουλής, που και απειράριθμοι (όχι απλά υπεράριθμοι) και προκλητικότατα υψηλόμισθοι είναι.

Στο θέμα που συζητάμε «δικαιούται διά να ομιλεί» μόνο όποιος ούτε έχει διορίσει, ούτε έχει διοριστεί ρουσφετολογικά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η προσπάθεια του κ. Αρβανιτόπουλου, έστω και υπό την πίεση της τρόικας, έστω και με τεράστια καθυστέρηση (η απεργία των συνδικάτων των διοικητικών και οι καταλήψεις πολλών φοιτητών μπήκαν στη 13η βδομάδα) καλή είναι. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για ένα εξάμηνο που χάνουν μερικές δεκάδες χιλιάδες παιδιά, επομένως για κάτι που απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.