Οταν ο σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον,
Μάικλ Γουόλτζερ -ένας διάσημος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και μάλιστα
«αριστερός»-, έγραφε ότι «η πολιτική περιορισμένης δύναμης ίσως
εξαρτάται από τη χρήση βίας μέσω ενός είδους πολέμου» είχε ήδη εισαγάγει
τη διάκριση μεταξύ δίκαιου και άδικου πολέμου.
Ο Γουόλτζερ τόνιζε επίσης ότι «...μια πιο έμμεση προσέγγιση της
αλλαγής καθεστώτος είναι εξίσου δικαιολογημένη ακόμη και πριν από ένα
δίκαιο πόλεμο. Πράγματι, η αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης θα
καθιστούσε τον πόλεμο περιττό, συνεπώς άδικο».
Η «πολιτική περιορισμένης δύναμης», που εννοεί εδώ ο Αμερικανός
σύμβουλος, ασκείται από τις περίφημες ΜΚΟ, που στοχεύουν στον επηρεασμό
της κοινής γνώμης και των πολιτικών ομάδων. Εάν επιτύχουν να ανατρέψουν
την ανεπιθύμητη κυβέρνηση, τότε ο πόλεμος είναι περιττός και άδικος. Εάν
όμως αποτύχουν, τότε ο πόλεμος είναι «δίκαιος».
Ο Γουόλτζερ, ο θεωρητικός των «δίκαιων» πολέμων εναντίον της
Γιουγκοσλαβίας και όσων κρατών δεν θεωρούνται «δημοκρατικά», έγινε έτσι ο
γκουρού και κάποιων Ευρωπαίων «αριστερών» διανοουμένων που υιοθετούν
άκριτα τη λογική των αμερικανικών επεμβάσεων, στο όνομα της επιβολής των
δημοκρατικών θεσμών σε αυταρχικά καθεστώτα της Αφρικής και της Μέσης
Ανατολής, ενίοτε δε και της Ευρώπης.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη θεωρητική θεμελίωση μιας νέας μορφής
αποικιοκρατίας, η οποία επαναφέρει την αξία των υπερεθνικών
συσσωματώσεων εις βάρος του εθνικού κράτους, την επαναφορά δηλαδή της
αυτοκρατορικής λογικής, αρκετά χρόνια μετά το Συνέδριο της Βιέννης, που
ουσιαστικά είχε αναγγείλει την εποχή του παντοδύναμου δημοκρατικού
εθνικού κράτους.
Είναι κάπως ειρωνικό ότι η επαναφορά αυτή έχει ως οδηγό
το φιλελεύθερο αμερικανικό έθνος, το οποίο ήταν αυτό ακριβώς που
σχηματίστηκε με το αίτημα της πλήρους αυτοδιάθεσης ενός λαού.
Βλέπουμε εδώ ότι συνήθως η πολιτική θεωρία είναι μία πρόφαση,
ένας μανδύας που καλύπτει τις πολιτικές ισχύος κάθε έθνους που έχει τον
πρώτο λόγο μέσα στην Ιστορία. Εθνη που χθες έμοιαζαν πρωτοπόρα στη
διάδοση των δημοκρατικών και φιλελεύθερων ιδεών, σήμερα υιοθετούν ψυχρές
λογικές επιβολής ισχύος.
Το αντεπιχείρημα είναι πως κινδυνεύουν ζωές από τις εμφύλιες
συγκρούσεις και πως επομένως η διεθνής κοινότητα πρέπει να επέμβει.
Πρόκειται για μια λογική υποκριτική:
Στο επίπεδο της πολιτικής θεωρίας
καμία επέμβαση σε ανεξάρτητο κράτος δεν είναι επιτρεπτή, εφ' όσον κάτι
τέτοιο ακυρώνει τα θεμέλια της σύγχρονης θεωρίας του κράτους και του
δικαίου.
Ο Καντ, που δικαίως θεωρείται αυτός που έχει κωδικοποιήσει τη
θεωρία αυτή, δεν αναγνωρίζει κανενός είδους επέμβαση σε ανεξάρτητο
κράτος, ακόμη και στην περίπτωση που η εξουσία του κράτους αυτού είναι
εγκληματική. Διότι αυτό που προέχει είναι η πλήρης αυτονομία του εθνικού
κράτους, που νοείται εδώ ως άτομο. Ατομο και κράτος είναι απολύτως
ελεύθερα και κυρίαρχα.
Επομένως η Συρία έπρεπε να λύσει το πρόβλημά της εσωτερικά,
χωρίς ξένη επέμβαση, με βοήθεια μόνο ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Κάθε
επέμβαση ακυρώνει όλη τη νεοτερική πολιτική σκέψη και μας επαναφέρει
ταχύτατα στην εποχή της αποικιοκρατίας των 18ου και 19ου αιώνων.
Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα, η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη
δυνατή θέση. Χωρίς πόρους, ουσιαστικά χωρίς σοβαρές ένοπλες δυνάμεις, με
ανύπαρκτη διπλωματία, καλείται να κινηθεί μέσα στις Συμπληγάδες. Ο Θεός
να βάλει το χέρι του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου