ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Πόσοι είχαν μπαρμπάδες στα ΑΕΙ;

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Ας αφήσουν τις επαναστάσεις οι πρυτάνεις –ο Θεοδόσης Πελεγρίνης του Αθηνών, ως αληθινός δραματουργός, είπε ότι δεν πειράζει εάν χαθεί ένα εξάμηνο μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί το πανεπιστήμιο (είναι βέβαιο ότι το πανεπιστήμιο δεν θα χαθεί, καθώς πρώτοι οι πανεπιστημιακοί θα φροντίσουν για τις θέσεις τους)– και ας αναλογισθούν τις ευθύνες τους, καθώς άφησαν το επιτελείο του υπουργείου Παιδείας να κανονίσει τα του οίκου τους. 

Ο λόγος για το πώς υλοποιήθηκε η διαθεσιμότητα των 1.349 διοικητικών υπαλλήλων από οκτώ πανεπιστήμια της χώρας.

Η διαδικασία ανακοινώθηκε από το υπ. Παιδείας στις 23 Ιουλίου, και τα ΑΕΙ είχαν προθεσμία να δώσουν στοιχεία για πλεονάζοντες διοικητικούς έως τις 16 Σεπτεμβρίου. Ελάχιστο χρονικό περιθώριο, οπότε ας αφήσει το υπ. Παιδείας τα βαρύγδουπα περί σοβαρών αξιολογήσεων διοικητικών δομών. Ανεζητείτο απλώς ένας αριθμός από κάθε ΑΕΙ.

Βλέποντας λοιπόν ρεαλιστικά την κατάσταση, τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να δουν τι μπορούν να σώσουν. Αλλωστε, ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί παραδέχονται σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ότι υπάρχουν πλεονάζοντες διοικητικοί. Για παράδειγμα, στο ΕΜΠ συζητούνταν ένας αριθμός περίπου 200 υπαλλήλων. Τελικά, το ΕΜΠ χάνει 399 υπαλλήλους στους 883, το 45,1% του συνολικού διοικητικού προσωπικού.

Από την άλλη, έχουν δίκαιο όσοι διαμαρτύρονται ότι η διαθεσιμότητα πλήττει κυρίως την καρδιά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (μετά το 45,1% του ΕΜΠ, το Παν. Αθηνών χάνει το 37,2% των υπαλλήλων του), κάτι που θα έχει άμεσες συνέπειες στο ερευνητικό έργο της χώρας, το 80% του οποίου παράγεται στα πανεπιστήμια. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση, πάλι, του ΕΜΠ, που αποψιλώνεται από υπαλλήλους ο Ειδικός Λογαριασμός Κονδυλίων Ερευνας. Σήμερα το ΕΜΠ διαχειρίζεται ερευνητικά προγράμματα η αξία των οποίων ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια ευρώ. Ποιος θα κινήσει τώρα την απαιτούμενη διοικητική διαδικασία των διεθνών ερευνητικών προγραμμάτων; 

 Θα μπορούσε να γίνει, λοιπόν, ένας πιο αξιολογικός καταμερισμός στα ΑΕΙ του αριθμού των υπό διαθεσιμότητα διοικητικών υπαλλήλων.

Φτάνει να γινόταν ουσιαστική συζήτηση. Ομως, κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε τα ΑΕΙ να ξύσουν τις πληγές τους. Εδώ και χρόνια υπήρχαν φωνές που έλεγαν ότι έπρεπε να μπει τέλος στο ξεχείλωμα του διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ μέσω των μονιμοποιήσεων ερευνητών σε διοικητικές θέσεις (στις οποίες ουσιαστικά υποβαθμίζονταν με βάση τα πτυχία τους, προς χάριν της μονιμότητας στο Δημόσιο) με τα προεδρικά διατάγματα. Ομως, ποιος μπορούσε να μπει σε ουσιαστική συζήτηση, όταν η πλειονότητα όσων συμβασιούχων μονιμοποιήθηκαν ήταν… «δικά μας» παιδιά; Δηλαδή, συγγενείς ή κομματικοί φίλοι.

Χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί η επιστημονική επάρκεια των ανθρώπων αυτών, ουδείς εξέτασε εάν ήταν απαραίτητοι για τη διοικητική θέση. Σήμερα, αποχωρούν με διαθεσιμότητα αμιγώς διοικητικοί υπάλληλοι και μένουν οι μονιμοποιηθέντες ερευνητές. Ποιος φταίει;  Πάντως, όχι ο μπάρμπας στο πανεπιστήμιο!