Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο βακαλάος, αν δεν κάνω λάθος, αλιεύεται σε μεγάλες ποσότητες κυρίως
στις κρύες θάλασσες του βορείου ημισφαιρίου - εξ ου και ο ξακουστός
«βακαλάος Ισλανδίας».
Ο παρ’ ημίν γλωσσικός «μπακαλιάρος», δηλαδή η
εμετικά λυρική, τετριμμένη κοινοτοπία, αλιεύεται σχεδόν παντού στον
δημόσιο βίο.
Θα τη βρούμε όμως κατά κόρον στην Προεδρία της Δημοκρατίας,
όποτε ένας πολιτικός επισκέπτεται τον ανώτατο άρχοντα και χάριν της
περιστάσεως (μα και της κοινής γνώμης, που υποτίθεται ότι διψά να
πληροφορηθεί!) οφείλει να ξεφουρνίσει κάτι διδακτικό, κάτι ωφέλιμο και,
προπαντός, κάτι το «ωραίο» - με την έννοια του «ωραίου» που ισχύει για
τις μαθητικές εκθέσεις και τις αγορεύσεις στη Βουλή των Εφήβων.
Σε αυτό το άθλημα της πολιτικής καλλιεπείας διέπρεψε χθες ο πρόεδρος της
Βουλής δρ Ευάγγελος Μεϊμαράκης, επισκεπτόμενος τον Κ. Παπούλια.
Απολαύστε ένα δείγμα της λαμπρής επίδοσής του:
«Η Βουλή είναι στην πρώτη
γραμμή της μάχης για να μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα
και τα αδιέξοδα. Είναι ο ναός του διαλόγου και όλοι οι βουλευτές
σηκώνουν ένα βάρος πάρα πολύ μεγάλο, προκειμένου μέσα σ’αυτές τις
έκτακτες συνθήκες που ζούμε να μπορέσουμε να συμβάλουμε ώστε να
ξεπεραστεί αυτή η κρίση. Βεβαίως, πολλές φορές ξέρετε, επειδή στους
κανόνες υπάρχουν και εξαιρέσεις, μεμονωμένες περιπτώσεις αναδεικνύονται
και αμαυρώνουν και γκριζάρουν συνολικά την εικόνα της Βουλής, ενώ η
συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών θεωρώ ότι δημιουργικά συμμετέχει
στον διάλογο που γίνεται για την εξεύρεση λύσεων. Πάντα, βεβαίως,
υπάρχουν εντάσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συζητάμε.
Και πρέπει να βρούμε μία λύση ώστε να απομονώσουμε πλήρως τη βία και τις
ακραίες φωνές, οι οποίες πολλές φορές σ’αυτές τις έκτακτες συνθήκες που
ζούμε βρίσκουν έδαφος. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι και οι πολίτες πρέπει,
όταν έρθει η ώρα και χρησιμοποιούν το μεγάλο όπλο της Δημοκρατίας, που
είναι η ψήφος τους, να ψηφίζουν με μια δημιουργική συμμετοχή και με μια
ποιότητα και με μια προσπάθεια εξεύρεσης λύσης».
Δεν σταμάτησε εδώ ο
πρόεδρος της Βουλής. Συνέχισε στο ίδιο πνεύμα για ακόμη τετρακόσιες
λέξεις.
Τι να θαυμάσουμε πρώτο;
Τα ωραία ελληνικά; (Π.χ. «να ψηφίζουν με μια
δημιουργική συμμετοχή και με μια ποιότητα και με μια προσπάθεια
εξεύρεσης λύσης»). Τη σαφήνεια του λόγου; (Π.χ. «αμαυρώνουν και
γκριζάρουν συνολικά την εικόνα»). Τα βαρετά κλισέ; (Π.χ. «είμαστε στην
πρώτη γραμμή της μάχης»). Τους λαχταριστούς «μπακαλιάρους» που
σπαρταράνε; (Π.χ. «η Βουλή είναι ο ναός του διαλόγου»).
Αναρωτιέμαι τι
μπορεί να νομίζει ότι πετυχαίνει ο πρόεδρος της Βουλής αυτοσχεδιάζοντας
ένα κατεβατό ανούσια στερεότυπα - εκτός του να μου προσφέρει έμπνευση,
για το οποίο και τον ευχαριστώ ειλικρινά. Νομίζει μάλλον ότι με ένα
ρεσιτάλ βερμπαλισμού εξωραΐζει την κατάσταση, ενώ στην πραγματικότητα
αποκαλύπτει την αφόρητη κενότητα του πολιτικού λόγου. Από την πλευρά
αυτή, άθελά του έστω ο πρόεδρος της Βουλής προσφέρει μια υπηρεσία στη
Δημοκρατία: εμμέσως υποδεικνύει την ανάγκη να πάψει η πολιτική να
κρύβεται πίσω από την υποκρισία του Newspeak, τους κώδικες του ξύλινου
λόγου, τους ευφημισμούς και τα βολικά κλισέ. Είναι αδύνατο η πολιτική να
προσελκύσει νέους ανθρώπους με δημιουργική διάθεση, όσο η έκφρασή της
περιορίζεται σε ένα λόγο χωρίς αυθεντική σχέση με τα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου