Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχικά, με την κεκτημένη ταχύτητα που είχαν αποκτήσει από τη Λιβύη, Γάλλοι και Βρετανοί πλειοδότησαν στις πολεμικές ιαχές, ζητώντας επιτακτικά επέμβαση σε βάρος της Συρίας και του Άσαντ. Ακόμη και μετά το σοκ που προκάλεσε το «όχι» στη βρετανική Βουλή, ο Κάμερον δεν απέσυρε τη στήριξή του στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ, ενώ ο «πολέμαρχος» Ολάντ ξεκαθάριζε ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τόσο τις δημοσκοπήσεις όσο και την άποψη της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Ακόμη και η Μέρκελ, αν και δεν ήθελε να εμπλακεί άμεσα λόγω των επικείμενων εκλογών στη Γερμανία, διεμήνυσε ότι αυτή τη φορά η σιωπή του Βερολίνου θα είχε θετικό πρόσημο...
Παρ' όλα αυτά, οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Συρία δεν είναι Λιβύη και ότι, χωρίς τη στήριξη των Αμερικανών, κάθε δική τους στρατιωτική εμπλοκή θα μπορούσε να καταλήξει σε Βατερλό, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Έτσι, καθώς η υπόθεση έχει εξελιχθεί σταδιακά σε «μονομαχία» των ΗΠΑ και της Ρωσίας, τις τελευταίες μέρες έχουν αποσυρθεί διακριτικά από το προσκήνιο -επιστρέφοντας στον ρόλο ο οποίος αναλογεί στην Ε.Ε. στα μεγάλα διεθνή μέτωπα: αυτόν του κομπάρσου.
Εν τω μεταξύ, βεβαίως, ο Άσαντ έχει κάθε λόγο να επιχαίρει, καθώς κερδίζει πολύτιμο χρόνο. Το εκμεταλλεύεται δε ποικιλοτρόπως -ανάμεσα στα άλλα, και για να «απλώσει» τα χημικά του σε διάφορες περιοχές της χώρας, έτσι ώστε ο εντοπισμός και η καταστροφή τους να καταστεί μια ακόμη πιο δύσκολη υπόθεση. Παράλληλα, ο στρατός του συνεχίζει και κλιμακώνει τα πλήγματα σε βάρος των ανταρτών, επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί το «κενό» που έχει δημιουργηθεί διεθνώς για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις θέσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου