EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της
Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής. Είναι το τέλος αυτής. Το
μόνο πράγμα που ξέρεις στα σίγουρα ότι θα σου συμβεί κατά τη διάρκειά
της. Το κοινό σημείο για πλούσιους και φτωχούς. Ο πλούσιος μπορεί ίσως
να τον εξαγοράσει για λίγο, αλλά δεν θα τον αποφύγει.
Τι θα συμβεί μετά θάνατον, κανένας δεν μπορεί να στο πει με σιγουριά.
Δεν είναι βέβαιο ότι θα δεις τη ζωή να κυλά σε ένα δευτερόλεπτο μπροστά
από τα μάτια σου, ούτε ότι θα υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Εξίσου
αβέβαιο είναι ότι αν είσαι «καλός» θα βρεθείς στις αγκάλες του Αβραάμ
και αν είσαι «κακός» θα καίγεσαι στην κόλαση και, για να πούμε και τη
μαύρη αλήθεια, πόσο χριστιανικό είναι τέλος πάντων εσύ να καλοπερνάς ενώ
βλέπεις τον άλλο να τσιγαρίζεται δυο καζάνια παραδίπλα, ακόμα κι αν
αυτός ο άλλος είναι η καρακάξα η γειτόνισσα που σου πετούσε βρωμόνερα
στις απλωμένες κουρτίνες.
Η μόνη σου σιγουριά είναι ο χρόνος σου εδώ και δεν ξέρεις καν πόσος
είναι.
Ας κάνουμε μια γενίκευση. Είσαι ένας απλός άνθρωπος. Δεν έχεις το
iq του Αϊνστάιν για να σε θυμούνται στους αιώνες για τις θεωρίες σου.
Κι ίσως είναι καλύτερα έτσι, γιατί αυτού του είδους το μεγαλείο κρύβει
μεγάλη μοναξιά.
Ας κάνουμε άλλη μια γενίκευση. Ότι είσαι νους υγιής, δεν
πρόκειται δηλαδή να σε θυμούνται ούτε επειδή πήρες ένα όπλο και θέρισες
όποιον βρήκες στο διάβα σου στο όνομα ιδεών και πεποιθήσεων.
Θα ήταν μεγάλη γενίκευση να πω ότι θα ήθελες ωστόσο να σε θυμούνται
για κάτι;
Πιστεύω ότι είναι αυτή μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες μας.
Μια μάνα, για παράδειγμα, έχει μεγάλο φόβο μη φύγει νωρίς, όσο τα παιδιά
της είναι ακόμα μικρά γιατί δεν θα έχουν καμία συνειδητή ανάμνηση από
αυτήν. Πόσο εγωιστικό, μα και πόσο αληθινό.
Θέλεις σαν θα φύγεις να έχεις αφήσει ένα ίχνος πίσω σου. Έστω μικρό,
μα απόλυτα δικό σου. Να λένε μια ιστορία για σένα. Έχεις παρατηρήσει
πόσες ιστορίες είχαν να πουν οι παππούδες μας για τη ζωή τους; Πόσο
λιγότερες έχουν οι γονείς μας. Και, αλίμονο, εμείς; Θα έχουμε να
διηγηθούμε κάτι;
Στην αξίωσή σου για λίγο χώρο στους απέραντους αιώνες ίσως αυτό που
μπορεί να σε βοηθήσει είναι η μόνη αλήθεια της ζωής. Ο θάνατος.
Αν έχεις
μνήμη του θανάτου που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε επισκεφθεί ίσως
φροντίσεις την κάθε σου στιγμή να τη ζεις ποιοτικά γιατί μπορεί να μην
υπάρξει άλλη. Τον λόγο τον πικρό να τον γλυκαίνεις γιατί ίσως δεν
υπάρξει χρόνος για επανόρθωση. Την αδικία, την μπαμπεσιά, την κλεψιά να
την ξανασκεφτείς γιατί μόνο μια κακή ανάμνηση θα αφήσεις και τίποτα μαζί
σου δεν μπορείς να πάρεις, εκτός από τη φθαρτή σου σάρκα.
Ο θάνατος δεν είναι εχθρός σου. Σίγουρα δεν είναι και φίλος σου. Αν
τον σκέφτεσαι όμως που και που, μπορεί να γίνει βοηθός σου. Κι όταν
αναπόφευκτα σε επισκεφθεί ίσως έχεις αφήσει μια ανάμνηση και μια ιστορία
που θα λένε για σένα και ιδανικά θα ξεκινάει με τη φράση: "Ήταν κάποτε
ένας καλός άνθρωπος...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου