Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Σήμερα θα αρχίσω με μια συγκλονιστική αποκάλυψη
την οποία δεν κρατιέμαι να κάνω και θα την κάνω εδώ μπροστά σας, γιατί
νιώθω σαn να έχω κλειστεί σε ασανσέρ μετά από υπερβολική κατανάλωση
μπίρας. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, σταματάω να
κρατιέμαι και αποκαλύπτω το εξής: Η απόφαση της κυβέρνησης για κλείσιμο,
ανακαίνιση και επανεκκίνηση της Κυβερνητικής της Ραδιοφωνίας και της
Τηλεόρασης δεν είναι τίποτα λιγότερο από άλλη μια πισώπλατη μαχαιριά
στον ΣΥΡΙΖΑ και τα αρχικά του.
Κατά συνέπεια –και επειδή δεν είμαι
κανένα κορόιδο να μείνω στην απόξω– θέλω κι εγώ να ενώσω τη φωνή μου με
όσους διαμαρτύρονται και να φωνάξω, με όση δύναμη έχω, πως πρόκειται
για μία τρομερή ΑΔΙΚΙΑ.
Τι εννοώ;... δεν το έχω ακριβώς καθαρό... αλλά...
αυτό που νομίζω πως εννοώ, είναι πως η συρρίκωνση της ΕΡΤ –όπως και οι
διάφορες αποκρατικοποιήσεις (που εντάξει δεν θα γίνουν, αλλά νομίζω
μπορούμε να μιλάμε και θεωρητικά)– δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα
σαμποτάζ στην προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να έρθουν κι αυτοί στα
πραγματα και να παίξουν την εξουσία. Είναι, νομίζω, φανερό πως αν η
συρρίκνωση της ΕΡΤ και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρήσουν (λέμε τώρα), τα
παιχνίδια τα οποία θα έχει στη διάθεση της η επόμενη κυβέρνηση θα είναι
πολύ λιγότερα από αυτά με τα οποία έπαιζαν η παρούσα και οι
προηγούμενες κυβερνησεις και αυτό, όσο να ’ναι, είναι κάπως
απογοητευτικό και για τους αγωνιστές της Κουμουνδούρου αλλά και για τους
αγωνιστές όλων των άλλων κομματων που ελπίζουν πως κάποια μέρα θα
γευτούν τη χαρά της νίκης στο ατελείωτο παιχνίδι που ονομάζουμε
πολιτική. Νομίζω πως η αδικία είναι ολοφάνερη και πως και η επόμενη
κυβέρνηση της χώρας έχει το ιερό δικαίωμα να παίξει με τα ίδια παιχνίδια
που έπαιζαν και οι προηγούμενες, προκειμένου –φυσικά– να κάνει και αυτή
το καλύτερο για τον τόπο.
Από την άλλη, βέβαια, πρέπει να πω, πως υπάρχει και η
περίπτωση η απόφαση για συρρίκνωση της Κυβερνητικής της Ραδιοφωνίας και
της Τηλεόρασης να είναι μια ευλογία μεταμφιεσμένη σε κατάρα. Θέλω να πω
πως, με τόση διαπλοκή στα Μέσα της Μαζικής της Ενημέρωσης, η ΕΡΤ μάλλον
βάρος είναι καθώς κυβερνητική μπορεί να γίνει οποιαδήποτε ιδιωτική
τηλεόραση ή ραδιόφωνο. Με λίγα λογια, το να έχει η ελληνική κυβερνηση
δική της τηλεόραση είναι περίπου σαν να έχεις εσύ ένα αυτοκίνητο που
καίει τ’ άντερά του και σου στοιχίζει τα μαλλιά της κεφαλής σου στη
συντήρηση, τη στιγμή που μπορείς να χρησιμοποιείς τα ακόμα ακριβότερα
αυτοκίνητα των φίλων σου και να μην πληρώνεις ούτε τη βενζίνη. Δε λέει.
Και αφού στήριξα την αντιπολίτευση στον αγώνα της,
νομίζω πως πρέπει να στηρίξω και την κυβέρνηση, καθώς οι δυο τους είναι
πολύ κοντά στα γκάλοπ και δεν θέλω να βιαστώ να πάρω πλευρά και θα
παραμείνω αντικειμενικός, μέχρι λίγο πριν τις εκλογές, που τα πράγματα
θα είναι κάπως πιο ξεκάθαρα.
Να πω, λοιπόν, πως είμαι πολύ χαρούμενος
που τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα άξια μέλη της κυβερνησης
ομολογούν πως βλέπουν το φως στην άκρη του τούνελ να είναι όλο και πιο
κοντά. Η χαρά μου οφείλεται στο ότι –αν εξαιρέσω τους τηλεθεατές των
εκπομπών της Αγγελικής της Νικολούλη– οι μόνοι άλλοι άνθρωποι που έχουν
δει τούνελ με φως στην άκρη του είναι όσοι είχαν κάποια μεταθανάτια ή
προθανάτια (αναλόγως πώς θέλεις να το βλέπεις) εμπειρία. Δηλαδή,
άνθρωποι που πλησιάσαν τον Θανατο και τον περιγράφουν με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο που οι κυβερνητικοί οι υπουργοί και οι βουλευτές
περιγράφουν τη σωτηρία. Επειδή σε κάποιους επιπόλαιους συμπολίτες μου
αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, να τους θυμίσω πως, σε πολλές
ανίατες και βασανιστικές περιπτώσεις, ο θάνατος μπορεί να αποτελέσει
σωτηρία και κατά συνέπεια να μην υπάρχει τίποτα το περίεργο και οι
κυβερνήτες της χώρας απλώς να περιγράφουν με αισιοδοξία το τέλος που
πλησιαζει.
Να τελειώσω με μια συμβουλή προς το συνομιλητή του
Θεού τον Αντώνη τον Σαμαρά:
Καταλαβαίνω πως είναι πολύ πιθανό, σε κάποια
από τις συζητήσεις τους, ο μεγαλοδύναμος να του έχει πει τα ίδια, αλλά
δεν χάνω τίποτα να τα πω κι εγώ.
Μεγάλε ηγέτη της Ελλάδας και οδηγέ μας στην
προσπάθεια να πλησιάσουμε το φως που βρίσκεται στην άκρη του τούνελ,
Αντώνη Σαμαρά. Νομίζω πως πρέπει να ξεκουραστείς. Καταλαβαίνω πως οι
εθνικές επιτυχίες στις οποίες μας οδηγείς είναι μεθυστικές για σένα,
όπως είναι για όλους μας, καταλαβαίνω πως οι μεταρρυθμίσεις, τις οποίες
η κυβέρνησή σου κάνει τη μία μετά την άλλη με αποτέλεσμα να αλλάζουν
όλα στη χώρα με ασύλληπτους ρυθμούς, είναι μια επιτακτική ανάγκη. Όλα
αυτά τα καταλαβαίνω, αλλά, πίστεψέ με, πρέπει να ξεκουραστείς και λίγο.
Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να κλατάρεις και να πρέπει να τρέχουμε
καλοκαιριάτικα να βρίσκουμε κάποιον άλλο να μας διηγείται παραμύθια για
να κοιμόμαστε πιο ευχάριστα τα βράδια. Όπως καταλαβαίνεις, αυτή είναι
μια διαδικασία η οποία δεν θα είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Και όχι τίποτα
άλλο, αλλά θέλουμε πολύ να μάθουμε πώς τελειώνει αυτή η τελευταία σου
ιστορία με τίτλο «Η Κοκκινοσκουφίτσα και το Success Story» και μπράβο
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου