Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ
Το πρώτο πράγμα που μας είπαν όταν μας κατσικώθηκε για πρώτη φορά η
τρόικα στον σβέρκο, ήταν ότι πρέπει να συρρικνωθεί το Δημόσιο.
Ηταν το σημείο εκκίνησης, η αφετηρία από την οποία έπρεπε η Ελλάδα να ξεκινήσει τη «μεταρρύθμισή» της.
Πέρασαν τρία χρόνια. Εχασε πολύς, πολύς κόσμος τη δουλειά του στην
Ελλάδα. Σχεδόν κανείς, όμως, δεν την έχασε από το Δημόσιο. Εννοώ βεβαίως
το «στενό» Δημόσιο, τον σκληρό πυρήνα - γιατί στις ελεύθερες και
εποχικές συνεργασίες, και στους άμοιρους τους συμβασιούχους, έγινε
κανονική σφαγή.
Τώρα όμως έχει φτάσει το μαχαίρι στο ιερό κόκαλο:
Οι πολιτικοί μας από τη μία έχουν δεσμευτεί χειροπόδαρα να απολύσουν
κόσμο κι από την άλλη τρέμουν να το παραδεχτούν. Θα τους κάνουν με τα
κρεμμυδάκια οι ψηφοφόροι, οι θυμωμένοι «πελάτες» του συστήματος
διορισμών πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο... πολιτικός μας πολιτισμός τα
τελευταία χρόνια.
Καταφεύγουν λοιπόν σε λεκτικά
παιχνίδια: Προσπάθησαν να βαφτίσουν τις απολύσεις «διαθεσιμότητα»: Δεν
τους βγήκε καθόλου, φούνταρε το σχέδιο. Τώρα προσπαθούν να τις πουν
«κινητικότητα».
Γελάει ο κόσμος με τις σαχλαμάρες αυτές. Τελευταία λέξη
της... μόδας είναι οι «επίορκοι»: Ακούγεται έξυπνο - ποιος δεν θα
συμφωνούσε να απομακρύνονται οι άχρηστοι, οι κοπανατζήδες και οι κλέφτες
από τα πόστα τους;
Δυστυχώς δεν είμαστε πια τόσο εύπιστοι: Τι
σύμπτωση, να πρέπει να βρεθούν τόσοι... επίορκοι όσοι χρειάζονται
ακριβώς για να κουμπώσει το ισοζύγιο. Ούτε λιγότεροι ούτε περισσότεροι.
Και μάλιστα αμέσως, χτες, σνελ, ράουστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου