Η πολιτική ορολογία
«Κεντροαριστερά» είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί και ξεχαστεί γύρω στα τέλη
της δεκαετίας του 1960, όταν τη σκυτάλη των προεκλογικών άτυπων «λαϊκών
μετώπων» του Ψυχρού Πολέμου έπαιρναν τα πιο συγκροτημένα
σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης.
Τότε, η έννοια του δημοκράτη αριστερού γινόταν απολύτως αποδεκτή
και τα ψυχροπολεμικά φακελώματα του '60 έπαυσαν να εμπνέουν φόβο και
αποστροφή.
Στην ίδια περίπου ατμόσφαιρα, εκκολάφθηκε και η πρώιμη και
ναυαγισμένη «άνοιξη» της ελληνικής Ενώσεως Κέντρου. Και εάν δεν
γεννοβολούσε και τότε το φίδι του νεοφασιστικού αβγού (ΙΔΕΑ, ΕΚΟΦ,
Αντικομμουνιστική Σταυροφορία κ.λπ.), είναι βέβαιο ότι η χώρα μας θα
ζούσε τις πραγματικά ευτυχέστερες ημέρες του ισχυρού ευρωσοσιαλιστικού
μετώπου, που κρατούσε με ευλάβεια τις ισορροπίες ανάμεσα στην
ανταγωνιστική ανάπτυξη και την κοινωνική πρόνοια.
Η δεκαπενταετία 1970-1985 ανέδειξε το ισχυρότερο και λαοφιλέστερο
ευρωσοσιαλιστικό μέτωπο, που απορρόφησε πλειοψηφικά και μεγάλο τμήμα
από τις παραδοσιακές συντηρητικές λαϊκές μάζες. Στην περίοδο αυτή
εντάσσεται και η σύμπηξη της ισχυρής σοσιαλδημοκρατικής και
σοσιαλιστικής ομάδας Βίλι Μπραντ και Χέλμουτ Σμιτ, Ούλοφ Πάλμε, Πιερ
Μορουά και Φρανσουά Μιτεράν, Μπετίνο Κράξι, Μάριο Σοάρες, Φιλίπε
Γκονζάλες, Ανδρέα Παπανδρέου και Μπρούνο Κράισκι. Χωρίς τούτο να
σημαίνει ότι οι χώρες που αντιστοιχούσαν σ' αυτούς τους ηγέτες ήταν 100%
αδιάβλητες «κοινωνίες αγγέλων»... Τότε λοιπόν η έννοια «Κεντροαριστερά»
φάνταζε παλαιομοδίτικη και ανέδιδε την οσμή ψυχροπολεμικής
ναφθαλίνης...
Ομως, πώς και γιατί, στο διάστημα 1990 μέχρι και σήμερα αναβιώνει το ρετρό της «Κεντροαριστεράς»;
Η απάντηση έρχεται, εδώ, από τις ίδιες τις ταχυδακτυλουργικά
σχεδιασμένες εξελίξεις. Χωρίς δαιμονολογικούς αφορισμούς, επιβάλλεται να
θυμηθούμε ότι με την αυτοκατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η
υπερσυντηρητική ευρωπαϊκή και βορειοαμερικανική νεοφιλελεύθερη
προπαγάνδα έριξε στις πλάτες του αριστερού δυτικοευρωπαϊκού μετώπου όλα
τα δεινά του αντατολικοευρωπαϊκού και σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Ακόμη
και τα προς Ανατολάς ανοίγματα, με την «όστπολιτικ» του Βίλι Μπραντ, ή
και του συντηρητικότερου Σαρλ ντε Γκολ, με το δικό του άνοιγμα προς τη
Ρουμανία, η μεταγενέστερη προπαγάνδα του ανεκδιήγητου διδύμου πατρός και
υιού Τζορτζ Μπους τα ερμήνευσε ως απόπειρα «σοβιετοποίησης» της Δυτικής
Ευρώπης!
Σ'αυτήν τη στρεβλή «κοσμοαντίληψη», προσεχώρησαν, εκβιαστικά, οι
περισσότερες πρώην χώρες - μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της
ΚΟΜΕΚΟΝ, που σταδιακά τις δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες η Ε.Ε. Οι ίδιες
αυτές χώρες, αντί να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους για την αλληλεγγύη
των Δυτικών γειτόνων τους, έπρατταν με φανατισμό το αντίθετο: σε
κρίσιμες λοιπόν ψηφοφορίες για την ευρωπαϊκή ενότητα, τα εξ Ανατολών
νεόκοπα μέλη της Ε.Ε. τάσσονταν προκλητικώς με την αντικοινοτική
συμπεριφορά της Βόρειας Αμερικής, φυσικά και του ΝΑΤΟ!
Στον κατοπινό οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, ή, ορθότερα, της
Διεθνούς των Τραπεζιτών, δεν τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους οι
εναπομείναντες επίγονοι του πρώην κραταιού ευρωσοσιαλιστικού μετώπου. Οι
περισσότεροι συγχρωτίστηκαν με το δεξιό ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και με
νεογενιτσαρικό ζήλο ασπάζονται το ευαγγέλιο ενός Μικρομεσαίωνα που
μετέτρεψε τους εργαζομένους σε δουλοπαροίκους.
Τα ίδια αυτά θλιβερά
απομεινάρια, μιας άλλης καλύτερης εποχής, επαγγέλλονται σήμερα μια νέα
Κεντροαριστερά, χωρίς να διευκρινίζουν με ποιες ανατρεπτικές αξίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου