ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εδώ δεν έζησε ποτέ το τζάμπα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΙΚΟ

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η Βουλή ανήκει στους υπαλλήλους της. Αυτοί εκπληρώνουν το χιλιοτραγουδισμένο της «αυτοδιοίκητο». Αυτοί μπορούν να αναστείλουν τον κοινοβουλευτισμό αν νιώσουν ότι απειλείται το πελατειακό τους συμβόλαιο.
 

Η Δικαιοσύνη ανήκει στους δικαστές της. Ο νόμος εφαρμόζεται όσο είναι μισθολογικώς ικανοποιημένοι οι εφαρμοστές του. Αν αύριο γινόμασταν Αργεντινή, μαζί με τη ρευστότητα θα χάναμε και τη νομιμότητα. Θα καταλήγαμε - όπως φαντασιώνονται ήδη κάποιοι - Λιβύη. Ποιος θ’ ανέβαινε στην έδρα; Ποιος θα καταδεχόταν να δικάσει τζάμπα;
 

Το λέει, άλλωστε, και το Σύνταγμα: «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους». 

Το λένε και οι υπάλληλοι της Βουλής στην ανακοίνωσή τους: «Δεν ζητούμε να μας λυπηθούν, διότι πέραν του έργου μας εκτελούμε και λειτούργημα».
 

Δεν θα τους λυπηθούμε. Ξέρουμε ότι κάθε λειτούργημα έχει την τιμή του. Ξέρουμε ποιος ορίζει αυτήν την τιμή. Ποιος ακριβαίνει τα λειτουργήματα. Ποιος τα φτηναίνει.
 

Γιατί έτσι είναι εδώ οι θεσμοί. Ζουν όσο η μισθοδοσία των λειτουργών τους.
 

Ετσι είναι η δημοκρατία μας. Μια δράκα βολεμένων μπορεί ξάφνου να αγριέψει και να της κατεβάσει τα ρολά. 

Δεν θα το κάνουν μόνοι τους. Θα βρουν πρόθυμα κόμματα, στεντόρεια βουλευτικά λαρύγγια. Θα δουν τους δήθεν συνηγόρους των κολασμένων να γίνονται οι κυνόδοντες των ευνοημένων. Και να βυθίζουν τη Βουλή στυγνά. Γενοπατζίδικα.
 

Ετσι αντιλαμβανόμασταν και αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία μας. Ως ένα σύστημα διανομής δανεικού πλούτου.  

Χωρίς τον πλούτο δεν επιζεί τέτοια ρηχή δημοκρατία. Πώς να ζήσει δηλαδή; Ετσι τζάμπα;