Ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε πει κάποτε ότι οι «γυναίκες συγκρατούν τον μισό ουρανό»,
όμως δεκαετίες μετά την επανάσταση που άλλαξε ριζικά την κινεζική
κοινωνία παραμένει αμφίβολο αν το γυναικείο φύλο κληρονόμησε πράγματι
όλα όσα τους υποσχέθηκαν.
Οι Κινέζες δεν κέρδισαν και λίγα: ανέκτησαν το δικαίωμα να διατηρούν το πατρικό τους όνομα, να διεκδικούν μόρφωση, απελευθερώθηκαν από τα επιβεβλημένα δεσμά ενός γάμου προκαθορισμένου από τους γονείς τους, μπορούν πια να ανταγωνίζονται τους άντρες στον εργασιακό στίβο, ακόμη και να ανήκουν στις τάξεις των υπερ-πλουσίων.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο αν απομακρυνθεί κανείς από τις μεγάλες πόλεις. Πολλές γυναίκες αναγκάζονται να μεταναστεύουν στις πόλεις για να εργαστούν σε κάποιο εργοστάσιο, όπου ο μισθός των περίπου 160 δολαρίων τον μήνα υπερβαίνει σημαντικά όσα θα κέρδιζαν εάν εργάζονταν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους ως αγρότισσες.
Ομως οι μαμάδες-εσωτερικές μετανάστριες ανησυχούν διότι τα παιδιά τους δεν έχουν σχολείο να πάνε στην πόλη όπου εργάζονται, είτε επειδή τα ιδιωτικά κοστίζουν πολύ ακριβά (περισσότερα από 1.600 δολάρια τον χρόνο) είτε επειδή τα σχολεία έχουν πολιτικές να δέχονται μόνο παιδιά από την πόλη όπου λειτουργούν. Ετσι, οι γιαγιάδες των επαρχιακών κοινοτήτων συνεχίζουν να δουλεύουν τη γη για να ζήσουν και παράλληλα μεγαλώνουν και τα εγγόνια τους.
Ολες αυτές οι γυναίκες δεν χωρούν στην εικόνα της νέας Κίνας, αλλά συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό ποσοστό από τους 1,3 τρισεκατομμύρια Κινέζους που δουλεύουν σκληρά και βιώνουν μια δύσκολη ζωή.
Οι γυναίκες αυτές είναι κατά πώς φαίνεται αόρατες όσον αφορά τις κυβερνητικές πολιτικές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Ετσι, εκεί που σε άλλες εποχές η Κίνα ήταν πολύ ανδροκρατούμενη για να ασχοληθεί έστω με τις γυναίκες, σήμερα μοιάζει υπερβολικά πολυάσχολη για να θυμηθεί την ύπαρξή τους.
ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου