ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η αγία οικογένεια

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Λεονάρντο Σάσα, ο ιταλός συγγραφέας το έργο του οποίου, εκτός από τη μεγάλη λογοτεχνική αξία του, προσφέρει και μια καίρια ανατομία της ζωής στη Σικελία, περιγράφει τη συνάντηση δύο αρχιτεκτόνων. Εχουν και οι δύο συνεργαστεί με μεγάλους κατασκευαστές σε δημόσια έργα.  

«Φήμες κυκλοφορούν πως έχεις βάλει βαθιά το χέρι στο βάζο με το μέλι» λέει ο ένας στον άλλον. 

Κι ο άλλος, χωρίς να τα χάσει: «Κι εσύ;» 

«Εγώ θα έλεγα πως όχι». 

Και ο πιο καπάτσος από τους δύο: «Με άλλα λόγια, εσύ είσαι ο πραγματικός κλέφτης. Στερείς από τα παιδιά σου». 

«Τι εννοείς;». 

Εξήγηση: «Γιατί τα δικά μου τα παιδιά τα έχουν τα εκατομμυριάκια τους, και μάλιστα σε ελβετικά φράγκα, σε ελβετικές τράπεζες. Τα δικά σου όμως;». 

Οπως θα έλεγε και ο δικός μας ηθικός φιλόσοφος κύριος Βουλγαράκης, η συμπόρευση νόμιμου και ηθικού είναι θέμα οπτικής γωνιάς.

Υποθέτω ότι με τον ίδιο τρόπο θα απαντούσαν και οι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων οι οποίοι, την περασμένη εβδομάδα, έκλεψαν την παράσταση της δημοκρατίας. Αν απειλούσαν ότι θα κατεβάσουν τα ρολά του Κοινοβουλίου, αν προπηλάκιζαν τους βουλευτές που τους είχαν κάποτε διορίσει δεν το έκαναν ούτε από απληστία ούτε από κακή πρόθεση. Απλώς, όπως ο σικελός αρχιτέκτονας, ήθελαν να τους θυμίσουν πως αυτό που μετράει πάνω απ' όλα στην κοινωνία είναι η οικογένεια.  

Και τους μιλούσαν τη γλώσσα που καταλάβαιναν: στο κάτω κάτω της γραφής, και οι εκπρόσωποι του έθνους δεν θα είχαν φτάσει εκεί που έφτασαν αν δεν σκέφτονταν πρώτα από όλα την οικογένειά τους. Πόσοι από αυτούς δεν βρίσκονται εκεί όπου βρίσκονται κληρονομικώ δικαιώματι; 

Η πολιτειακή συνείδηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από τον ενδιάμεσο χώρο, την ουδέτερη ζώνη, που επιτρέπει στις οικογένειες να συνυπάρχουν. Και ως γνωστόν, εκ παραδόσεως, στα μέρη μας στον ενδιάμεσο αυτό χώρο ελάχιστη σημασία δίνουμε, την ίδια που δίνουμε και στον δημόσιο χώρο των πόλεων, ή στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια που χρησιμεύουν για να παρκάρουμε τα οικογενειακά μας αυτοκίνητα.

Στα ιταλικά, ως γνωστόν, την οικογένεια τη λένε famiglia, λέξη η οποία, αν και καθαγιασμένη από την Εκκλησία, κουβαλάει τη σκοτεινή ιστορία μιας κοινωνικής οργάνωσης που ακούει στο όνομα Μαφία. 

Εμείς εδώ κάτω, ευτυχώς, δεν ξέρουμε από τέτοια. Οι οικογένειές μας είναι δημοκρατικών αντιλήψεων και ό,τι κάνουν το κάνουν εν ονόματι της δημοκρατίας.

  Οπου η δημοκρατία ορίζεται ως η διαπλοκή διαφόρων οικογενειακών συμφερόντων τα οποία, στο όνομα της οικογενειακής αλληλεγγύης, παρέχουν ασυλία στο αίσθημα της ατομικής ευθύνης.  

Οπως ο κουκουλοφόρος δεν θα κάψει ποτέ ούτε το αυτοκίνητο ούτε το σπίτι του πατέρα του αλλά το δημόσιο κτίριο που δεν ανήκει στην οικογένειά του, έτσι και οι Λυμπερόπουλοι και οι Φωτόπουλοι του κόσμου τούτου, όταν απειλούν με κοσμογονικές καταστροφές, τις οικογένειές τους θέλουν να προστατεύσουν. 

Οσο για τις άλλες οικογένειες, τις οικογένειες των ανέργων, ε, αυτές ας φρόντιζαν όσο ήταν καιρός, όπως ο σικελός αρχιτέκτονας. Εκεί πια είναι θέμα κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, ζητήματα τα οποία ξεπερνούν την αγιότητα της οικογένειας.