Tου Σεραφειμ Κωνσταντινιδη
serkon@otenet.gr
Παρακολουθήσαμε το ίδιο έργο πολλές φορές. Κάθε φορά που εκκρεμεί μία από τις δόσεις που περιμένει το ελληνικό Δημόσιο υπάρχει πολιτική κινητοποίηση. Τα μέτρα, οι μεταρρυθμίσεις, οι αυστηρές ποινές περισσεύουν. Η τρόικα είναι αυστηρή και το πολιτικό προσωπικό «τρέχει» να προλάβει τις εξελίξεις.
Και μετά; Μετά έρχεται η δόση και επιστρέφει η ήρεμη καθημερινότητα. Τα μέτρα μεταλλάσσονται σε βραχυπρόθεσμα, απλά να εισπραχθούν περισσότεροι φόροι, οι βαριές ποινές εξαντλούνται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, οι μεταρρυθμίσεις αναβάλλονται σε βάθος χρόνου. Αντί μείωσης προσωπικού στο Δημόσιο γίνονται σχεδόν 500 «εφεδρείες» και καταργούνται κρατικοί οργανισμοί που δεν… υπάρχουν. Οι δαπάνες που περικόπτονται είναι αυτές για επενδύσεις! Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν πάλι το μαγικό δακτυλίδι και γίνονται αόρατοι! Οπως ο μύθος που αναφέρεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα.
Ο Γύγης, ένας βοσκός από τη Λυδία, βρίσκει κάποια στιγμή (μετά από μια φυσική καταστροφή) ένα χρυσό δακτυλίδι. Το μαγικό δακτυλίδι τον έκανε αόρατο! Καθόταν με τους άλλους βοσκούς, έστριβε την πέτρα του δακτυλιδιού και γινόταν άφαντος . Οι άλλοι μιλούσαν γι’ αυτόν σαν να απουσίαζε.
Πώς θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη αυτή; Θα ήταν δίκαιος ή άδικος; Ο μύθος λέει ότι μάλλον ήταν άδικος, καθώς χρησιμοποίησε το μαγικό δακτυλίδι για να σκοτώσει τον βασιλιά (δημιουργό του κόσμου) και να κερδίσει τη βασίλισσα που συμβολίζει την ύλη.
Ο βοσκός γίνεται άδικος και ανεύθυνος, γιατί είναι αόρατος. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον βλέπουν και συνεπώς χωρίς να απειλείται με τιμωρία. Εχει τη δυνατότητα να μπαίνει στα ξένα σπίτια, να παίρνει ό,τι θέλει, να σκοτώνει ή να ευεργετεί κάποιον, να κάνει ό,τι ένας θεός στους ανθρώπους.
Με τον μύθο αυτόν, που αποδίδεται σε διάλογο του Σωκράτη με τον Γλαύκωνα που ήταν αδελφός του Πλάτωνα, τονίζεται ότι ο άνθρωπος δεν είναι δίκαιος από ευχαρίστηση αλλά από ανάγκη, επειδή απειλείται η τιμωρία, αλλά και επειδή αντιλαμβάνεται ότι έχει όφελος δεσμευόμενος από κανόνες ηθικής που τον προστατεύουν. Η ευθύνη όμως ανήκει σ’ αυτόν που επιλέγει αν θα ακολουθήσει τους κανόνες ή όχι. Και οι δικοί μας έχουν επιλέξει. Είναι εξουσιαστές που θέλουν να αρπάξουν τη βασίλισσα, επειδή μπορούν να είναι αόρατοι! Δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν κανόνες γιατί δεν κινδυνεύουν να τιμωρηθούν. Ούτε τώρα, που το κράτος έχει χρεοκοπήσει και η οικονομία βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, αισθάνονται την ανάγκη να σεβαστούν κανόνες, να αναλάβουν υποχρεώσεις.
Η απουσία υπεύθυνης στάσης από το πολιτικό προσωπικό επιβάλλει το κοινωνικό συμβόλαιο που χρειάζεται ο τόπος. Μια σύμβαση ευθύνης που θα δεσμεύει όλους να επιλέξουν, αλλά και να εφαρμόσουν με δικαιοσύνη, τα μέτρα που απαιτούνται για να ξεφύγει η χώρα από τη μακροχρόνια ύφεση. Στροφή στην ευθύνη, χωρίς τη φυγή που προσφέρει το μαγικό δακτυλίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου