Σοσιαλιστικό «Οσα παίρνει ο άνεμος»

Της Μαριλης Μαργωμενου

Ξεκίνησε με όρκους αγάπης, μετά ξέσπασε ο εμφύλιος, στο τέλος ήρθε η κρίση συνείδησης. Θα μπορούσε να ήταν το «Οσα παίρνει ο άνεμος», αν δεν ήταν η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, η οποία πλέον έχει εξελιχθεί σε υπερθέαμα σοσιαλιστικής φαντασίας - σαν κι αυτό που παίχτηκε το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας. 

Πριν δέσει η πλοκή, μάθαμε πως η Κ. Περλεπέ είναι πολύ δυσαρεστημένη. Απαιτεί «να σταματήσει το ράβε - ξήλωνε». Δεν πειράζει αν δεν ξέρετε ποια είναι η Κ. Περλεπέ - έτσι συμβαίνει με τους δεύτερους ρόλους, τουλάχιστον μέχρι τη νύχτα της απονομής όσκαρ στον β΄ γυναικείο. Ή μέχρι τη μέρα που θα στραβοπατήσει η ενζενί στον Εθνικό Κήπο, σαν τη Μαρία Θεοχάρη τότε που την κυνηγούσαν οι Αγανακτισμένοι, και θα πέσουν τα φώτα επάνω της. Πλέον, το πόδι της κ. Θεοχάρη είναι καλά. Τόσο καλά, που το χτυπά στο έδαφος. «Να μπει πάτος στο βαρέλι!» απαιτεί. Δεν αντέχουμε «να ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας»!

Ετσι κάπως άρχισε η Κ.Ο. να μυρίζει μπαρούτι. 

Ο κ. Μιχάλης Τζελέπης, κατευθείαν απ’ τα βουνά των Σερρών, αποφάνθηκε πως «στον πόλεμο πρέπει να πηγαίνεις με μπαρουτοκαπνισμένους». Με τύπους σαν τον Π. Ρήγα, π.χ., που σαν κυκλαδίτης μπουρλοτιέρης είπε πως «αργήσαμε να ντυθούμε στο χακί». Ή με βετεράνους, σαν την παλαιά σοσιαλιστική καραβάνα, τον Απ. Κακλαμάνη. «Αν πέσουμε», είπε, «θα πέσουμε όλοι. Σ’ αυτές τις μάχες δεν γλιτώνει κανείς».

«Σαιξπηρικά» ερωτήματα

Ηταν μπρος στο φάσμα του αφανισμού που ξέσπασε η σοσιαλιστική κρίση συνείδησης, η ίδια που παλιά ταλάνιζε τον Χ. Παπουτσή. Αυτή τη φορά, χτύπησε τον Ν. Σαλαγιάννη, τον συμπαθή κύριο απ’ την Καρδίτσα που διαλαλούσε πως δεν ψηφίζει το Μνημόνιο, αλλά τελικά έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. 

«Μήπως είμαστε δειλοί;» φώναξε ο βουλευτής με το ύφος που πρώτος λάνσαρε ο Σαίξπηρ στο «να ζει κανείς;». «Μήπως είμαστε διαπλεκόμενοι; Μήπως είμαστε μεγαλωμένοι σε θερμοκήπιο;». 

Και ενώ οι άλλοι βουλευτές αναρωτιούνταν μήπως είναι ικανός ο κ. Σαλαγιάννης να κάνει τα τρία λεπτά της ομιλίας του να μοιάζουν με αιώνες, εμφανίστηκε στο βάθος ο Χ. Μαγκούφης. Ο άνθρωπος απ’ τα Τρίκαλα που ανέδειξε την τρυφερή πλευρά του πρασινοφρουρού.

«Πρόεδρε!» είπε ο Χ. Μαγκούφης, «στη ΔΕΘ με έκανες να δακρύσω». 

Ο Γ. Παπανδρέου παρακολουθούσε με ύφος μπλαζέ, αφού είχε εισπράξει τους όρκους αιώνιας αγάπης της Ροδούλας Ζήση. «Πρόεδρε», του είχε πει εκείνη, «σ’ ευχαριστώ που διάλεξες το νησί μου στις Σποράδες για να πας διακοπές». 

Κι ενώ έμοιαζε η κ. Ζήση έτοιμη σ’ αυτή τη συνεδρίαση όλα να τα ζήσει, ο γραμματέας της Κ.Ο., ο Β. Εξαρχος, της έκοψε τη φόρα: «άντε Ροδούλα! Τελείωνε!» φώναξε. 

Αλλά ο πήχυς είχε ανέβει ψηλά. Ο κ. Μαγκούφης δεν είχε μόνο τον δυσοίωνο χρησμό του επιθέτου του να ξεπεράσει. «Αγαπητέ πρόεδρε», είπε με φωνή βαθύτερη απ’ της κ. Ζήση, «όπως λέει κι ο Καλδάρας που είναι κι αυτός απ’ τα Τρίκαλα, “συ μου χάραξες πορεία”!». 

Παρότι ο μυστακοφόρος κ. Μαγκούφης δεν τόλμησε να φτάσει μέχρι το «εσύ γλυκιά μου αμαρτία», πέτυχε το αδιανόητο: η φράση «θα φάμε τα μουστάκια μας» για πρώτη φορά στην ιστορία απέκτησε kinky περιεχόμενο! Ταιριαστό, πάντως με το «Οσα παίρνει ο άνεμος» - στο κάτω κάτω, κι αυτό αισθηματικό δράμα ήταν...

Ισως γι’ αυτό ο Π. Αντωνακόπουλος να αποτόλμησε την πρόταση «οι υπουργοί όταν καταθέτουν νομοσχέδιο να έρχονται σε φυσική επαφή με τους βουλευτές». Κι αν οι υπουργοί κοίταξαν τους βουλευτές κάπως τρομαγμένοι, τους επανέφερε η πρόταση του Μ. Τζελέπη. «Να έχουμε τον μισθό μας απ’ τη δουλειά μας και να κάνουμε πολιτικό έργο το απόγευμα», είπε λανσάροντας τη σουρεάλ ιδέα της βουλευτικής ημιαπασχόλησης. 

Οπότε, ποιος μπορεί να ψέξει τον Γ. Παπανδρέου που στην Κ.Ο. προτιμά το ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα; Στο τέλος της συνεδρίασης, ισχύει το κλασικό «αύριο είναι μια άλλη μέρα». Κυρίως γιατί στο ρόλο του Ρετ Μπάτλερ αυτοσχεδιάζουν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας. Και δεν το έχουν σε πολύ να εκστομίσουν την άλλη κλασική ατάκα: «ειλικρινά αγαπητή μου, δεν δίνω μια δεκάρα». Ή μία δραχμή, ή ένα ευρώ…