Πολίτες με ίσα δικαιώματα

Tου Aλεξη Παπαχελα

Οι Ελληνες πολιτικοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα είναι παιδιά του ίδιου ακριβώς Θεού με εκείνους που εργάζονται στο Δημόσιο. Μπορεί οι πρώτοι να μην είναι «πελάτες» τους, να μην έχουν ισχυρούς νταβατζήδες τύπου ΓΕΝΟΠ, αλλά είναι Ελληνες πολίτες με ίσα δικαιώματα. 

Τι έχει συμβεί, όμως; Από τον καιρό που ξεκίνησε η μεγάλη δημοσιονομική κρίση, οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις μισθών, αλλά δεν έχουν ζήσει το δράμα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι ζουν με τη μεγάλη αγωνία για το αν θα έχουν την δουλειά τους αύριο το πρωί. Ο ιδιωτικός τομέας κάνει τα κουμάντα του, κόβει, προσαρμόζεται, σφίγγεται. Οπως μου έλεγε κάποιος, οι οικογενειακές επιχειρήσεις κοντεύουν να γίνουν κυριολεκτικά... οικογενειακές.

Να είμαστε σαφείς. Υπάρχουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι εργάζονται σκληρά και στα όριά τους. Είναι απαράδεκτο ένας γιατρός σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή ένας αστυνομικός να πληρώνεται ελάχιστα και να βλέπει τον μισθό του να μειώνεται μαζί με τον μισθό ανθρώπων οι οποίοι πάνε στα γραφεία τους έτσι για το χάζι. Ολοι μας έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες για απίστευτους οργανισμούς, φορείς κ. λπ. οι οποίοι στεγάζουν υπαλλήλους χωρίς αντικείμενο. Πολλοί ξέρουμε ανθρώπους που έφυγαν πρόωρα από τον ΟΤΕ ή κάποια άλλη ΔΕΚΟ, ζουν με μια άνετη σύνταξη στα 50 κάτι τους και κάνουν και μια δουλειά με... αφορολόγητο εισόδημα. Τα παραδείγματα είναι πολλά και κοντινά και γι’ αυτό πλέον ο θυμός των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων είναι πολύ μεγάλος.

Οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Κανείς δεν θέλει να παγιδεύονται άνθρωποι στην ανεργία. Αυτή τη στιγμή, όμως, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει δυσανάλογα τη δημοσιονομική κρίση που οφείλεται στο σπάταλο και αδηφάγο κράτος. Χρειάζεται να υπάρξει μια ισορροπία και μια αίσθηση δικαιοσύνης. 

Την ώρα που κλείνουν επιχειρήσεις και εργαζόμενοι σε αυτές χάνουν τις δουλειές τους, δεν μπορεί να παραμένουν κηφήνες ή υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο στο Δημόσιο. 

Οι πολιτικοί οφείλουν να το αντιληφθούν και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Τους είναι, βέβαια, δύσκολο γιατί οι περισσότεροι έχουν χρόνια πολλά να νιώσουν τον κίνδυνο της απόλυσης...