ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δεν υπάρχει brain-drain. Υπάρχει brain-save.

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Με δυσφορία παρακολουθώ την προσπάθεια κάποιων συμπολιτών να παρασύρουν τους συμπολίτες εκείνους που κατάφεραν να αποδράσουν από την Ελλάδα και να τους πείσουν να γυρίσουν πίσω.  

Ενοχλούμαι πραγματικά όταν βλέπω πρωτοβουλίες που σκοπό έχουν να παρασύρουν τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό να επιστρέψουν στον ελληνικό βάλτο.

Φυσικά οι συμπολίτες που ξέφυγαν είναι πολύ έξυπνοι για να ξεγελαστούν από λουσάτες εκδηλώσεις και ντιζαινάτες αφίσες και φλάιερ (γι’ αυτό άλλωστε έφυγαν ιν δε φερστ πλέις) αλλά σε κάθε περίπτωση το να θέλεις να καταδικάσεις στη μοίρα σου αυτούς που κατάφεραν να απαλλαγούν από αυτή, νομίζω πως δεν είναι καθόλου σωστό. Όπως δεν είναι καθόλου σωστό να ονομάζεται brain–drain η σωτηρία συμπατριωτών που δεν ζουν πια στην Ελλάδα.

Γιατί αυτό που αποκαλούμε brain-drain δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα brain-save των ανθρώπων αυτών. Των ανθρώπων που σώθηκαν με ένα διαβατήριο και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.  

Είναι μια σωτηρία για όλους αυτούς που κατάφεραν να ζουν σε χώρες με μια κάποια αξιοκρατία, ανταποδοτικούς φόρους και εισφορές, καθαριότητα. 

Σε χώρες που η καινοτομία δεν είναι απλώς μια ωραία λέξη και που η προσπάθεια συνήθως ανταμοίβεται και τουλάχιστον δεν χλευάζεται. 

Σε χώρες που το να καταγγέλεις τον αντικοινωνικό συμπολίτη δεν είναι ρουφιανιά και το να είσαι συνεπής δεν είναι ντροπή.  

Σε χώρες που έχουν θέση στους παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά και τα σχολεία δεν είναι φροντιστήρια αργόσχολων – καταληψιών.  

Σε χώρες που τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς και οι ποδηλατόδρομοι για ποδηλάτες.  

Σε χώρες που η αναπηρία δε σημαίνει φυλάκιση κατ’ οικον.  

Σε χώρες που πληρώνονται και δουλεύουν όσο έχουν συμφωνήσει. Που οι υπερωρίες δεν είναι μια αφηρημένη, δύσκολο να προσδιοριστεί, έννοια. 

Σε χώρες που οι φράσεις «έλα μωρέ τώρα», «κάνε λίγο τα στραβά μάτια» και «ποιός θα το πάρει χαμπάρι;» δεν είναι έτοιμες να γίνουν κομμάτι του εθνικού ύμνου.  

Σε χώρες με κανόνες. Σε χώρες για ανθρώπους. 

Προφανώς η προσπάθεια να έρθουν πίσω αυτοί οι συμπατριώτες θα αποτυγχάνει, ειδικά όσο αυτοί που την κάνουν νομίζουν πως το πρόβλημα όσων έφυγαν ήταν απλώς το να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά. Λίγοι είναι τόσο τρελοί ώστε να επιστρέψουν σε μια χώρα που πραγματικό κουμάντο κάνουν οι τσαμπουκάδες και οι καταφερτζήδες ενώ οι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με τους κανόνες, παραμερίζονται.  

Λίγοι θα κάνουν το λάθος να γυρίσουν κάπου που η κυβέρνηση φοβάται (χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι κατά τα άλλα είναι ικανή) να βοηθήσει τη χώρα να μπει επιτέλους στον 21ο αιώνα, η αξιωματική αντιπολίτευση απειλεί με κατάλυση του πολιτεύματος και η υπόλοιπη αντιπολίτευση είναι ένα μείγμα ψεκασμού και κοινωνιοπάθειας. 

Λίγοι θα γυρίσουν σε μια χώρα που φοβάται το πλαστικό χρήμα, τις αγορές και τις συνδρομές στο διαδίκτυο, τις ανεμογεννήτριες, το 5G, τις κάμερες. 

Και ευτυχώς.

Γιατί, αν το καλοσκεφτείτε, το να μην επιστρέψουν στον ελληνικό βούρκο μπορεί να μας συμφέρει περισσότερο.

Θέλω να πω πως αντί να προσπαθούμε να καταστρέψουμε τις ζωές των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό κοροϊδεύοντάς τους για το πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, είναι καλύτερο να τους χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να καταφέρουμε και εμείς κάποια στιγμή να αποδράσουμε. Αντί να απλώνουμε το χέρι για να τους τραβήξουμε προς τα κάτω, να το απλώσουμε για να μας τραβήξουν εκείνοι προς τα πάνω. Αντί να τους καταδικάσουμε, να τους ζητήσουμε να μας σώσουν κι εμάς.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι καταλαβαίνω πως η ζήλια είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα που κανείς είναι δύσκολο να αποφύγει.  

Μπορούμε όμως να της αλλλάξουμε το πρόσημο. Μπορούμε από αρνητική ζήλεια να την κάνουμε θετική κι από το να ζητάμε από τους Έλληνες που ζουν επιτέλους σαν άνθρωποι στο εξωτερικό να γυρίσουν, να τους ζητήσουμε να ετοιμάσουν το έδαφος για να πάμε να τους συναντήσουμε. Να σωθούμε κι εμείς όπως κι εκείνοι.
Να αφήσουμε την αυτοκαταστρoφική χαιρεκακία της (αδύνατης) ανάσχεσης του brain drain και...

 να τους ακολουθήσουμε σε ένα ευεργετικό brain-save. Kαι μπράβο μας.