Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Έχουμε και λέμε:
Στο ασφαλιστικό η κυβέρνηση ξεχνάει εντελώς τα περί τρίτου πυλώνα και αντί για ασφαλιστική μεταρρύθμιση κάνει ένα παλαιοκομματικό σοβάτισμα με ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να ονομάζεται «έχει ο Θεός» επειδή φοβάται να συγκρουστεί με όσους επιμένουν ότι ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει.
Ο υπουργός Χρυσοχοϊδης, σα γυμνασιάρχης του Λυκείου Χαβαλέ*, καλεί τα τάγματα εφόδου του Ρουβίκωνα «να συμμορφωθούν γιατί αν δεν το κάνουν θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες». Κανονικά έπρεπε ήδη να αντιμετωπίζουν συνέπειες για όλα όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα, αλλά η μεγαλόθυμη κυβέρνηση μοιάζει να τους φοβάται και έτσι απλώς τους ζητά να γίνουν καλά παιδιά.
Η διευκόλυνση της ψήφου των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου και ζουν στο εξωτερικό, από τις εμβληματικές υποσχέσεις της κυβέρνησης, μεταμορφώνεται σε ελάχιστη διευκόλυνση και για λίγους, επειδή η κυβέρνηση φοβάται να συγκρουστεί με τα κόμματα της αντιπολίτευσης που αν ήταν στο χέρι τους δεν θα είχε κανείς Έλληνας δικαιώμα ψήφου.
Μπροστά στον κίνδυνο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου ποδοσφαιρική ομάδα με πολλούς οπαδούς, η κυβέρνηση αλλάζει τον νόμο. Προφανώς επειδή φοβάται τις ομάδες που έχουν πολλούς οπαδούς και τους προέδρους τους.
Για το ίδιο λόγο (και φόβο) ο γραμματέας της ΚΟ της Νέας της Δημοκρατίας, του κόμματος που εξελέγη υποσχόμενο να επαναφέρει τη νομιμότητα και την τάξη, ζητά να μη διωχθούν οι οπαδοί-τραμπούκοι που εισέβαλαν και βανδάλισαν το κτίριο στο οποίο βρίσκονται τα γραφεία του.
Η αποφασισμένη και έχουσα εξαντλήσει κάθε περιθώριο διαλόγου κυβέρνηση παγώνει την κατασκευή κλειστών κέντρων κράτησης για να κάνει διάλογο (ναι, αυτόν που είχε εξαντλήσει) φοβισμένη από τις αντιδράσεις κάποιων νησιωτών και του περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου που μιλάει για «αιτία πολέμου». Όπως φαίνεται η κυβέρνηση φοβάται τους εκβιασμούς και υποκύπτει εύκολα.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξακολουθούν να είναι έρμαιο στις ορέξεις των συνδικαλιστών και απεργούν χωρίς προσωπικό ασφαλείας, ενώ λίγοι συμπολίτες εξακολουθούν να είναι αρκετοί για να κλείσουν οι δρόμοι της πόλης. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας, πριν λίγες ημέρες, σε σχετική ερώτηση αναφέρθηκε σε νομοθετική ρύθμιση που θα περιορίζει τις διαδηλώσεις των 30-40 ατόμων. Όπως φαίνεται, η κυβέρνηση φοβαται να τα βάλει με τα 1000 και 5000 άτομα, που εκμεταλλευόμενα τον φόβο της κυβέρνησης θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι γουστάρουν σε μια πόλη 5.000.000.
Οι απεργίες εξαγγέλονται (και πραγματοποιούνται) χωρίς την έγκριση του απαιτούμενου από τον νόμο ποσοστό του 51% των εργαζόμενων. Η κυβέρνηση μπορεί να έφερε τη σχετική νομοθεσία αλλά φοβάται να την εφαρμόσει μη και στεναχωρήσει τους νταβατζήδες του συνδικαλισμού.
Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που η κυβέρνηση αγνόησε και τις προεκλογικές της υποσχέσεις και την εντολή των ψηφοφόρων της και τους νόμους που η ίδια ψήφισε και (το πιο σημαντικό από όλα) τις ανάγκες της χώρας, επειδή τα στελέχη της και ο πρωθυπουργός φοβούνται να κάνουν αυτό που και οι ίδιοι ισχυρίζονταν προεκλογικά ότι πρέπει να γίνει. Είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που η κυβέρνηση, η οποία ψηφίστηκε για να κάνει μεταρρυθμίσεις, προτιμά τον ρόλο του διαχειριστή ο οποίος θα προσπαθήσει με μερεμέτια να βγάλει την τετραετία.
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν σκεφτούμε πως μιλάμε για τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης. Τους μήνες εκείνους που υποτίθεται πως υπάρχει μια κάποια ορμή και η «κυβερνητική κόπωση» (ή όπως αλλιώς χαριτωμένα ονομάζεται η απροθυμία διακυβέρνησης) δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνιση της.
Δεν ξέρω γιατί η κυβέρνηση φοβάται τόσο πολύ να κυβερνήσει και να συγκρουστεί με τους φορείς της συντήρησης και της ακινησίας που εδώ και χρόνια έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια πορεία επιταχυνόμενης σήψης.
Στο ασφαλιστικό η κυβέρνηση ξεχνάει εντελώς τα περί τρίτου πυλώνα και αντί για ασφαλιστική μεταρρύθμιση κάνει ένα παλαιοκομματικό σοβάτισμα με ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να ονομάζεται «έχει ο Θεός» επειδή φοβάται να συγκρουστεί με όσους επιμένουν ότι ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει.
Ο υπουργός Χρυσοχοϊδης, σα γυμνασιάρχης του Λυκείου Χαβαλέ*, καλεί τα τάγματα εφόδου του Ρουβίκωνα «να συμμορφωθούν γιατί αν δεν το κάνουν θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες». Κανονικά έπρεπε ήδη να αντιμετωπίζουν συνέπειες για όλα όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα, αλλά η μεγαλόθυμη κυβέρνηση μοιάζει να τους φοβάται και έτσι απλώς τους ζητά να γίνουν καλά παιδιά.
Η διευκόλυνση της ψήφου των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα ψήφου και ζουν στο εξωτερικό, από τις εμβληματικές υποσχέσεις της κυβέρνησης, μεταμορφώνεται σε ελάχιστη διευκόλυνση και για λίγους, επειδή η κυβέρνηση φοβάται να συγκρουστεί με τα κόμματα της αντιπολίτευσης που αν ήταν στο χέρι τους δεν θα είχε κανείς Έλληνας δικαιώμα ψήφου.
Μπροστά στον κίνδυνο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου ποδοσφαιρική ομάδα με πολλούς οπαδούς, η κυβέρνηση αλλάζει τον νόμο. Προφανώς επειδή φοβάται τις ομάδες που έχουν πολλούς οπαδούς και τους προέδρους τους.
Για το ίδιο λόγο (και φόβο) ο γραμματέας της ΚΟ της Νέας της Δημοκρατίας, του κόμματος που εξελέγη υποσχόμενο να επαναφέρει τη νομιμότητα και την τάξη, ζητά να μη διωχθούν οι οπαδοί-τραμπούκοι που εισέβαλαν και βανδάλισαν το κτίριο στο οποίο βρίσκονται τα γραφεία του.
Η αποφασισμένη και έχουσα εξαντλήσει κάθε περιθώριο διαλόγου κυβέρνηση παγώνει την κατασκευή κλειστών κέντρων κράτησης για να κάνει διάλογο (ναι, αυτόν που είχε εξαντλήσει) φοβισμένη από τις αντιδράσεις κάποιων νησιωτών και του περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου που μιλάει για «αιτία πολέμου». Όπως φαίνεται η κυβέρνηση φοβάται τους εκβιασμούς και υποκύπτει εύκολα.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξακολουθούν να είναι έρμαιο στις ορέξεις των συνδικαλιστών και απεργούν χωρίς προσωπικό ασφαλείας, ενώ λίγοι συμπολίτες εξακολουθούν να είναι αρκετοί για να κλείσουν οι δρόμοι της πόλης. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πέτσας, πριν λίγες ημέρες, σε σχετική ερώτηση αναφέρθηκε σε νομοθετική ρύθμιση που θα περιορίζει τις διαδηλώσεις των 30-40 ατόμων. Όπως φαίνεται, η κυβέρνηση φοβαται να τα βάλει με τα 1000 και 5000 άτομα, που εκμεταλλευόμενα τον φόβο της κυβέρνησης θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι γουστάρουν σε μια πόλη 5.000.000.
Οι απεργίες εξαγγέλονται (και πραγματοποιούνται) χωρίς την έγκριση του απαιτούμενου από τον νόμο ποσοστό του 51% των εργαζόμενων. Η κυβέρνηση μπορεί να έφερε τη σχετική νομοθεσία αλλά φοβάται να την εφαρμόσει μη και στεναχωρήσει τους νταβατζήδες του συνδικαλισμού.
Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που η κυβέρνηση αγνόησε και τις προεκλογικές της υποσχέσεις και την εντολή των ψηφοφόρων της και τους νόμους που η ίδια ψήφισε και (το πιο σημαντικό από όλα) τις ανάγκες της χώρας, επειδή τα στελέχη της και ο πρωθυπουργός φοβούνται να κάνουν αυτό που και οι ίδιοι ισχυρίζονταν προεκλογικά ότι πρέπει να γίνει. Είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που η κυβέρνηση, η οποία ψηφίστηκε για να κάνει μεταρρυθμίσεις, προτιμά τον ρόλο του διαχειριστή ο οποίος θα προσπαθήσει με μερεμέτια να βγάλει την τετραετία.
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν σκεφτούμε πως μιλάμε για τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης. Τους μήνες εκείνους που υποτίθεται πως υπάρχει μια κάποια ορμή και η «κυβερνητική κόπωση» (ή όπως αλλιώς χαριτωμένα ονομάζεται η απροθυμία διακυβέρνησης) δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνιση της.
Δεν ξέρω γιατί η κυβέρνηση φοβάται τόσο πολύ να κυβερνήσει και να συγκρουστεί με τους φορείς της συντήρησης και της ακινησίας που εδώ και χρόνια έχουν οδηγήσει τη χώρα σε μια πορεία επιταχυνόμενης σήψης.
Δεν ξέρω γιατί το μόνο που φαίνεται διατεθειμένη να κάνει είναι να παρακολουθεί τη σήψη αυτή ή (στην καλύτερη περίπτωση) να αποπειραθεί να την καθυστερήσει λίγο.
Ξέρω όμως ότι δεν εξελέγη γι’ αυτό.
Ξέρω ότι οι ευκαιρίες να έρθει η Ελλάδα κοντά στις χώρες της Δύσης και να μην παραμείνει ο φτωχός συγγενής και ο ζήτουλας της Ευρωπαϊκής Ένωσης τελειώνουν.
Ξέρω όμως ότι δεν εξελέγη γι’ αυτό.
Ξέρω ότι οι ευκαιρίες να έρθει η Ελλάδα κοντά στις χώρες της Δύσης και να μην παραμείνει ο φτωχός συγγενής και ο ζήτουλας της Ευρωπαϊκής Ένωσης τελειώνουν.
Ξέρω ότι η υπομονή εκείνων των κατοίκων που θα ήθελαν να ζουν σε μια χώρα που προχωράει μπροστα με ρυθμό γρηγορότερο ή ίσο με τον ρυθμό των προπορευόμενων χωρών (μια χώρα που να μην απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την κορυφή δηλαδή) εξαντλείται.
Ξέρω ότι η ανάγκη να ξεκολλήσουμε από τον παλαιοελληνικό βούρκο είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία κάποιων μεγαλοστελεχών της Νέας της Δημοκρατίας να ξαπλώσουν αναπαυτικά στις λάσπες του.
Γι αυτό καλά θα κάνουν τα στελέχη της κυβέρνησης, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, να αλλάξουν τις λερωμένες πάνες τους και αν είναι δυνατόν να τις πετάξουν εντελώς, να φορέσουν κανονικά εσώρουχα και να κυβερνήσουν.
Γι αυτό καλά θα κάνουν τα στελέχη της κυβέρνησης, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, να αλλάξουν τις λερωμένες πάνες τους και αν είναι δυνατόν να τις πετάξουν εντελώς, να φορέσουν κανονικά εσώρουχα και να κυβερνήσουν.
Εκτός αν...
απλώς δεν μπορούν.
Εκτός αν δεν είναι μόνο φοβισμένοι αλλά είναι και ανίκανοι. Και μπράβο τους.
*αν δεν γνωρίζετε ποιό είναι το ξακουστό Λύκειο Χαβαλέ, σας οικτίρω για την φτωχή κινηματογραφική σας παιδεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου