Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι αυτό που έλειπε
από τη δημόσια εκπαίδευση ήταν ένα τμήμα Μουσειολογίας στην Eδεσσα.
Μπορεί να πιστεύει ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για πτυχιούχους
Κινηματογράφου Φλωρίνης.
Θα είχε, όμως, αξία να συζητηθεί το περιεχόμενο της γαβρόγλειας επέμβασης στην Παιδεία όχι μόνο του, αλλά σε συνδυασμό με τις μεθόδους θέσπισής του.
Θα είχε αξία να δει τις τεχνικές διακυβέρνησης –δηλαδή εξουσίας– που επιστρατεύτηκαν για να συνταχθεί και να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο. Θα είχε αξία, γιατί στην εφαρμοσμένη πολιτική, και όχι στα σκάνδαλα, κατοικεί το πραγματικό «ήθος», το οποίο φτάσαμε να συζητάμε ως κεντρικό προεκλογικό ζήτημα.
Ο υπουργός Παιδείας το βράδυ της περασμένης Τρίτης κατέθεσε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο χιλίων εκατόν είκοσι σελίδων, που επρόκειτο την επομένη το πρωί να αρχίσει να συζητείται στην επιτροπή. Στις διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης, κάγχασε λέγοντας ότι έπρεπε, μάλλον, να τους βρει ο ίδιος βοηθούς ανάγνωσης για να προλάβουν να το διαβάσουν.
Ο πρόεδρος της συνόδου των πρυτάνεων και ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας καταγγέλλουν ότι δεν εκλήθησαν καν να εκφράσουν τις θέσεις τους στην κοινοβουλευτική επιτροπή. Πρύτανης που ανήκει στους διαφωνούντες κατήγγειλε ότι κλήθηκε με νυχτερινό φαξ.
Η επιβολή της υπουργικής αυθεντίας είχε επιχειρηθεί και πριν από την κατάθεση του νόμου, προκειμένου, όπως κατήγγειλαν ορισμένες διοικήσεις πανεπιστημίων, να δεχθούν τη συγχώνευση με τα ΤΕΙ. Το ίδιο συγκεντρωτικό πνεύμα αποτυπώνεται και στην κατάργηση της σχετικής διοικητικής αυτονομίας των Πειραματικών Σχολείων.
Σωστό ή λάθος, το γαβρόγλειο εκπαιδευτικό σχέδιο επιβλήθηκε με αυτούς τους τρόπους: συγκεντρωτισμός υπέρ του υπουργείου· χλευασμός και αποκλεισμός της διαφωνίας· ευκαιριακή νομοθέτηση με πελατειακές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Και όλα αυτά με αυτουργό ένα κυβερνητικό στέλεχος που δεν έχει καν ίδιον εκλογικό συμφέρον – που έχει ανακοινώσει ότι δεν σκοπεύει να επιδιώξει τη συνέχιση της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Κάποιες φιλοκυβερνητικές φωνές λένε ότι το ζήτημα Πολάκη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις.
Οντως, ο Πολάκης προσφέρεται για μαύρη φαντασμαγορία. Προσφέρεται για εύκολο σκανδαλισμό. Είναι όμως, λόγω της εγγενούς υπερβολής του, εξίσου εύκολο να τον παρουσιάζει κανείς σαν μοναχικό αντιπαράδειγμα – σαν όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό και μάλλον άσχετο, όπως έλεγαν, με το «ήθος του ΣΥΡΙΖΑ».
Αν υπάρχει τέτοιο συλλογικό ήθος, πού αλλού πρέπει να το αναζητήσει κάποιος, παρά στο Κοινοβούλιο; Πού αλλού παρά...
στην αυταρέσκεια ενός κλειστού συστήματος που δεν αναζητεί συναίνεση ούτε όταν εγκαθιστά νέο τοπίο στα πανεπιστήμια;
Ο Γαβρόγλου δεν είναι από τα Σφακιά.
Ο πολακισμός του είναι χωρίς αψάδα.
Θα είχε, όμως, αξία να συζητηθεί το περιεχόμενο της γαβρόγλειας επέμβασης στην Παιδεία όχι μόνο του, αλλά σε συνδυασμό με τις μεθόδους θέσπισής του.
Θα είχε αξία να δει τις τεχνικές διακυβέρνησης –δηλαδή εξουσίας– που επιστρατεύτηκαν για να συνταχθεί και να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο. Θα είχε αξία, γιατί στην εφαρμοσμένη πολιτική, και όχι στα σκάνδαλα, κατοικεί το πραγματικό «ήθος», το οποίο φτάσαμε να συζητάμε ως κεντρικό προεκλογικό ζήτημα.
Ο υπουργός Παιδείας το βράδυ της περασμένης Τρίτης κατέθεσε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο χιλίων εκατόν είκοσι σελίδων, που επρόκειτο την επομένη το πρωί να αρχίσει να συζητείται στην επιτροπή. Στις διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης, κάγχασε λέγοντας ότι έπρεπε, μάλλον, να τους βρει ο ίδιος βοηθούς ανάγνωσης για να προλάβουν να το διαβάσουν.
Ο πρόεδρος της συνόδου των πρυτάνεων και ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας καταγγέλλουν ότι δεν εκλήθησαν καν να εκφράσουν τις θέσεις τους στην κοινοβουλευτική επιτροπή. Πρύτανης που ανήκει στους διαφωνούντες κατήγγειλε ότι κλήθηκε με νυχτερινό φαξ.
Η επιβολή της υπουργικής αυθεντίας είχε επιχειρηθεί και πριν από την κατάθεση του νόμου, προκειμένου, όπως κατήγγειλαν ορισμένες διοικήσεις πανεπιστημίων, να δεχθούν τη συγχώνευση με τα ΤΕΙ. Το ίδιο συγκεντρωτικό πνεύμα αποτυπώνεται και στην κατάργηση της σχετικής διοικητικής αυτονομίας των Πειραματικών Σχολείων.
Σωστό ή λάθος, το γαβρόγλειο εκπαιδευτικό σχέδιο επιβλήθηκε με αυτούς τους τρόπους: συγκεντρωτισμός υπέρ του υπουργείου· χλευασμός και αποκλεισμός της διαφωνίας· ευκαιριακή νομοθέτηση με πελατειακές τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Και όλα αυτά με αυτουργό ένα κυβερνητικό στέλεχος που δεν έχει καν ίδιον εκλογικό συμφέρον – που έχει ανακοινώσει ότι δεν σκοπεύει να επιδιώξει τη συνέχιση της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Κάποιες φιλοκυβερνητικές φωνές λένε ότι το ζήτημα Πολάκη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις.
Οντως, ο Πολάκης προσφέρεται για μαύρη φαντασμαγορία. Προσφέρεται για εύκολο σκανδαλισμό. Είναι όμως, λόγω της εγγενούς υπερβολής του, εξίσου εύκολο να τον παρουσιάζει κανείς σαν μοναχικό αντιπαράδειγμα – σαν όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό και μάλλον άσχετο, όπως έλεγαν, με το «ήθος του ΣΥΡΙΖΑ».
Αν υπάρχει τέτοιο συλλογικό ήθος, πού αλλού πρέπει να το αναζητήσει κάποιος, παρά στο Κοινοβούλιο; Πού αλλού παρά...
στην αυταρέσκεια ενός κλειστού συστήματος που δεν αναζητεί συναίνεση ούτε όταν εγκαθιστά νέο τοπίο στα πανεπιστήμια;
Ο Γαβρόγλου δεν είναι από τα Σφακιά.
Ο πολακισμός του είναι χωρίς αψάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου