τη Μακεδονία τώρα
τηνε παίζω ένα παρά
βίβα, τα φαρμάκια πιέστα στίβα
δυόμισυ χιλιάδες χρόνια
λες και κάνανε φτερά
Πάνε, όσα έρθουν κι όσα πάνε
που θα βρούμε τέτοιο βράδυ
στη ζωή μας τη ρηχή
δώσε το όνομα καρέκλα σώσε
μου επήρανε τα ρέστα
και μ’ αφήσανε ταπί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου