Το 2015, όταν ο κ. Τσίπρας κατήργησε τα
θαλάσσια σύνορα της χώρας και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, το κέντρο
της Αθήνας και διάφορες άλλες περιοχές πλημμύρισαν πρόσφυγες και
μετανάστες, το ανθρωπιστικό παραμύθι επαναλάμβανε το ίδιο μοτίβο.
«Περαστικοί είναι οι άνθρωποι, κάνετε λίγη υπομονή, αφήστε τους να
λιαστούν εν ειρήνη στην πλατεία Βικτωρίας και μετά θα εξαερωθούν».
Σε αντίθεση με τα θαλάσσια σύνορά μας, τα χερσαία δεν καταργήθηκαν, οι βόρειοι γείτονές μας τα έκλεισαν και έτσι οδηγηθήκαμε στην καταισχύνη της Ειδομένης. Καταισχύνη για τους ταλαίπωρους φυγάδες του αραβικού κόσμου, καταισχύνη και για τη χώρα, που δεν μπορούσε να διασφαλίσει τη διακίνηση των αγαθών μέσω της πολυδιαφημισμένης σιδηροδρομικής γραμμής. Κάποια στιγμή είχαν κυκλοφορήσει φήμες πως η αριστεροδέξια κυβέρνησή μας σκόπευε να ανταλλάξει μετανάστες με χρέος: Η Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχθεί περισσότερους μετανάστες από όσους άντεχε, αρκεί να της διέγραφαν μέρος του χρέους της. Ζητιάνοι είμαστε, αλλά δεν χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Η πρόταση θεωρήθηκε μάλλον ανήθικη ακόμη και για τους κυνικούς κυβερνήτες μας, εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από την πιο ορθολογική οργάνωση των κέντρων φιλοξενίας. Ηρθε και η συμφωνία με την Τουρκία και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν.
Τα χρήματα που μας έδιναν οι εταίροι μας για τη φιλοξενία κάπου περιφέρονταν ασκόπως, τα κέντρα, όπως η Μόρια, ξεχείλιζαν διότι η Αριστερά της Αριστεράς μας επέμενε ότι δεν πρέπει να αλλάξει ο νόμος που επιτρέπει την έφεση στην απόρριψη χορήγησης ασύλου, συνωστισμός, έκρηξη βίας, βιασμοί και σκοτωμοί. Εν τω μεταξύ, στο κέντρο της Αθήνας οι περίφημες ΜΚΟ εκμεταλλεύονται την κρίση και νοικιάζουν διαμερίσματα για να φιλοξενούν μικρά χωριά και τζαμιά σε κάτι τετραγωνικά. Και όποιος τολμάει να μιλήσει για αλλοίωση της κοινωνικής σύνθεσης είναι ρατσιστής.
Το νέο παραμύθι είναι οι «δευτερογενείς μετακινήσεις» – όποτε ο Τσίπρας μαθαίνει μια καινούργια λέξη, νομίζει ότι ανακαλύπτει τον κόσμο. «Υπάρχει δίλημμα πιο σοβαρό από τις δευτερογενείς μετακινήσεις για την Ευρώπη. Το δίλημμα είναι ποια Ευρώπη θέλουμε», είπε στη συνέντευξή του στους FT. Σε απλά ελληνικά...
η χώρα μας δεν έχει πρόβλημα να πάρει πίσω μετανάστες που έχουν ήδη προωθηθεί στη Γερμανία. Με το αζημίωτο, λένε οι κακόγλωσσοι. Τώρα που έρχεται η ανάπτυξη χρειαζόμαστε εργατικά χέρια. Και βέβαια όσο πιο ανοικτά τα σύνορα, τόσο το καλύτερο για όλους.
Δεν ξέρω ποια Ευρώπη θέλει ο Τσίπρας. Υποθέτω ότι ούτε ο ίδιος ξέρει. Ξέρω όμως ποια Ευρώπη δεν θέλω: μια Ευρώπη που βλέπει τη Μεσόγειο να μεταμορφώνεται αργά αλλά σταθερά σε αραβική θάλασσα. Θα επανέλθω.
Σε αντίθεση με τα θαλάσσια σύνορά μας, τα χερσαία δεν καταργήθηκαν, οι βόρειοι γείτονές μας τα έκλεισαν και έτσι οδηγηθήκαμε στην καταισχύνη της Ειδομένης. Καταισχύνη για τους ταλαίπωρους φυγάδες του αραβικού κόσμου, καταισχύνη και για τη χώρα, που δεν μπορούσε να διασφαλίσει τη διακίνηση των αγαθών μέσω της πολυδιαφημισμένης σιδηροδρομικής γραμμής. Κάποια στιγμή είχαν κυκλοφορήσει φήμες πως η αριστεροδέξια κυβέρνησή μας σκόπευε να ανταλλάξει μετανάστες με χρέος: Η Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχθεί περισσότερους μετανάστες από όσους άντεχε, αρκεί να της διέγραφαν μέρος του χρέους της. Ζητιάνοι είμαστε, αλλά δεν χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Η πρόταση θεωρήθηκε μάλλον ανήθικη ακόμη και για τους κυνικούς κυβερνήτες μας, εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από την πιο ορθολογική οργάνωση των κέντρων φιλοξενίας. Ηρθε και η συμφωνία με την Τουρκία και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν.
Τα χρήματα που μας έδιναν οι εταίροι μας για τη φιλοξενία κάπου περιφέρονταν ασκόπως, τα κέντρα, όπως η Μόρια, ξεχείλιζαν διότι η Αριστερά της Αριστεράς μας επέμενε ότι δεν πρέπει να αλλάξει ο νόμος που επιτρέπει την έφεση στην απόρριψη χορήγησης ασύλου, συνωστισμός, έκρηξη βίας, βιασμοί και σκοτωμοί. Εν τω μεταξύ, στο κέντρο της Αθήνας οι περίφημες ΜΚΟ εκμεταλλεύονται την κρίση και νοικιάζουν διαμερίσματα για να φιλοξενούν μικρά χωριά και τζαμιά σε κάτι τετραγωνικά. Και όποιος τολμάει να μιλήσει για αλλοίωση της κοινωνικής σύνθεσης είναι ρατσιστής.
Το νέο παραμύθι είναι οι «δευτερογενείς μετακινήσεις» – όποτε ο Τσίπρας μαθαίνει μια καινούργια λέξη, νομίζει ότι ανακαλύπτει τον κόσμο. «Υπάρχει δίλημμα πιο σοβαρό από τις δευτερογενείς μετακινήσεις για την Ευρώπη. Το δίλημμα είναι ποια Ευρώπη θέλουμε», είπε στη συνέντευξή του στους FT. Σε απλά ελληνικά...
η χώρα μας δεν έχει πρόβλημα να πάρει πίσω μετανάστες που έχουν ήδη προωθηθεί στη Γερμανία. Με το αζημίωτο, λένε οι κακόγλωσσοι. Τώρα που έρχεται η ανάπτυξη χρειαζόμαστε εργατικά χέρια. Και βέβαια όσο πιο ανοικτά τα σύνορα, τόσο το καλύτερο για όλους.
Δεν ξέρω ποια Ευρώπη θέλει ο Τσίπρας. Υποθέτω ότι ούτε ο ίδιος ξέρει. Ξέρω όμως ποια Ευρώπη δεν θέλω: μια Ευρώπη που βλέπει τη Μεσόγειο να μεταμορφώνεται αργά αλλά σταθερά σε αραβική θάλασσα. Θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου