Του Χρήστου Χωμενίδη
Καταμεσίς του χειμώνα του 2016, η πολιτική κατάσταση στην ωραία μας πατρίδα παρουσιάζεται ως εξής:
Ο Σύριζα –απ’τις προπαρασκευαστικές κιόλας ενέργειες εφαρμογής του μνημονίου του–
έχει αποξενωθεί μέχρις εχθρότητας από τους ελεύθερους επαγγελματίες,
τους αγρότες και τους μη κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Ποιώντας την
ανάγκη φιλοτιμία, προσδίδει στην παραπάνω ρήξη αριστερό χαρακτήρα.
Παρουσιάζει το "κίνημα της γραββάτας" σαν αντίδραση των πλουσίων ενάντια
στη φτωχολογιά, την οποίαν ο ίδιος δήθεν υπερασπίζεται. Φτάνει σε
σημείο να κολλάει στους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής τη ρετσινιά των
ταξικά αστοιχείωτων εργατών, που δεν μπορούν να αντιληφθούν το αληθινό
συμφέρον τους.
Προφανώς ο Σύριζα έχει προς το παρόν
αποφασίσει να στηριχτεί στις τρεις πληθυσμιακές κατηγορίες που τον
στήριξαν μέχρι στιγμής με τη μεγαλύτερη ζέση. Στους δημόσιους
υπάλληλους.
Στους συνταξιούχους.
Στους άνεργους.
Έχει –θα είκαζε κανείς– μετρήσει τα κουκιά τους. Ξέρει ότι τού αρκούν για να κερδίζει εκλογές.
Έλα όμως που στην εύνοιά του προς τους
παραπάνω αποκλείεται μάλλον να συγκατανεύσουν οι "θεσμοί". Οι δανειστές
και άρα κηδεμόνες μας. Δεν είναι, εξάλλου αντικειμενικά εφικτό να
επιμείνει η ίδια η κυβέρνηση στον κρατικισμό παρά για ελάχιστα ακόμα
χρόνια. Φορολογώντας εξοντωτικά τον ιδιωτικό προκειμένου να σιτίζει τον
δημόσιο τομέα, θα προκαλέσει νομοτελειακά πλήρη παραγωγική και
εισπρακτική αποτελμάτωση και κοινωνική έκρηξη.
Εάν τώρα ο Σύριζα ενδώσει εμπράκτως
στο ρεαλισμό και θίξει τα κεκτημένα δημόσιων υπαλλήλων και συνταξιούχων,
θα τους στρέψει κι εκείνους εναντίον του. Δίχως ελπίδα να κερδίσει με
το μέρος του όσους έχει ήδη χάσει, το δυναμικότερο δηλαδή τμήμα του
πληθυσμού. Θα του απομείνουν ως δεξαμενή ψήφων μονάχα οι απελπισμένοι.
Οι πολίτες που βρίσκονται –ή αισθάνονται– στο περιθώριο. Οι απελπισμένοι ωστόσο έλκονται από πολύ πιο ακραίες πολιτικές δυνάμεις.
Εάν αντιθέτως ο Σύριζα επιλέξει να
μείνει σφιχταγκαλιασμένος με τη δημοσιοϋπαλληλία και με τους
συνταξιούχους, θα τα σπάσει λίαν συντόμως με τους "θεσμούς". Θα
επαναλάβει τις θεαματικές πιρουέτες του καλοκαιριού του 2015 και η
Ελλάδα θα οδηγηθεί σε νέες κάλπες. Στις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας είτε θα
ηττηθεί και θα επιστρέψει στη μαχητική αντιπολίτευση, που του ταιριάζει
απείρως περισσότερο από την υπεύθυνη διακυβέρνηση. Είτε θα κερδίσει,
οπότε τι;
Θα μετατρέψει ξανά το "ΟΧΙ" σε "ΝΑΙ" και θα εφαρμόσει
επιτέλους το μνημόνιο; Ή θα ενδώσει άραγε στον πειρασμό να οδηγήσει την
κατάσταση στα άκρα; Να ολοκληρώσει με κάθε κόστος το επαναστατικό όραμα
της εφηβείας του;
Το παιχνίδι για την Νέα Δημοκρατία έχει εξίσου πολλές μεταβλητές.
Η δυναμική που δημιουργήθηκε με την
αλλαγή ηγεσίας θα έπαιρνε ενδεχομένως μορφή χιονοστιβάδας εφόσον ο
Σύριζα αποφάσιζε να γραπωθεί στην εξουσία με κάθε κόστος, για όσο
μεγαλύτερο διάστημα μπορούσε. Τότε μάλιστα. Ύστερα από δύο ή τρία χρόνια
σκληρών μνημονιακών μέτρων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έμπαινε στο Μέγαρο
Μαξίμου καλπάζοντας, για να εγκαινιάσει μια καινούργια εποχή.
Γιατί
όμως ο Αλέξης Τσίπρας να του κάνει τέτοιο δώρο; Ποιος Έλληνας
πρωθυπουργός, εδώ και δεκαετίες, ανέλαβε τον ρόλο του αποδιοπομπαίου
τράγου προς όφελος του διαδόχου του;
Το λογικό είναι ο Τσίπρας να προκαλέσει
εκλογές όσο ακόμα θεωρεί ότι μπορεί να παίξει τον Μητσοτάκη στα ίσα. Και
τότε στον Κυριάκο θα τεθεί το δίλημμα:
Να εξαγγείλει απερίφραστα ένα πρόγραμμα
ανόρθωσης της χώρας που θα περιλαμβάνει ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις,
σαρωτικές για τα συντεχνιακά συμφέροντα, αναδιατακτικές της κοινωνίας
της ίδιας;
Να απαλλάξει, για παράδειγμα, τους πολίτες από τον άχθο των
ασφαλιστικών εισφορών μη εξασφαλίζοντάς τους όμως τίποτα πέραν μιας
βασικής, "εθνικής", σύνταξης;
Να χαμηλώσει δραματικά τους φόρους,
συρρικνώνοντας παράλληλα το κράτος και τις "δωρεάν" υπηρεσίες που εκείνο
προσφέρει;
Πόσοι άραγε συμπολίτες μας θα δέχονταν να στερηθούν τα
παιδιά τους την ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση με αντάλλαγμα
μια ευνοϊκότερη φορολογική αντιμετώπιση;
Είναι έτοιμοι οι Έλληνες να
εγκαταλείψουν όσα εκ γενετής θεωρούν αυτονόητα;
Ή θα έπρεπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να
υιοθετήσει μια ηπιότερη ρητορική;
Να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιων -κρίσιμων
για το εκλογικό αποτέλεσμα- κοινωνικών ομάδων; Να υποδυθεί –όπως σχεδόν
ανεξαιρέτως οι προκάτοχοι του–
πως ομελέτες φτιάχνονται και χωρίς να σπάσουν αβγά;
Να αναβάλει την
μεταρρυθμιστική ορμή του για μετά την νίκη του;
Εάν όμως πάρει αυτόν τον
"ασφαλή" δρόμο, οι μισοί θα τον θεωρήσουν, πριν από τις κάλπες, δειλό.
Και οι άλλοι μισοί, μετά τις κάλπες, ψεύτη…
Ερωτήματα, διλήμματα, εικασίες. Που θα τροφοδοτούσαν μια ολονύκτια κουβέντα της παρέας μπροστά από το σβηστό –ελέω καιρού– τζάκι.
Που θα έφταναν στο τι σημαίνει να είσαι Κεντροαριστερός κινούμενος
μεταξύ Φώφης και Σταύρου, όταν σε ανάλογες συνθήκες, στον προηγούμενο
εθνικό διχασμό, ούτε ο Νίκος Καζαντζάκης δεν κατάφερε να ενώσει και να
απογειώσει την Κεντροαριστερά. Όταν ο χαρισματικότερος κοινοβουλευτικός
των ημερών μας λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δυό "ονόματα
βαριά σαν Ιστορία", σε ένα πολιτικό χώρο που κατεξοχήν σιχαίνεται τα
κληρονομικά προνόμια…
Ερωτήματα, διλήμματα, εικασίες. Που
θα’ταν πολύ διασκεδαστικό να μας απασχολούν αν δεν καθόριζαν το παρόν
και το μέλλον μας. Αν ήμασταν Σουηδοί ελληνολάτρες. Ή πεθαμένοι που
εξακολουθούν, ως χόμπι, να ασχολούνται με τα ανθρώπινα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου