RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: KOINΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Το παιδί» ετών 29

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Είκοσι εννέα ετών άνδρας. Με δικαίωμα ψήφου από τα 18. Ασε τους κατακριτές του κατά μέρος. Οι υπερασπιστές του με ενδιαφέρουν. Αυτοί που τον αποκαλούν «το παιδί».

Την κατεύθυνση αρχικά έδωσε, στρατευμένη δημοσιογράφος, στους τηλεοπτικούς μας δέκτες «Πέσατε όλοι, κατά πάνω, σε ένα παιδί!». Τι σπαρακτική η κραυγή της! Κι ακολούθησε ο χορός της αρχαίας μας τραγωδίας. «Το παιδί».

Παιδί ετών 29;

Άραγε δεν έπιασε, στις φθηνές θωπείες του κανακέματός τους, το μέγεθος του προσωπικού του στραπάτσου;

Πού πας βρε έρμε, με τέτοιο βιογραφικό;

Εφτασε να απλώσει «ανδραγαθήματα» του προπάππου, του παππού, του πατέρα, του αδελφού… Μπας και φτουρήσει κάποιο προσόν για «το παιδί».

Ποιος να προσλάβει στην ελεύθερη αγορά ένα τέτοιο «παιδί»; Θα είχε να γελάει στην ανάγνωση του CV του ο προσωπάρχης, όσο δεν γέλασε στον πλανήτη όλο προσωπάρχης! (Πλην, απαραίτητος σε ελληνικό υπουργείο).

Ενας «σύγχρονος» άνδρας, στα 29 του χρόνια, έχει αφαλοκοπεί από την οικογένειά του. Πιθανώς έχει σπουδάσει αλλά οπωσδήποτε έχει δουλέψει σε ένα σωρό δουλειές. Στην εφηβεία για το χαρτζιλίκι του, στην ενηλικίωση για το βιός του. Εχει σίγουρα ταξιδέψει (η Μύκονος δεν πιάνεται ως ταξίδι για τα δικά μας τα παιδιά) για να γνωρίσει τον κόσμο, πέρα από τον κόσμο του πληρώνοντας από την τσέπη του. Εχει περάσει από interview. Εχει απορριφθεί, έχει επιλεγεί. Εχει μοιραστεί ενοίκιο με συγκάτοικο. Εχει αναμετρηθεί με έσοδα-έξοδα. Εχει κατανοήσει την υποχρέωση της φορολόγησης του. Εχει εξεγερθεί αφού έχει πληρώσει ο ίδιος. Εχει, έχει….

Και στα καθ΄ημάς;

«Το παιδί». Να κτίζει ταυτότητα (αυτό είναι όντως ηρωικό) με τις εκ διαμέτρου αντίθετες εκτιμήσεις των γονιών του. Από τη μια ως «Το παιδί», άμαθο κι απονήρευτο, που χρίζει αμέριστης οικονομικής στήριξης, οικογενειακής κάλυψης, ανοχής και που του διατίθεται άπλετος χρόνος για όλα ΚΑΙ συγχρόνως «το Παιδί!» ως ιδιοφυία αυτοφυής που ο πλανήτης αυτόν και μόνο περιμένει.

Και κάπως έτσι, καθοδηγείται σχεδόν να αποκτήσει ένα πολύ συγκεκριμένο θρασάκι.

Μπορεί να δηλώνει ανενδοίαστα και αμέριμνα, ασύλληπτες μεγαλοστομίες… «Να βάλω πλάτη!». Ο στηριζόμενος σε πλάτες!

Μπορεί να αυτοχαρακτηρίζεται ανεξάρτητο και περήφανο αλλά να καταδέχεται να πληρώνεται από το δημόσιο πουγκί, εξαργυρώνοντας το μοναδικό του προσόν, ό,τι «Εχω τρουπώσει και δεν δίνω αναφορά σε κανέναν».

Ετούτη η κρίση άλλαξε πολλά. Αλλαξε και την οπτική πολλών συμπατριωτών μας για τα «παιδιά»:

Εχει κόπο η ανατροφή προσεχώς ενηλίκων. Ολο και πιο πολλοί γονείς, συγκινητικά και ηρωικά, κατανοούν την αναγκαιότητα αλλά και την υγεία του απογαλακτισμού.

Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός;

Αλλά από καιρό σε καιρό, ξεπετιέται κι ένα «παιδί» από τα παλιά, κυρίως για να μας υπενθυμίσει «το έγκλημα».

Εχει νόημα να ονοματίσω το πιο πρόσφατο «παιδί»;

Αν έχουμε κανακέψει! Τα έχουμε καμαρώσει από τρομοκράτες μέχρι Πρωθυπουργούς.

Σε τούτα τα χώματα έχουμε μικρύνει παιδιά και παιδιά! Μακάρι να δώσουμε πάλη, για το απόλυτο δικαίωμα τους και την μόνη μας υποχρέωση. Να μεγαλώσουν. Αυτόνομα.