Οχι, δεν ήταν το ένα κεράκι που έσβησε ο πρωθυπουργός για να γιορτάσει
την ιστορική νίκη της Αριστεράς και την ανάληψη της εξουσίας. Μεταξύ
μας, ήταν ιστορική στιγμή και ήταν πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, άσχετα
με το πώς μετεξελίχθηκε στην πορεία. Αν λοιπόν θέλετε τη γνώμη μου,
καλά έκανε και γιόρτασε τον ένα χρόνο διακυβέρνησης σε ανοιχτό χώρο, με
τον κόσμο του να πανηγυρίζει και να δηλώνει τη στήριξή του στον έναν και
μοναδικό, υπέροχο, δυναμικό και επιτυχημένο ηγέτη, Αλέξη Τσίπρα…
Αυτό δεν είναι λαϊκισμός, όπως έσπευσαν να πουν πολλοί, είναι πολιτική
κίνηση, απολύτως συμβατή για ένα κόμμα εξουσίας που σκοπεύει να μείνει
τέτοιο. Η ευρωπαϊκή Αριστερά μπορεί να μισεί τα προσωποκεντρικά κόμματα,
αλλά ο υπαρκτός σοσιαλισμός τα λατρεύει -όπου επιζεί ακόμη- μέχρι
σήμερα. Και όχι μόνο: Εξουσία χωρίς επαρκή ενσάρκωση και κατά προτίμηση
λαμπερή, επιβλητική, ωραιοποιημένη ενσάρκωση, δεν… Αυτό το γνωρίζει κάθε
καλός πρώην κομμουνιστής, όπως και κάθε καλός σοσιαλδημοκράτης,
χριστιανοδημοκράτης, φιλελεύθερος, εργατικός, συντηρητικός,
δημοκρατικός, ρεπουμπλικάνος κ.λπ.
Οι λαοί αταβιστικά θέλουν τους ηγέτες
τους, οπότε γιατί έπαθαν ομαδική κρίση οι αντίπαλοι του Αλ. Τσίπρα που
ακολουθεί βασικούς κανόνες αντί να αυτοϋπονομεύεται;
Επειδή είναι…
πεφωτισμένος αριστερός;
Μα δεν είναι, πώς αλλιώς πρέπει να το πει κανείς
για να το καταλάβουν;
Είναι ένας κλασικός πολιτικός, σαν τους ίδιους ή
σαν τους προηγούμενους, με όλα τα χαρακτηριστικά στο έπακρο. Στο έπακρο
επικοινωνιακός, στο έπακρο ανακόλουθος, στο έπακρο συμπαθής στις μάζες,
στο έπακρο επιθετικός προς τους απέναντι, στο έπακρο μακιαβελικός και,
ναι, στο έπακρο λαϊκιστής, αλλά με ένα λαό που μανιωδώς και ασυγχώρητα,
τελικά, επιβραβεύει αυτούς που του χαϊδεύουν τα αφτιά.
Και η αλήθεια -που πονάει- είναι ότι δεν είναι ο πρώτος «παπατζής» της
εξουσίας, είναι ο πολλοστός, οπότε οι κατήγοροί του πρέπει πρώτα να
βρουν τρόπο να απαλλαγούν από τη δική τους καμπούρα, πριν γίνουν
πιστευτοί όταν φωνάζουν για τη δική του. Αλλιώς προκαλούν εύλογες
αντιδράσεις, του τύπου: «Μιλάνε αυτοί που διόρισαν στρατιές στο Δημόσιο,
πήραν μίζες, κυοφόρησαν σκάνδαλα κ.λπ.». Τούτων δοθέντων, το
κυριακάτικο πάρτι στο Τάε Κβον Ντο δεν με ενόχλησε ούτε το κεράκι στην
τούρτα.
Αυτό που με ενόχλησε ήταν:
H ταγκίλα στη σαντιγί της τούρτας.
Αυτή η
ξινισμένη επίγευση προσωπικών φιλοδοξιών που δεν κρυβόταν ούτε κάτω από
μισό τόνο άχνη «ελπίδας» και «δικαίωσης».
Η κακής ποιότητας «κρέμα» της
γνωστής βουλιμίας περί τα οφίκια, τη δύναμη, την εξουσία και τη νομή
της, που απλωνόταν σε απανωτές παχιές στρώσεις παραγοντισμού και
αυτάρεσκων χαμόγελων επιτυχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου