ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Για ένα πουκάμισο αδειανό - O βασιλιάς ήταν πάντοτε γυμνός, αλλά το πρόβλημα δεν το είχε αυτός, το είχαν οι τριμ@λ@κες υπήκοοί του που ήθελαν να τον βλέπουν ντυμένο

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

Ο βασιλιάς του γνωστού παραμυθιού, που ήταν γυμνός, ήταν τουλάχιστον εκεί, μπροστά στον καθρέφτη, έχοντας πεισθεί ότι ήταν ντυμένος! Θέλω να πω, ήταν παρών, ήταν σωματικά παρών.

Η περίπτωση ετούτων εδώ των αθεόφοβων, που κακίζουν τους προκατόχους τους για πολιτική δειλία διότι, λέει, "αδυνατούσαν να κυβερνήσουν" εν μέσω της καθολικής άρνησης αυτών που τώρα τους εγκαλούν να δεχθούν οιαδήποτε μεταρρύθμιση ή, έστω, προσπάθεια ανάσχεσης του μοιραίου –το οποίο επίσης επιτάχυναν προβάλλοντας "αιτήματα" και "διεκδικήσεις" του τύπου "1.400 ευρώ κατώτερος μισθός, 1.100 ευρώ κατώτερη σύνταξη", κι ας λέει ο λαός "Όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα"– , θυμίζει περισσότερο τον μελαγχολικό σεφερικό στίχο "Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη". 

Διότι στην περίπτωσή τους δεν υπάρχει καν το γυμνό σώμα του βασιλιά μπροστά στον καθρέφτη. Δεν υπάρχει καν σώμα. Δεν υπάρχει τίποτα εξόν από το πουκάμισο με το οποίο είχαν σκεπάσει μια πραγματικότητα που αδυνατούσαν να διαχειριστούν. Ένα πουκάμισο με χτυπητά, φλύαρα χρώματα, φανταχτερές ραφές, αφύσικο πατρόν, προκλητικές για τις αισθήσεις υφές, πλούσια εγερτικά ερεθίσματα για τη φαντασία, αλλά καμιά πραγματική χρηστικότητα, αφού ούτε να φορεθεί μπορούσε από πραγματικούς ανθρώπους ούτε να δικαιολογήσει κάποιον άλλο "χρηστικό" λόγο ύπαρξης – εκτός εάν έχει λόγο ύπαρξης η πρόταση "Η εξουσία για την εξουσία". 

Κατά τον μεγάλο αυστριακό συγγραφέα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα Hermann Broch, η αυτοαναφορικότητα στόχων και επιδιώξεων, η υπέρβαση του εύλογου μέτρου για την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών του υποκειμένου και η ταύτισή τους με το ίδιο το υποκείμενο, αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες της κατάρρευσης του συστήματος αξιών. 


Ο Broch υποστήριζε ότι προτάσεις όπως "Το εμπόριο για το εμπόριο", "Ο πόλεμος για τον πόλεμο", "Η τέχνη για την τέχνη" δεν είναι τίποτε άλλο παρά όψεις ενός βασικού, αδιαπραγμάτευτου, ανατρεπτικού αμοραλισμού. 

Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει τώρα, σπασμωδικά, βιαστικά, άκομψα, χυδαία μπροστά στα μάτια μας, είτε ήμαστε εξαρχής ψυλλιασμένοι είτε μόλις πεταχτήκαμε από μακάριο ύπνο που διέκοψε αιφνίδιος εφιάλτης. Ο εφιάλτης δεν ήταν το πουκάμισο. Ήταν η κενότητα την οποία έντυνε. Ήταν το λίγο, το ολίγιστο, που επί χρόνια, επί δεκαετίες, μοστράριζε ως πολύ. Η εξαγγελτική-καταγγελτική πολιτική ταχυδακτυλουργία ως υπέρβαση που παραπέμπει ευθέως στο θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων –κι ας οφείλαμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι η σύμβαση κάθε ταχυδακτυλουργίας βασίζεται αποκλειστικά στην απάτη, την οπτική και ακουστική απάτη.

Η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών χαρακτηρίζεται από μια περίεργη, εν είδει φυσικού φαινομένου, κυκλικότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος καλείται από περιστάσεις, στη δημιουργία των οποίων ο ίδιος συνήργησε, να πράξει ό,τι νωρίτερα απέρριπτε μετά βδελυγμίας και παντί τρόπω πολεμούσε. 

Έτσι, για παράδειγμα, βλέπει κανείς υπουργούς της "Πρώτη φορά Αριστερά" κυβέρνησης να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις ιδιωτικοποιήσεις που φέρουν την υπογραφή τους. Να καλούν σε κινητοποιήσεις αυτούς τους οποίους οι ίδιοι, με τις δικές τους αποφάσεις, ακινητοποιούν. Κι άλλους πάλι, από το ίδιο επικίνδυνα γραφικό σινάφι, να ομνύουν ότι δεν θα μειώσουν τις συντάξεις που μειώνουν ή να εξηγούν ότι η αύξηση των εργοδοτικών εισφορών και η εξ αυτής προκαλούμενη νέα διόγκωση της ήδη εκρηκτικής ανεργίας είναι εξελίξεις ιδεολογικά συνεπείς και κοινωνικά ωφέλιμες. Το πουκάμισο, που λέγαμε, και η κενότητα που σκεπάζει με τα πλουμίδια του.

Δεν πρόκειται για "προσαρμογή", για συμμόρφωση προς τις επιταγές της τάδε ή της δείνα αναγκαιότητας ή επιβολής. Δεν πρόκειται καν για αστοχίες και διορθώσεις. Όλα αυτά θα ήταν απολύτως θεμιτά μέσα σε ένα απλώς κριτικό ή, έστω, ευλόγως επικριτικό πλαίσιο απόψεων για την πολιτική των προκατόχων τους. Τέτοιο πλαίσιο, όμως, ουδέποτε υπήρξε. Υπήρξε μόνον κάθετη, απόλυτη, τυφλή άρνηση. Υπήρξε δολιότητα που άγγιξε ή και υπερέβη, σε πολλές περιπτώσεις, τα όρια της δολιοφθοράς.  

Υπήρξε όμως ταυτόχρονα, υποτίθεται, συνολική "εναλλακτική πρόταση". 

 Πού είναι τώρα, αλήθεια, αυτή η συνολική "εναλλακτική πρόταση"; Πού παραδιαχειμάζει; Μήπως στα χρώματα και τις ραφές του φανταχτερού πουκάμισου;

Μετά τα κροκοδείλια δάκρυα για την πολιτική τους αδυναμία και ανεπάρκεια, το φύλλο συκής. Το περιώνυμο "ηθικό πλεονέκτημα".  


Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς από το "Αγνείας θησαύρισμα, χαίρε δι’ ης εκ του πτώματος, ημών εξανέστημεν" φτάσαμε στον κοινό παρονομαστή του βουλγαράκειου δόγματος περί "νομίμου και ηθικού";  


Πώς απ’ τη μύγα που δεν τολμούσε να καθίσει στο σπαθί τους οδηγηθήκαμε, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, στο στόμωμα της λάμας, στην επίκληση των ίδιων φτηνών, δικολαβίστικων επιχειρημάτων που πρόβαλλαν ως εκφραστές του "παλιού" οι πολιτικοί τους αντίπαλοι;  


Αυτό είχε ανάγκη ο τόπος; Αυτούς είχε ανάγκη ο τόπος; 

Μέρα με τη μέρα, και σε συνθήκες πρωτοφανώς πυκνού πολιτικού χρόνου, διαπιστώνουμε ότι τα επίπεδα ανυπαρξίας του περιεχομένου του πλουμιστού πουκαμίσου είναι πολλαπλά και εφαπτόμενα αλλήλοις:  
ανυπαρξία πολιτικής, 
ανυπαρξία ικανοτήτων, 
ανυπαρξία λογικής σκέψης, 
ανυπαρξία ήθους, 
ανυπαρξία έργου, 
ανυπαρξία αποτελέσματος, 
ανυπαρξία ενδείξεων κάποιας προοπτικής. 

Πώς να διαχειριστεί κανείς το τίποτα; Πώς να το εξορκίσει; Πώς να το αντιπαλέψει;  


Πώς αυτή η αυτοαναιρούμενη, αυτογρονθοκοπούμενη, αυτοδιασυρόμενη μη πολιτική μπορεί να τύχει πολιτικής αντιμετώπισης; 


Πώς να μιλήσει κανείς για το περιεχόμενο σ’ ένα πλήθος που ακόμη επιμένει να σχολιάζει το πουκάμισο; 

Πώς να δείξει ότι ο βασιλιάς ήταν πάντοτε γυμνός, αλλά το πρόβλημα δεν το είχε αυτός, το είχαν οι υπήκοοί του που ήθελαν να τον βλέπουν ντυμένο; 


Πώς να πείσει αυτόν τον αρνούμενο να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα κόσμο ότι το πουκάμισο δεν είναι η πραγματικότητα, δεν είναι καν μέρος της πραγματικότητας;

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ομολογούν πλέον κυνικά ότι:  


H πολιτική τους έχει ημερομηνία λήξης που ταυτίζεται με τον χρόνο εξάντλησης των μέσων συντήρησης των πολιτών. 


Αν στην αρχαιότητα η δουλοκτητική κοινωνία ταυτιζόταν με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στη βάση της αναγνωρισμένης από το κράτος αρχής της ατομικής ιδιοκτησίας, στη σύγχρονη "Πρώτη φορά Αριστερά" Ελλάδα τίποτε δεν έχει αλλάξει, πλην του ότι ο ιδιοκτήτης δεν είναι πλέον κάποιος ιδιώτης, αλλά το ίδιο το κράτος. Το κράτος που έπαψε να είναι κράτος δικαίου και έγινε αυτοαναφορικό, αυτοπαθές, αυτοαναπαραγόμενο μόρφωμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Το κράτος Γαργαντούας.

Μια από τις παρενέργειες της πρότασης "Η εξουσία για την εξουσία" είναι η αποδόμηση του πολίτη, όπως μια από τις συνέπειες της εξίσωσης προς τα κάτω είναι η αποδόμηση κάθε έννοιας αναλογικότητας και, εντέλει, κάθε έννοιας πολιτικής νομιμοποίησης. 


Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες, αγαπητοί φίλοι; 


Παλιό το ερώτημα, όμως πάντοτε επίκαιρο. Ιδίως όταν φανταζόμασταν τους φύλακες να φορούν πλουμιστά πουκάμισα και τώρα, μόλις τώρα, αργά πια, πολύ αργά, ανακαλύπτουμε ότι ζωηρό, ζωντανό χρώμα δεν υπάρχει πάνω τους ούτε για δείγμα. Ότι είναι απελπιστικά μονόχρωμοι, απελπιστικά γκρίζοι. Τόσο απελπιστικά γκρίζοι όσο απελπιστικά λίγοι.

Από την αλήθεια των προβλημάτων, για την οποία ουδέποτε μίλησαν, οδήγησαν μιαν ολόκληρη χώρα και τον λαό της σε μια τερατώδη μετατόπιση στην αλήθεια της δικής τους προσωπικής "τακτοποίησης". 


 Όσο το σκέπτομαι και το ξανασκέπτομαι, το άδειο πλουμιστό πουκάμισο φέρνει κάπως σε πουκάμισο φιδιού. Λένε ότι όποιος βρει φιδοπουκάμισο είναι τυχερός. Το εύχομαι από καρδιάς σε όσους ισχυρίζονται ότι το βρήκαν εκεί όπου οι άλλοι προσπέρασαν.