EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Χρήστου Χωμενίδη
Τέσσερις μόλις μήνες αφότου "ξεμπέρδεψε
με το παλιό" στις κάλπες του Σεπτεμβρίου, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σε
θέση που κανείς δεν θα ζήλευε.
Τιμωρείται παράλληλα και για την αποκοτιά και για τη δειλία του.
Για την αποκοτιά που έδειξε κατά το
πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν –με παιδαριώδη άγνοια κινδύνου- ροκάνισε τον
χρόνο σε μια παρωδία διαπραγμάτευσης κι έβγαλε τελικά την Ελλάδα
νοκ-άουτ, να ευγνωμονεί τον Πρόεδρο της Γαλλίας (κάποτε "Ολαντρέου") για
το φιλί της ζωής που τής έδωσε.
Για τη δειλία με την οποία πολιτεύεται
αφότου ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημόσιο βίο. Πουλώντας φύκια για
μεταξωτές κορδέλες, ανταλλάσσοντας ψέμματα με ψήφους, διεκδικώντας για
το κόμμα του το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας, διατυμπανίζοντας
το διαβόητο πλέον ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Μη τολμώντας εν
ολίγοις να αρθρώσει ούτε μια στοιχειωδώς επώδυνη αλήθεια που θα μπορούσε
να ταράξει τον παραδείσιο ύπνο του ακροατηρίου του.
Τώρα, που το ακροατήριό του επιτέλους
ξυπνά συγκρουόμενο μετωπικά με την πραγματικότητα, η μοίρα του Αλέξη
Τσίπρα μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Θα περάσει όπως-όπως το ασφαλιστικό, το
φορολογικό κι ό,τι άλλο επιτάσσει η συμφωνία με τους δανειστές. Θα
υποστεί χειρότερη διαπόμπευση από εκείνη που συστηματικά ο ίδιος
επεφύλασσε στους αντιπάλους του. Σύντομα δε, θα καταλήξει στα αζήτητα
της Ιστορίας. Στα σαρανταπέντε του, θα είναι ένας ακόμα πρώην
πρωθυπουργός που θα’χει πέσει άδοξα στις επάλξεις των μνημονίων.
Ακόμα και αν αποπειραθεί να δραπετεύσει
εγκαίρως στην αντιπολίτευση -ώστε από εκεί να κατακεραυνώνει τον διάδοχό
του για αμαρτίες που ο ίδιος θα του’χει φορτώσει- η επιστροφή του στην
εξουσία φαντάζει εξαιρετικά αβέβαιη.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τον οποίον ο
Αλέξης Τσίπρας φαντασιακά ταυτίζεται, μπορεί να αποπέμφθηκε το 1989 και
να επανέκαμψε μετά Βαΐων και κλάδων το 1993, είχε όμως ανεξίτηλα
συνδεθεί στη συνείδηση των Ελλήνων με τη χαρισάμενη τετραετία 1981-1985.
Ακόμα και στο ναδίρ της δημοτικότητάς του, παρέμενε ο πρωθυπουργός της
"Αλλαγής".
Το ατομικό πεπρωμένο του Αλέξη Τσίπρα
δεν έχει λόγο να μας απασχολεί ιδιαιτέρως. Κι ας έχουμε χρυσοπληρώσει
από το υστέρημά μας την αμφίβολη βελτίωσή του στα αγγλικά και τις
κωμικοτραγικές διεθνείς εμφανίσεις του, οι οποίες περισσότερο θυμίζουν
τον Πήτερ Σέλερς στο ρόλο του Ινδού στο περίφημο "Πάρτυ" παρά ηγέτη,
έστω και της περονικής σχολής. Αυτό, στο κάτω-κάτω, είναι το αντίτιμο
της δημοκρατίας. Να υποτάσσεσαι στη βούληση της πλειοψηφίας, όσο
επιπόλαια και αν έχει αυτή διαμορφωθεί.
Εκείνο που μας ζεματάει είναι ότι η
κοινωνία μας, διανύοντας τον έκτο μετά τη χρεοκοπία χρόνο, είναι πιο
κατακερματισμένη και πιο μπερδεμένη από ποτέ.
Στις επαγγελματικές ομάδες οι οποίες
θίγονται -έως και συνθλίβονται- από το τρίτο μνημόνιο δεν περισσεύει
ίχνος συμπάθειας για τις "ευπαθείς" κατηγορίες του πληθυσμού.
Ένας σαραντάρης δικηγόρος, που
καταδικάζεται εφεξής να δουλεύει για να πληρώνει φόρους και εισφορές, ο
οποίος χάνει σήμερα το μεροκάματό του, αδιαφορεί πλέον παγερά για τη
σύνταξή του κάποτε, σε ένα μέλλον μακρινό και άδηλο. Πόσω δε μάλλον για
τη σύνταξη του σημερινού ηλικιωμένου συναδέλφου του.
Ένας τριαντάρης, που παθαίνει ατύχημα
και διακομίζεται στα "επείγοντα" εφημερεύοντος νοσοκομείου, σύντομα
φτάνει να κοιτάζει με μίσος τούς χρονίως πάσχοντες όταν συνειδητοποιεί
ότι οι γάζες, οι οροί και τα λοιπά ιατρικά υλικά δεν επαρκούν για
όλους.
Εάν δινόταν η δυνατότητα να απαλλαγεί
κανείς από οποιανδήποτε οικονομική επιβάρυνση προς όφελος του κοινωνικού
συνόλου αρκεί να στερηθεί την πρόσβαση στη δημόσια παιδεία, στη δημόσια
υγεία και σε ό,τι άλλο παρέχεται -ανταποδοτικά υποτίθεται- από το
κράτος, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας θα την επέλεγαν.
Κι ας
έμεναν δίχως τη "δωρεάν" δημόσια τάξη και χωρίς τη "δωρεάν" εθνική
άμυνα.
Εδώ στους "Αχαρνής" του Αριστοφάνη, ο
Αθηναίος πολίτης Δικαιόπολις σύναψε ειρήνη με τη Σπάρτη για τον εαυτό
του και την οικογένειά του αποκλειστικά. Ο Έλληνας του 2016 θα διστάσει
με προϊστάμενο των ενόπλων δυνάμεων πότε τον Άκη Τσοχατζόπουλο και πότε
τον Πάνο Καμμένο;
Η Μάργκαρετ Θάτσερ φρονούσε πως κοινωνία
δεν υφίσταται παρά μονάχα στη θεωρία. Ότι ο πλανήτης κατοικείται, στην
πραγματικότητα, από ένα άθροισμα ανθρώπων που οι δεσμοί τους
περιορίζονται στο κοινό αίμα, στα κοινά συμφέροντα, άντε και στις κοινές
απόψεις. Και ότι όποιος δεν διαθέτει τίποτα από τα τρία, είναι για τους
άλλους ανεπιθύμητος. Αποσυνάγωγος.
Ο Αλέξης Τσίπρας, κρινόμενος από το
αποτέλεσμα της διακυβέρνησής του, αποδεικνύεται κυνικότερος από τον
κυνικότερο Θατσεριστή. Κατάφερε, περισσότερο από κάθε προκάτοχό του, να
στρέψει όλους εναντίον όλων. Πούλησε, για την εξουσία, τη ψυχή στο
διάβολο. Όχι τη δική του. Τη δική μας ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου